Karanlık Ay Wattpad/Sign of Hope

Karanlık ay: Tanıtım

Sevgilim,

 Neden bıraktın beni? Bırakmak için mi sevmiştin beni? Yoksa sadece gönül eğlendirmek için mi? Şimdi bu soruları sorarak sinirlenmenin hiçbir anlamı yok. Ne de olsa geri dönmeyeceksin... 

Mektup yazma işinde her zaman kötü olmuşumdur. Belki de mektup yazacak hiç kimsem olmamasından kaynaklanan bir durumdur. Zaten hep öyle olmadım mı? Hayatın serin sularında yalnız yüzen köpek balığı gibi. Herkesin çekindiği bir yaratık. Bazılarının denizlerin patronu olarak gördüğü, ama yalnızca uzaktan hayran olunacak bir hayvan. Hiçkimsenin yaklaşmaya cesaret edemeyeceği, denizlerin en tehlikeli canlısı. Hiçkimsenin kafa tutamayacağı kanlı ucube.

Bu mektubu yazmamın her hangi bir amacı yok, ama bazen insanın içinden dışa vurmaya cesaret edemediği, kıyamadığı şeyleri bir kağıt parçasına bırakması gerekir. Bazen de o kadar yalnız olursun ki, bir kağıt parçasından başka dertleşeceğin hiç bir şeyin olmaz.

Düşüncelerim o kadar acı ki, onları yazarak şu kağıda işkence etmek istemiyorum. Belki de kafamın içindekiler bu kağıt parçasına sığamayacak kadar çoktur. Keşke şu an yanımda olsan da anlatabilsem sana içimdekileri, kafamın içinde dönüp duran dolapları, yaşadığım acıları.

Ya da sadece bakabilsem o anlamlı gözlerine de bütün acılarım geçip gitse... Ama biliyorum bir daha hiçbir zaman bakamayacağımı. Bir daha hiç bir zaman bedeninin sıcaklığını hissedemeyeceğimi ve bir daha asla o gülüşünün güzelliğine tapamayacağımı.

Bazen gözlerimi kapatıyorum. Hayal etmeye çalışıyorum o güzel yüzünü, gülüşünü, kokunu, beni benden alan dokunuşlarını ve en çokta gülümsemeni. O ela gözlerini yeniden hatırlamak istiyorum ama olmuyor. Bazı şeyler imkansız olarak kalmak zorundadır, hayatın devam edebilmesi için.

Sen kollarımda ebediyete kavuşurken, ben kendime bir söz verdim. O güzel gülüşün hafızamdan silindiği güne yaklaştığımda, artık gülümsemen rüyalarımı süslemediğinde, kabuslarımı rüyaya çeviren kahraman sen olmadığında yaşamaya son vereceğim ve görünen o ki, o gün pek uzakta değil.

Kalbimin en derinliklerinde sakladıklarımı hiç kimseye demeyecek kadar bencilim ve seni kalbimden sökemeyecek kadar çaresiz. Belki de kıyamıyordum sökemeye seni kalbimden ya da belki biliyordum var oluşumun sebebinin sen olduğunu, acımasızca ruhuma kazındığını ve eğer söküp alırsam benliğimi yitireceğimi.

Beni var eden şey acılardı. Sen gittikten sonra acıları da kendi beraberinde götürdün. Acılarla tutkalladığım kalbimi paramparça ettin. Şu an sana kızgınım, ama bir o kadar da muhtaç. Şu an yanımda olmanı isterdim. Ama değilsin. Sen ordasın; ve orası ne kadar şanslı olduğunu bilmiyor, sevgilim. (alıntı-Nazım Hikmet)

Her kes güneşi sever, ona tapar. Onun adına şiirler yazılır, bütün gezegenler onun etrafında döner. Ama karanlık zamanımızda bize ay ışık saçar, hiç usanmadan. Karanlıkta her zaman ışığın var olacağının işaretçisi değil midir ay? Bir umudun işaretçisi değil midir? Sense bana güneş olmuştun. Akşam olup gittiğinde bile bir yol bulup bana ışık saçmıştın. Lakin ben güneşimi kaybettim. Şimdiyse yalnız karanlık var. En acısı ne biliyor musun? Bu karanlık yolumda bana ışık saçacak ay bile yok ve güneşimin yeniden doğacağına inanmıyorum. İşte kendi sonuma geliyorum. Karanlığa...

Şu an bu mektubu neden yazdığım hakkında en ufak fikrim bile yok. Gerçi yazmamın da hiç bir anlamı yok. Yaşadığım sürece sana hiçbir zaman ulaşamayacağımı biliyorum. Bu mektubun sana ulaşamayacağı kadar erişilmezsin, sevgilim.

Aslında bu sana yazdığım sayısız mektuptan sadece bir tanesi ve büyük ihtimalle sonuncusu. En acısı ne biliyor musun? Yalnız ölüyor olmak. Ölürken seni hiç kimsenin aramayacağına ve belki de günler sonra üçüncü sayfa haberlerinde "Evinde ölü bulunan kadın" manşeti altında satılacak olan gazeteleri alanların "Her zamanki cinayet haberlerinden" diyerek üzerinden geçecek olması ve sana "Gitme" diyecek tek kişinin de gitmiş olması ama hayatta her zaman son bir umut vardır ve ben hala birilerinin gerçekten bana ihtiyacı olduğuna inanıyorum. Kim bilir, belki de yalnızca inanmak istiyorumdur.

Benim için hayatın anlamı buydu. Yalnız doğulan insan, yalnız ölmeye mahkumdu.

Ama şimdi en çok hakettiğime kavuşacağım. Bazılarının korktuğu ve çekindiği, bir çoklarının son adlandırdığı ölüme... Benim için ise başlangıç olan ölüme...

Geliyorum sevgilim.

Kollarında sonsuzluğa kavuşmaya geliyorum.

Şimdi asıl ait olduğum yere-kalbine geliyorum.

Dünya..

Yazar notu

Merhaba güzel dünyamın güzel insanları. Bu benim yazmış olduğum ilk kitaptır. Kurgusu ve bölümler üzerinde nerdeyse 4 aydır uğraşıyorum. (Ve kesinlikle Wattpad'te kurgusu yalnızca bana ait olan kitap olduğunu iddia etmekteyim.)

Daha çok acemi olduğumu biliyorum, ama inanın elimden gelenin en iyisini yapamaya çalışıyorum. Daha ilk bölüm olduğu için hiç bir şey anlamamış olabilirsiniz. (Ve pek iyi olmamışta ola bilir) Ama bu sadece tanıtım amaçlı ve geleceğe büyük katkısı olacak bir bölümdür. Eğer sabırla beklerseniz aslında Wattpad platformunda sayılı hikayelerden biri olduğunu göreceksinizdir.

------Çok önemli not----- Arkadaşlar ben Türkiye'de okumuyorum ve ayrıca Türkiye vatandaşı değilim ve ne annem, ne de babam Türk. Azerbaycanlıyım. Ve eğer sırf bu yüzden hikayelerimi okumak istemeyecekseniz saygı duyarım. Hikayemde anlatım bozukluğu ve dil kuralları bozulmuş olabilir, bunu söylemekten çekinmeyin ki, biz de bir şeyler öğrene bilelim.

Her hangi bir sorunuz olursa büyük memnuniyetle cevaplarım.  Bu benim yeni açtığım bir hesaptır aslında Wattpad'i bir yılı aşkın zamandır kullanıyorum ve Facebook, Twitter, İnstagram gibi hesaplarımın linkini en kısa zamanda size iletmeğe çalışırım. Benim hakkımda bir az bilgi edinmek isterseniz özelden yaza bilirsiniz ve ya yorum gibi yaza bilirsiniz cevaplarım^

Ask.fm- yazar_ann Şimdilik bana buradan ulaşa bilirsiniz.

Birinci bölümü bir az geç yayımlayabilirim, aslında her ne kadar okunma sayısına göre bölüm yazmasam da, sonuçta hikayeler de okunmak için yazılır. O yüzden okunma sayısının bir az yükselmesini bekleyeceğim.

Hoşça kalın. Kendinize iyi bakın... 

Multimedya-Dünya