MY BEKI "KUNONG" BOSS (Tayo Na Lang, Puwede Naman)

Part 1

"SAAN ka magkukolehiyo, Tiffany?" tanong ni Krishna sa kanya habang nagliligpit sila ng mga gamit sa desk nila.

Uwian na. Tapos na ang klase nila. At dalawang buwan na lang din ay graduation na nila. Magpapaalam na sila sa buhay senior high at maghe-hello na sila sa buhay college. Excited na silang parehas na magkaibigan na lusungin ang next na baitang na naman ng kanilang buhay estudyante, ang pinaka-last bago ang totong pakikipagsapalaran nila sa buhay.

"Ikaw saan?" balik-tanong ni Tiffany kay Krishna. Kaibigan na niya si Krishna since grade 7. Naging kasundo niya agad ang kaklase dahil simple lang din ito tulad niya. Simple ang mga gusto sa buhay, simple sa mga gamit, at simple lang din ang mga pangarap.

"Sabi ng Daddy ko ay sa Sanchi College raw. Dapat doon ka rin, Besh, ha, para magkasama ulit tayo."

May kaya sa buhay sina Krishna kaya hindi na siya magtataka kung sa isa sa pinakasikat na college school gusto ito pag-aralin ng mga magulang nito. Seaman ang daddy ni Krishna at teacher naman ang mommy nito.

Actually, iyon ang hinahangaan ni Tiffany sa kanyang kaibigan, iyong may kaya sila sa buhay pero napakasimple pa rin nito. Hindi maarte si Krishna tulad ng mga rich kid nilang mga kaklase.

"Titingnan ko," natuwang tugon niya sa matalik na kaibigan. Ang totoo, doon talaga sa sikat na school na iyon din niya pangarap mag-aral ng college noon pa man. Sasabihin niya kay mama niya kapag tumawag sa kanya.

Domestic helper lang ang mama ni Tiffany sa Hong Kong pero alam niyang pagsisikapan ng mama niya ang pag-aaral niya. Sabi nga sa kanya noong huli na tumawag ang mama niya ay kahit saan daw na school niya gusto mag-college. Sabihin lang daw niya.

Subalit ang pangarap niyang iyon ay natapos din noong araw na iyon. Pag-uwi ni Tiffany ay nadatnan na niya ang mama niya sa bahay nila. Umiiyak at lumong-lumo. At nang nakita siya ay niyakap siya nang mahigpit.

"Bakit biglaan yata ang pag-uwi mo, 'Ma?" tanong niya na nag-alala at nagduda.

Hindi kasi ugali ng mama niya na umuwi na walang abiso sa kanila. Kapag umuuwi ito ay gustong-gusto na nagpapasundo sa airport. Tapos bago umuwi ay kakain muna sila sa isang sikat na restaurant. Gano'n ang mama niya, pasyal agad at celebrate agad. Ang dahilan nito ay na-miss daw sila nang sobra.

"Lola?" baling ni Tiffany sa abuwela nang hindi sumagot ang ina. Patuloy lang sa kakaiyak.

Subalit ay hindi rin sumagot sa kanya ang kanyang lola. Napaiyak na rin ang matanda.

"Ma, please, sabihin mo sa akin kung bakit biglaan ang uwi mo. May nangyari po ba?"

Nang sinagot ng nama niya ang tanong niya ay para siyang pinagsinakluban ng langit at lupa. Siya naman ang ilang sandaling hindi nakapagsalita.

"May breast cancer ako, Anak, kaya pinauwi na ako. Noong una'y naitatago ko pa ang sakit ko pero nang magtagal ay hindi na kaya kalaunan ay nalaman na ng employer ko." Iyak nang iyak ang kanyang mama habang sinasabi iyon.

Pinilit ni Tiffany na magpakatatag ng mga sandaling iyon. "Hindi, 'Ma. Hindi ako naniniwala. Sabihin mo sa akin na nagbibiro ka lang, Mama, please?"

Kaysa sabihin iyon ay umiyak lalo ang kanyang ina.

"Ah, alam ko na. May sorpresa po kayo sa akin, ano? Nabili mo na ang cellphone na gusto ko, 'Ma?" she jokingly said to lighten up the atmosphere. Iyon kasi ang request niyang pasalubong sa ina. Ang pinaka-latest na model ng isang brand ng mobile phone na nagkakahalaga ng hindi birong libo.

"Tiffany, apo, totoo ang sinasabi ng mama mo," lumuluhang pagpapatotoo ng kanyang lola.

"Sorry, anak. Sorry kung nagkasakit ako," segunda ng mama niya.