Evet,kardeşimi bulmuştum. Ama bir eksiklik vardı. Annem.. O neredeydi? Herhalde çadırlardan birindedir,diye düşünüp kardeşime doğru koştum. Sıkıca sarıldım ona. Gerçekten çok özlemiştim. Onu görmeyeli birkaç hafta oluyordu ama olsun. Ona dakikalardır sarılıyor olmalıyım, bu yüzden "Abla,yeter" demişti. Ben de "Özür dilerim." dedim gülümseyerek.
-İyisin değil mi? Yorgun görünüyorsun,dedim yüzüne bakarak.
-İyiyim. Bunu biraz tereddüt ederek söylemişti.
-Peki.
Gözlerim birini daha arıyordu. Sofia'yı. Kamptaki en iyi arkadaşımdı. Kampa birkaç kilometre uzaklıktaki gölde birlikte balık tutmayı çok severdik. Çok iyi yay kullanır. Dünya zombiler tarafından işgal edilmeden önce de ok ve yaya ilgisi vardı zaten.Ayrıca küçüklük arkadaşımdır kendisi. Evet,evet buldum onu. İşte orda. Yine elinde ok ve yayı var. Sanırım elindekilerle ilgilenmekten bu kalabalığı farkedememiş.
-Sofia'nın yanına gideceğim. Hemen dönerim.
Jeremy tamam anlamında başını salladı. Onun beni farketmemesi için yavaş ve sessiz adımlarla önünde oturduğu çadıra doğru ilerledim. Arkasına geçtim. Ellerimi omuzlarına koymamla beraber yayını bana doğrulttu.
-Hey,hey benim!
-Amelia!
Ok ve yayı bırakıp bana sarıldı.
-İnanamıyorum. Dönmüşsün.
-Tabi ya,ne sandın? Sizi bırakıp gideceğimi mi?
-Seni çok özledik. Herkes özledi. Sen yokken Jeremy çok sessizdi. Bazı günler ağzına bir lokma yemek bile sokmadı.
-Annem nerede? Onu göremedim de.
Birkaç dakika sessiz kaldıktan sonra:
-Sen bilmiyor musun? diyebildi.
-Neyi bilmiyor muyum?
-Aaa,şey Amelia hadi otur,sana birşey anlatmalıyım.
Karşısındaki tabureyi ona biraz daha yaklaştırarak oturdum.
-Bak,annen..
-Evet,annem.
-Annene şey oldu,yani nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum.
-Ona birşey oldu değil mi? Isırıldı mı? Bak eğer ısırık çok derin değilse onu tedavi edecek bir kremimiz...
-Amelia,o öldü.
Öldü mü? Nasıl ölür? Ölemez o. Ama...
-Üzgünüm.
-Nasıl oldu peki?
Lütfen "yürüyenler onu öldürdü" cümlesini duymayayım. "Onu ben öldürdüm" demesine bile razıyım.
-Üç gün önce kamp yürüyenler tarafından saldırıya uğradı. Biliyorsun annen silah kullanmıyor. Onu gördüğümde bir yürüyen üzerine doğru geliyordu. Ama ondan uzaktaydım ve bana doğru da birçok yürüyen geliyordu. Onları öldürdükten sonra anneni kurtarmaya gidecektim. Ama yetişemedim. Özür dilerim. Biraz daha hızlı davransaydım belki de yetişecektim. Gerçekten çok üzgünüm.
-Senin suçun değildi.
Sofia'nın yüzüne bakmadan arkadaki çadıra girdim.
***
-Amelia,girebilir miyim?
Yattığım yerden bir ses duydum. Bu ses Jenny'ye aitti. Kalkmadan cevap verdim.
