Otobüs Durağı

Tesadüf Mü?

Fazla ara vermeden gelsin dedim bölüm🙏 şarkıyı yanlışlıkla diğer bölümde koymuşum o şarkı bu bölümündü bu arada 😂

Yorumlar insanı okudukça daha da yazmaya teşvik ediyor. O yüzden sakınmayın yorumlarınızı... İyi okumalar 💖

5 YIL SONRA

NİSAN

"Artık herşey bambaşka olacak. Bu şehirden uzaklaşmak, bende yaralar açan bu şehri bırakıp yıllardır hayalini kurduğum mesleğimi sonunda elime almak..

Hayal kurmak.. Çocukluğumdan beri hep heyecan verirdi bana. Hayallerle yaşamak denir ya hani, ben hep hayallerimle yaşadım, onlarla büyüdüm. Kimine saçma geldi. Kimi inanmadı bu hallerime. Ama ben başarısız olduğumda dahi hayallerime sarıldım, sonra iyi hissetmediğimde hayallerim iyileştirdi beni. Sığınağımdı hayal kurmak..

En büyük hayalimdi doktor olmak. Bana ihtiyacı olan insanlara yardım edebilmek, belki birinin hayatını kurtarmakta aracı olabilmek. Bir baba mesela.. Çok hasta. Çocuklarına söz verip giriyor o ameliyata. Ama sonra sözünü tutamıyor, hayatında ilk defa sözünü tutamıyor o baba. Ben ailesinden ayırmamak istiyorum artık onları, babaları. Babamı kaybettiğimde söz verdim kendime. Doktor olup babaları çocukları için yasatacaktım. Çocukların benim gibi eksik büyümesine izin vermeyecektim, babalarının verdiği sözleri yerine getirmesine yardımcı olacaktım.

Bir çocuğun babası olmadan büyümesi, ailesiz büyümesi demekti. Hele onu aniden kaybetmisşe, hiç beklemediği anda, sabah kahvaltısı sonrası yanaklarından kocaman öpüp yolluyorsunuz. Aksam istedikleriniz var, alırım diyor, sonra akşamı iple çekiyorsunuz. O gün akşam hiç olmuyor, istedikleriniz hiçbir zaman gelmiyor eve.. Sonra aileniz ölüyor o gün, herşey bir anda bitiyor sanki. O gün babanızı değil ailenizi kaybediyorsunuz aslında."

Elindeki kalemi tereddüt ederek bıraktı Nisan. Yazdıkları canını fazlaca yaktığından defteri kapatıp sandalyeye iyice yaslandı. Büyüdüğünü hissetti. Hayatını eline alacak kadar büyüdüğünü. Çocukları babalarından ayırmamak için çabalayacak kadar büyüdüğünü. Yıllar önce kaybettiği ailesini belki de kurabilecek kadar büyüdüğünü..

Gözündeki yaşı silip odanın kapısından onu izleyen Peri'yle göz göze geldi. Ne Nisan birşey söyleyebildi ne Peri. Kelimelerin tükendiği andı sanki o an. Güçleri yoktu konuşmaya. Birbirlerine yaklaşıp sıkıca sarılabildiler sadece.

Yıllar sonra ilk defa uzaklaşacaktı bu şehirden Nisan. Hayallerine yaklaşmak onu ne kadar mutlu etse de annesini, babasının mezarını, canı gibi sevdiği Peri'yi düşündükçe zorlaşıyordu durumu.

Zaten yol arkadaşını kaybeden annesini tek başına bırakıp uzaklara gitmek içine hiç sinmesede, annesini onunla gelmesi için ikna etme çalışmaları başarısızlıkla sonuçlanmıştı. Hayat eşiyle, yoldaşıyla tanıştığı, büyüdüğü, yaşlandığı, onu kaybettiği şehri bırakmak kolay değildi annesi için. Nisan bunu çok iyi anlıyordu. Israr etmedi sonra, edemedi.

Düşüncelerle boğuşurken telefonunu ve kulaklığını alıp sokağa attı kendini. Ne zaman kafası karışsa, ne zaman dertlense bunu yapardı. Suratına çarpan rüzgarın sesiyle kulağına gelen müzik birleşir inanılmaz anlar yaşatırdı. Nereye gittiğini bilmeden yürüdü sadece, ayakları götürdü sanki onu gideceği yere.

SİNAN

Aradan geçen yıllar Sinan'a karizma olarak dönmüştü resmen. Mesleğinde bir hayli ilerlemiş adı oldukça duyulmuş bir doktor olmuştu. Hastalar tarafından tavsiye edilir, sevilir ve saygı duyulurdu.