Chapter Nine: Forgotten

4 0 0
                                    

Chantine's POV:

Ayokong umiiyak sa harap ng tao dahil nakikita nila kung gano ako kahina. Ayoko din na tinatanong ako kung anung problema ko. Dahil para sakin, iilan nalang ang trust worthy. Nagtataka siguro kayo kung bakit ganun nalang ako makaiyak nung unang araw ko dito no? Dito din kasi ak--

"CHANTINE! EARTH TO MELAUDIE CHANTINE REYES!" I rolled my eyes. Eto nanaman tong lalakeng to! Wala ba syang balak maligo? O matulog? O umuwi?

"What are you still doing here? Can't you see, I need a rest!" kumuha ako ng apple tas kinagatan ko,

"Otchoko, Wolo ko bong bolok--"

*nguya.nguya.LUNOK*

"Umuwi?!"

Bigla siyang tumawa, di ko na actually marinig yung speaker (na mahina; bawal maingay sa ospital diba?) dahil sa tawa nya. Lumapit sya tas inagaw yung apple sa kamay ko,

"HEY! Akin yan! ayun oh! ang dami dami sa basket! KUMUWA KA NG IYO!!!" Sigaw ko habang inaabot ko yung apple na tinataas nya sa ere.

"NO! You already ate 6 apples, Babe!" Naiinis nako sa kaka babe ng mokong na to ah! Hinila ko yung leeg nya pababa para maabot ko yung apple--

FAIL. WRONG MOVE CHANT!

Now we're face-to-face. Nakakaduling na yung pagkadikit ng mukha nya sakin. His grey eyes. Grey eyes nanaman nya ang una kong natignan na magnet sa mata ko! Di na ko makagalaw, feeling ko lalagnatin na ata ako pag di pako gumalaw,

"Hindi ...na ...yun ... A-ayos." Bulong nya. His breath. It smells like mint. He slowly produced a toothy smile.

NAKAKALOKO TONG SI MOKONG HA?

Gagalaw na sana ako nang biglang...

"Chantine?!"

I know this voice. Deep, loud yet calm. Why is he here? How did he know that I'm here? I told manang gene to not tell him!

His presence made me freeze,"J-John." I mumbled under my breath. Tinanggal ko na yung kamay ko sa leeg ni mokong, NAKAKAHIYA! bakit kelangan pa makita ni John yun?

Pag-tingin ko sa kanya. Furrowed brows, blazing brown eyes, lip biting-- Confused. He's confused. Kabisado ko na sya.

We've been friends since I went to San Diego. Oo, palipat lipat nga kami ng lugar na tinitirhan dahil sa trabaho ng parents ko pero di kami nawawalan ng communication. Skype, facebook, Text or call, etc. And He also knows what I want, what I hate and when I have problems.

Di nya ko tinatanong kung ano ang problema ko. Alam nya kasi na ayaw ko yung ganon.

"H-how did--" I asked him. Di nya na ko pinatapos sa sinasabi ko dahil tumakbo na agad sya at niyakap ako.

Bago pa nya ko yakapin, tinitigan nya muna si Mokong para umalis sa kama.

"Get a room!" Sigaw ni mokong. I just rolled my eyes at him,

"How 'bout, YOU get out of this room?" I hissed. Still enjoying the warmth of this beautiful creature which happened to be my friend.

Umalis nako sa pagkakayakap ko sakanya pero di ko tinanggal yung kamay ko sa balikat nya. He's giving me his signature smile that I really admire. Aspiring toothpaste model to eh!

I giggled at the thought,

"GOD! John, I really missed you!" I pulled him again into a hug.

Wala akong pakialam makita man ako nitong mokong nato na walang ginawa kundi gumawa ng facial expressions na parang nandidiri.

I felt his chest vibrated against mine. He chuckled. Hmm... lumaki ata katawan nya? o tumaba lang sya?

"If only you didn't left me hanging under the bridge of San Diego--" He whisphered,

"Edi sana di mo ko namiss." Tama sya.

Umalis na ulit ako sa pagkakayakap ko tas nirest yung likod sa unan,

"You know me, John. I've never learned how to say goodbye." I mumbled under my breath.

I closed my eyes, not wanting to look into his.

He sat at the edge of my bed then played with my hair, "Sabagay," I felt him shrugged.

"Di din naman kasi kita hahayaang umalis kung sakali mang nagpaalam ka."

Okay-- that was unexpected. Di ko na alam kung bakit ako nahihirapan nang huminga, Feeling ko sa sobrang lakas ng tibok ng dibdib ko lalabas na puso ko. (eww >.<)

I opened my eyes and it immidiately met his. BAKIT GANITO!!!

He sighed, "Diiiii..." Pinisil nya yung pisngi ko, "Ka padin nagbabago!" I looked at him, What the hell is he talking about?

He smiled then chuckled,

"You still blush everytime I do this--"

He kissed my left cheek. HE KISSED ME! which left me speechless, frozen yet burning

"HEY!" Oh god! Andito pa nga pala si mokong! I looked at him. Mukhang galit sya ah. Tampo agad, di lang napansin. TSK!

Si John naman tumingin lang kay mokong tas tumango. Suplado diba? Mana sakin eh.

Tinapik ko yung kamay ni John tas inirapan sya, He just smirked. Oh! that sexy smirk of his.

"I'm not blushing, John!"

Give Me LoveTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon