Το πρωί που σηκώνομαι η πρώτη μου σκέψη είναι να πιω ένα φλυτζάνι καφέ και να στρωθώ για διάβασμα. Έχω ξεχάσει και το ραντεβού και όλα. Το μόνο που με απασχολεί είναι το να διαβάσω. Αφού λοιπόν έχω ξεκινήσει και έχω κλείσει και το κινητό μου για να μην με ενοχλήσει κανείς, ξαφνικά ακούω το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού να χτυπάει. Δεν του δίνω σημασία, αλλά αφού το ακούω να χτυπάει σαν δαιμονισμένο και στο σπίτι δεν βρισκεται κανείς άλλος εκτός από εμένα, αποφασίζω να πάω να το σηκώσω.
"Ναι" λέω ενοχλημένη γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη για το ποιος μπορεί να είναι και γιατί δεν το κλείνει και το αφήνει να χτυπάει τόσο επίμονα.
"Ξύπνησες κοριτσάκι μου; Ελπίζω να θυμάσαι ότι απόψε έχουμε ραντεβού"
"Χαρά έλεος!" λέω αγριεμένη " Δεν θα συναντήσουμε και κανένα σπουδαίο πρόσωπο. Τον Δημήτρη και τον πως τον είπαμε;"
"Α πα πα! Ξέχασες κιόλας το ονομά του; Χάρη τον είπαμε Ζωή. Χάρη! Και σταμάτα τις εξυπνάδες. Είσαι έτοιμη;"
"Από τώραααα; " ρωτάω εξαγριωμένη πλέον. Η φίλη μου έχει τρελαθεί αυτό είναι σίγουρο. "Δεν είναι ούτε καν μεσημέρι Χαρά!"
"Δεν εννοώ αν ντύθηκες ή αν στολίστηκες. Εννοώ αν είσαι έτοιμη ψυχολογικά" λεει γελώντας.
"Χαρά δεν έχω καθόλου διάθεση για βλακείες. Σιγά μην κάνω και γιόγκα για να συναντήσω τον Χάρη. "
"Καλά, καλά μάλλον έχεις ξυπνήσει στραβά ως συνήθως. Λοιπόν άκου κατά τις οκτώ θα είμαι σπίτι σου γιατί στις έντεκα έχουμε ραντεβού. Εντάξει;"
"Και τι θα κάνουμε από τις οκτώ; Θα στολιστούμε και θα περιμένουμε;" Ρωτάω αγανακτισμένη πλέον.
"Λοιπόν σε αφήνω. Στις οκτώ θα είμαι εκεί και θα ντυθώ και εγώ στο σπίτι σου. Φιλάκια." Κλείνει το τηλέφωνο.
"Χαράααα, Χαράααα....." φωνάζω αλλά μάταια. Έχει ήδη κλείσει και είμαι σίγουρη ότι γελάει θριαμβευτικά από μέσα της. Κουνάω το κεφάλι μου ως ένδειξη απόγνωσης και επιστρέφω στο διαβασμά μου.
Κατά τις πέντε και κάτι επιστρέφουν οι γονείς μου από το μαγαζί και τρώμε όλοι μαζί. Η μαμά μου έχει ένα χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο προσωπό της και είμαι σίγουρη ότι έχει ενημερωθεί από την φιλενάδα μου για το αποψινό. Αλλιώς δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτό το χαμόγελο.
"Μανούλα έχεις κάτι;" Την ρωτάω πονηρά καθώς την βοηθάω να πλύνει τα πιάτα στην κουζίνα.
ESTÁS LEYENDO
Το ονομά μου είναι Ζωή
RomanceΕίναι η πρώτη μου απόπειρα για να γράψω κάτι δικό μου. Μέχρι τώρα με γνωρίσατε από τις μεταφράσεις που έκανα. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι πραγματική, έχει φυσικά και κάποια σημεία μυθοπλασίας από την μεριά μου για να γίνει ελπίζω ακόμα πιο ενδιαφέρ...
