Her son yeni bir başlangıçtır ve hiç bir son bir bitiş değildir aslında. Her yıkılıştan sonra daha sağlam temeller atarsın ruhunda, daha dik durmayı öğretir hataların sana. Her biri kazandığın en değerli hazinendir aslında ve hayatta en çok lazım olacak da tecrübelerdir. Bazen hissettirmeden hayat sana ufak süprizler hazırlar, küçük küçük dokunur yüreğine, şaşırtır seni. Ve işte tam da burada hayat senden verdiği unutları görebilmeni bekler. Tam umudu kesmişken "Bu da nerden çıktı?" dersin ya belki de böyle bir şey. Bunun içinse dua ile beslenen bir yürek gerekir insana, umut gerekir. Umut kalbin değirmenidir, sermayesidir. Herşey bitti dediğin anda, bütün kapılar açılıverir bir anda.
İşte bu yüzden bir güvercine benzetirim ben hep umutları, bir kanadında çaresizlik varsa, bir kanadında hep umutları vardır o güvercinin. Bundandır ya, iki kanadı olmadan hic bir güvercin uçamaz. Umut ve çaresizlik hep yanyanadır. Ve zor günlerinde umutları daima insana can yoldaşı olur. Yeter ki insan kalbinde ki insan kalbinde ki umutlarını yitirmesin, yeter ki umut etmeyi unutması.
Ya bir gün gerçekten umutlarda biterse...
Sen hislerim içinde düğüm düğüm olurken, bir merhabasıyla bütün kördüğümlerimi çözenimsin... Sen, milyonlarca yağnur tanesi üzerime yağarken kalbime denk gelen tek tanemsin. Oysa hiç inanmazdım. Sen gittiten sonra birde batıl inanç edindim. İşte kulağım ne zaman çınlasa belki diyorum o düşünüyordur. Aşk dedikleri böyle bir şey sanırım...
