KARANLIĞIM

LANETLİ GÜN

Nerden başlasam bilemiyorum.2 ay önce ikizim Damla'yı kaybettim.Çok eksik hissetsemde o geri gelmeyecekti. Gözümün önünde ölmüş olmasa onun hala geleceğine dair ümidim olurdu. Keşke de öyle olsaydı. Küçükken hatırlarım da istediği oyuncağı alamayınca"ölümümü gör" derdi. Sahi niye öyle oldu? Oysa ben onun oyuncağını vermiştim. O lafı duyunca al tamam al demiştim. Demek ki oyuncağı vermeye gerek yokmuş ölümünü görmek için. Yine görmüştüm. Son kez ben gördüm. Ve de kötü şekilde...

Salı günüydü.Okul çıkışında yavaşça yürüyorduk.Damla aniden duraksadı.
"Yağmur sen eve git. Benim işim var ." diyerek uzaklaşmıştı. Ne olmuştu da aniden hızlıca gitmişti. Bende koştum ardından. Yetiştim gibi olmuştum. Ama o bir arabaya binerek gitmişti. Tabiki arabanın plakasını almıştım. Eve gittim. Annem kapıyı güler yüzle açsada Damla'yı göremeyince suratı bir karış oldu. Önce sakin şekilde sordu. Ben cevap vermeyince hafif sesini yükseltmişti. Anlattım bende. Annem Damla hakkında çok hassastır. Ayırt etmezdi bizi ama Damla hastaydı. Hasta olduğu için onunla biraz fazla ilgileniyordu. Bu durumdan rahatsız değildim. Kıskançlık yönünden asla kıskanmazdım. Aksine çoğu zaman randevularına ben de giderdim. Kardeşim şizofreniformdu.Bu hastalık aslında şizofreniden daha kısa sürede zaman alır. Yaklaşık 6 aydan az bir süreç.Son randevusuydu.Annem,ben ve Damla son kez sadece son kez gidecektik. Damla yaptı yine yapacağını. Polise gidip kayıp ihbarını verecektik. Annem "acele et gidiyoruz"dedi. "Anne bence hiç gitmeyelim, kayıp ihbarı için aradan 24 saat geçmesi gerekiyor.Biliyorsun değil mi?" dedim. "Haklısın " dese de içi rahat olmayacaktı.Belki eve gelecektir diye bekliyorduk. Akşam olmuştu halen gelmemişti. Korkuyordum başına birşey geldi diye kötü düşünmek istemiyordum ama boşuna.

Yeni Hikaye Zamanla Bölümleri Devam Ettireceğim. Umarım Beğenirsiniz...
😌😊