Το ονομά μου είναι Ζωή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΥΟ

Οι μήνες περνούν με πολύ διάβασμα από την μεριά μου. Με το που τελειώνει το σχολείο επιστρέφω σπίτι, τρώω κάτι και αμέσως μετά πηγαίνω φροντιστήριο. 

Η μητέρα μου γκρινιάζει συνέχεια. Δεν σε βλέπουμε καθόλου, δεν τρως καλά, θα αρρωστήσεις, μαμαδίστικες ανησυχίες, υπερβολές. Ευτυχώς που σε όλο αυτό έχω στήριξη από τον μπαμπά μου ο οποίος είμαι σίγουρη ότι καμαρώνει ήδη για την κόρη του.

Φτωχοί βιοπαλαιστές και οι δύο, κατάφεραν μετά από πολύ αγώνα να ανοίξουν ένα μαγαζί με είδη προικός, και να ζούμε μία αξιοπρεπή ζωή. Δεν μας έχει λείψει ποτέ τίποτα. Δεν έχουμε στερηθεί τίποτα, και είμαι πολύ περήφανοι και για τους δυο τους. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που θέλω να τους κάνω και εγώ να αισθάνονται εξίσου περήφανοι για μένα. Όχι ότι δεν είναι. Πάντα μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για μένα και τον αδελφό μου αλλά εγώ θέλω να τους δώσω το κάτι παραπάνω.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είναι Παρασκευή βράδι και είμαι αποφασισμένη να ξεκουραστώ γιατί αύριο με περιμένει μία γεμάτη μέρα με διάβασμα. Κάθομαι και βλέπω τηλεόραση με τον μπαμπά μου, χαζεύω δηλαδή μαζί του, για να του κάνω παρέα όταν ακούω το κουδούνι της εξώπορτας.

"Μαμά" φωνάζω "περιμένουμε κανέναν;"

Η μητέρα μου βγαίνει από την κουζίνα και σκουπίζει τα χέρια της με την πετσέτα που κρατάει ενώ πηγαίνει προς την πόρτα. "Μπα, θα ρωτήσω να δω ποιος είναι."

Ακούω την φωνή της Χαράς και είμαι σίγουρη ότι δεν έχει έρθει για καλό.

"Φιλενάδα τι κάνεις; Καλησπέρα κύριε Αριστείδη." Χαιρετάει τον μπαμπά μου και την βλέπω να μου χαμογελάει και να μου κάνει νοήματα με το κεφάλι της. 

Αμέσως αντιλαμβάνομαι ότι θέλει να πάμε μέσα να μου μιλήσει. Την πιάνω από το χέρι και σχεδόν με τραβάει μέχρι το δωματιό μου.

"Τι έπαθες παιδάκι μου και κάνεις σαν τρελή; Οριστε λέγε"

Κάθομαι στο κρεβάτι με σταυρωμένα τα χέρια και περιμένω να μιλήσει. Με κοιτάζει από την κορυφή μέχρι τα νύχια και δεν λέει κουβέντα. Απλά συνεχίζει να έχει εκείνο το χαζό χαμόγελο στο προσωπό της.

"Κοριτσάκι μου θα μου πεις τι συμβαίνει; Και σταμάτα να χαμογελάς επιτέλους σαν ηλίθια. Τι έγινε;"

Με ξανακοιτάζει, χαμογελά ξανά και αρχίζει να βγάζει περίεργους θορύβους "Μμμμμμ, αχα! Μμμμμμμ"