Let Go (ft. Tao and EXO)

Part 3

PART 3

MAI'S POV

Ang tagal naman nung teacher namin tss! Di naman ako makapagbasa ang ingay ng mga classmates ko especially the girls they are talking about Nathan? I don't care it's none of my business.

Oo nga pala I forgot to introduce myself, by the way I am Milea Allyson Incandace. I'm pretty, according to my dad, rich, smart, talented but I don't show it because I hate fame, simple, quiet and moody or polar bear I mean bi-polar pala (corny talaga ni Author)

I lived 12 years with my family and 3 years without them so bale I'm 15 years old. My father is Gamiliel Yu-Incandace, my mother is Heloise Cabiri-Incandace, my sister is Irene Janice, my brother is Keith Luther and ako yung bunso. We receive a lot of death threats because we own a business company. We are, I mean we WERE once a happy family until that nightmare happened to us...

FLASBACK

(a/n: ito po yung katuloy ng flashback dun sa Part 1)

3 years ago..

"Kunin niyo stretcher bilis duguan sila" - may mga boses akong naririnig hindi ko alam kung sino sila pero ramdam ko ang maiingay na mga tunog, mga nagpapanic na mga boses. Tapos may bigla na lang bumuhat sa akin.

---------

What happened? Puti? Heaven na ba ito? No way! madami pa akong kailangan o dapat at gustong gawin sa Earth!

Pero bakit may naririnig akong beep-beep? Nilibot ko ulit ang paningin ko. May nakikita akong mga maliliit na monitors sa gilid ko yung isa may linya na tumataas at baba. Sa isa ko pang gilid ay may bagay na gumagalaw, mejo blurred pa yung paningin ko.

"Baby Mai!" - the hell is this thing nagsasalita!

"Baby Mai!" - it says habang niyu-yugyog yung right arm ko. Teka lang, yan na nagadjust na yung paningin ko

Tinanggal ko yung mask ko

"Yaya Loraine?" - sabi ko

"Jusme! Buti na lang nagising na po kayo sa awa ng Diyos!" - she said with a worry tone and face

"Asan po ako?" - tanong ko

"Nasa opital po kayo" - she said

"Ah that's why I'm wearing this kind of dress" - sabi ko. Kaya pala hindi ako familiar sa lugar na ito kasi kapag may sakit ako yung doctor mismo yung pumupunta sa bahay namin.

"Bakit po ako nandito?" - I asked

"Naaksidente po kayo.." - she said and looked down

Aksidente?.. Flashbacks come into my mind on what happen to us.. Nagbagsakan kaagad ang mga luha ko

"Asan po sila yaya?! Asan? Gusto ko silang makita ngayon na?!" - sabi ko pero umiyak lang siya

"W-wala na po sila" - mahina niyang sabi but enough that I can hear what she said

WHAT?!

"HAHAHA! You must be kidding me yaya! I know you are good in making jokes but this time hindi siya nakakatuwa!" - sabi ko sa kanya habang hinahawakan ko ng mahigpit ang kamay niya. Hindi nagsi-sink in yung sinabi niya sa akin kanina

"T-totoo po yun.."  - she said softly and cry

NO! That isn't true!

"Take back what you said.." - sabi ko

"Papunta na po dapat kayo sa bago ninyong resort kaso bigla po kayong naaksidente" - she explained

My Gosh! This is not happening!

"Take me to them! I want to believe what you said with my eyes!" - halos pumiyok na ako

She talked to the nurse they are exchanging looks to me tapos kumuha siya ng wheel chair at naupo ako dun. Slow motion ang lahat prini-prepare ko na ang sarili ko kung totoo yung sinabi ni yaya. My heart beats so fast na prang gustong umalis sa katawan ko. We stopped in front of a big door sa tabi nito nakasulat yung sign na 'Morgue' nanlalamig ang katawan ko

No.. no.. sana nasa loob sila at sabihin sa akin na "JOKE LANG! BUHAY PA KAMI!!"

We enter the room and then the nurse assists us. She slowly rolled down the first blanket and the other three ...

My world stops for a moment even my breathing stops. Nanginginig na ako..

"NO!! no..no.. this can't be they are still alive. Wake up guys! This is not a funny joke!" - I cried out loud and shaking their arms as if they are going to wake up!

I just cry and cry and cry na para bang wala ng bukas! Why is this thing happen to us?! Why! Why God.. bakit sa amin pa we are good people naman diba? pero bakit? Bakit hindi na lang ako namatay kasama nila! baki?!

After ilang hours umalis na kami sa room para akong patay at walang ka buhay buhay, tulala sa mga nangyari pilit tinatanggap na totoo ang mga nangyari na this is not a JOKE, this is the REALITY you need to accept it!

Yaya Loraine already talked to my relatives about sa nangyari pero wala akong naiintindihan sa mga sinasabi nila my mind is still floating. Sila tita na lang daw bahala sa lahat.

"Yaya anong sabi ng mga investigators sa nangyaring accident?" - I suddenly asked

"Nabunggo po kayo sa puno buti nga lang po nakaseatbelt po kayo kaso po sila ma'am hindi..." - malungkot niyang paliwanag sa akin

"Anong dahilan ng aksidente?" - I asked her

"Na flat daw po gulong ng kotse niyo tapos nung kumabig po si sir para iwasan yung kotse na papasalubong po sa inyo nahirapan po siya at dina-control at dumiretso sa bangin" - she said

Sana pala hindi ko na lang kinabit yung seatbelt ko para namatay na rin ako kasama nila at we live in the heaven together. There's nothing in my mind but to have revenge. Masama na kung masama but that is not an accident may pakana ng lahat ng nangyari na ito sa amin. He/She should also feel what I feel right now.

END OF FLASHBACK

"Hey!" - natauhan ako ng may biglang pumalakpak in front of my face. Who the hell is that person? malamang sino pa ba bang mahilig sa salitang 'Hey' si Priestan? tss.. don't care about his name it is not worth to remember. Tinignan ko lang siya at hinawakan niya yung pisngi ko. I give him my death glare sana nakakamatay na lang ang tingin.

Tapos bigla na lang niya akong hinila palabas ng classroom! Nakakarami na siya ah!