Breath||Dylena

•UyanStella!

AÇIKLAMALAR;

Bu bölümü Simge-Yankı'yla yavaş yavaş okursanız ve sonunu hikaye bölümünün sonuna denk getirebilirseniz enfes olur.Her neyse,iyi okumalar...

-----

"Benden ayrılsan da ruhun benimle sevgilim...Beni bırakmadığını biliyorum."Sonrası yine göz yaşı.Thill'e yazdığım bu mektup da göz yaşıyla karışan mürekkepten dolayı okunmuyordu.

Konuşamadığım için kağıda döken cinslerdendim içimdekileri.Hele Thill'e karşı hiç konuşamazdım ya,o ayrı bir konu.Okulun deposunda yazmıştım yine.

Üstüm ıslaktı.Üşüyordum.Belki ikimiz de üşüyoruzdur.O sırada...Bir saniye!Thill?Şu yaşananlara hiçbir anlam veremiyordum.Üzülmüştüm çünkü Thill'in ölümünden sonra her şey üstüme doğru gelmeye başlamıştı.

Bu Thill'i ilk görüşüm değildi.Rüyalarımda,yatağımda,aynada...Çoğu zaman görüyordum Thill'i.İnsanlar benim deli olduğumu düşünse de ben dünyanın sevimli hayaletler tarafından korunduğunun tarafındaydım."Selam."dedim umursamaz bir ses tonuyla."Bugün bana ICB yaptılar.Hatırladın mı ölmeden önce 1 ay önce beraber yapmıştık.Ne hoş..."

Derin bir "Of!" çektim.Thill karşımda öylece durup bana cevap vermiyordu.Bu bana Tanrı'nın bir oyunu muydu bilemiyordum."Neden bana cevap vermiyorsun sevgilim?Yoksa sen de mi benim delirdiğimi düşünmeye başladın?Olsun,ben sana kızmam..."Aslında bu harika yaratıcı (!) konuşmam devam edecekti ki okulun dağıldığını David amcanın (temizlik personelimiz) gelip beni yine sinirli bir ses tonuyla uyarmasıyla son buldu.

Çıkmadan hala orada durup bana bakan ölü sevgilime "Hoşça kal..." demeseydim David amcanın gözünde daha az anormal bir insan olarak kalabilirdim.Her neyse,ayrıntıları geçiyorum.

Evime doğru yol almaya başladım.Klasik bir Stella...Eve varmama tahminen bir beş dakika kalmıştı ki kulağım kaşınmaya başladı...Kırmızı alarm!Bacaklarımın beni taşıdığı kadar eve koşmaya başladım.Eve kendimi atabildiğimde kulağım çoktan kanamaya başlamıştı bile.Korkuyordum.Hem de çok.Ne yapacağımı bilmiyordum.Bu benim çocukluğumdan kalma bir hastalığımdı.Annem böyle bir durumda hemen gerekli matematiği çözerdi.Belki matematiğim 50 olmasaydı,bunu çözebilirdim.

Çok panik olmuştum.Şimdi ne yapacaktım.Aynada çaresizce kulağıma peçete tıkarken kendimi süzüyordum.Umutsuzca...Belki şimdi annem olsaydı "Korkuyorum!" deyip yanına kıvrılabilirdim.Korkaktım ben.Her korkağın bir kahramanı vardır ya...Benim için o kahraman 13 yaşıma kadar annem,17 yaşıma kadar da Thill'di.Ama kader...Artık kendim ayakta kalmalıydım.

Acayip başım ağrıyordu.Zaten küçükken de böyle olurdu.Bu hastalık beyin sinirlerime bağlıydı.Ama kulak kanaması ile anlamını ben de bağdaştıramamıştım.Annem beni öpünce hemen geçerdi.Şapşalca parmağımı öpüp kulağıma koydum."Geçer mi öpünce?" dedim tiz sesimle.Az sonra da ağlamaya başladım.Hem baş ağrım hem kanamam hem korkum.Tekrarladım sorumu."Geçer mi?.."

Sanki duyan varmış gibi aptalca bağırdım."Geçer mi!Ha!Geçer mi!"Şu an o kadar sinirli ve halsizdim ki elime alabildiğim tarağımla ancak aynayı kırabilmiştim.Zorlukla ayağa kalkıp banyo camını açıp uçsuz bucaksız yola doğru seslendim."Söyle gece,geçer mi!Öpünce geçer mi her acı?"Gitgide yoruyordu bu iş dökme işlemi beni fakat iyi de hissetiriyordu."Adalet mi bu?" dedim o sersemlikle."Adalet mi Thill orada yatarken benim bir...benim bir..."Küfür etmek istiyordum.Ama edemiyordum.Çünkü annem küçükken beni kiliseye götürürken "Küfür etmek kötü bir şeydir.Sakın öyle bir şey yapayım deme!" diye uyarırdı beni.Ben de etrafımda o kadar duyduğum küfürleri ağıma görünmez bir fermuar çekerken o derin kuyuya atardım.Ama o gün...Ne olursa olsun kendi sınırlarımın dışına çıkmak istedim.Anneme bu konuda söz vermiş olsam bile...O bana verdiği sözü tutmuş muydu?"Seni asla bırakmayacağım kızım." diyordu her doğum günümde.Ben bunun değerini şu sıralarda anlamış ve hissetmiştim.Nefis yemekler ve güler bir yüz yoktu yanımda.Sadece ben vardım.

Sahi sedyede ölüm döşeğindeyken sözünü tutamadığı için özür dilemişti ama geçmiyordu.Kalbimde uzay varmış gibi hissediyordum ve ulu uzay içinde kayboluyor,kıyamette gibi yıldızlarla birlikte yerlere düşüyordum.Bu hislerden uyanmak istiyordum."Öpsen geçerdi belki anne..." dedim ve bir gün pişman olmayacağım bir şey yaptım bana göre.Sesim yankı yaparken "Benim bir fa***e gibi Stiles'a aşık olmam adalet mi?Uyan Stella!Kendini koru!Bu rüya aleminden uyanıp kendini diğer dünyaya hazırla!Güçlen Stella!Kendine güven!Aşık ol be!Aşık ol!Hisset sevginin o tarifsiz huzurunu!Kalbini dinle!Uyan!Duyur kendini!Yankılat kalbini birine.Ama Stiles olmaması için söz ver bana.Onu kullanma!Sadece...UYAN!"