Przyjaciel Którego Teraz Mi Brak

Czuje że dopada mnie samotność

Właśnie szykowałam się do szkoły gdy mama krzyknęła do mnie;
-Emily, śniadanie!
-Dobrze, już idę! -zawołałam
wesoło zbiegłam ze schodów.

Gdy usiadłam przy stole, zauważylam że mojej małej, kochanej suczki przy mnie nie ma. Pognałam na dwór aby ją zawołać lecz moje starania poszły na marne. Wróciłam do domu i postanowiłam że pójdę do miejsca gdzie moja mała kruszynka lubiała przebywać. Gdy weszłam do pomieszczenia zobaczyłam moją małą suczkę na podłodze. Rzuciłam się na kolana. Wzięłam pieska na ręce i szybkim krokiem poszłam do mamy. Pojechałyśmy do weterynarza. Czekałam na poczekalni już kilka dobrych godzin gdy nagle z gabinetu wyszedł lekarz mówiąc że mój malutki okruszek jest już bardzo stary i nie daje jej dużo czasu. Zapłakana złapałam pieska i przytuliłam go. Nie chciałam się z nim żegnać lecz już był czas aby ją uśpić. Nie chciałam na to patrzeć. Wybiegłam z kliniki, aby ochłonąć. Biegłam przed siebie. Ludzie patrzeli na mnie jak na potwora. Ale ja chciałam tylko żeby mój kochany piesek wrócił, przytulił się do mnie. Moją głowę zapełniła samotność. Szkoda mi było mojej suczki. Żaden inny pies nie będzie nigdy moją Mają. Mama szukała mnie bezskutecznie a ja w tym czasie siedziałam na ławce w parku i płakałam. W pewnym momencie przyszedł do mnie mój przyjaciel Alex. Pocieszał mnie lecz ja... Ja dawałam mu do zrozumienia że moje życie nie ma sensu. Moje serce biło tylko dla mojej Mai. Alex odszedł a ja zostałam. Moja psychika wisiała na włosku. Miałam mętlik w głowie a do mojego umysłu trafiały myśli samobójcze.
Chcę być tam... Z moim psem.

Emily nie wróciła do domu.