Verboden dochter percy jackson fanfictie

1

Hey, ik ben Senna. Ik ben de dochter van Artemis. Mijn moeder had een eed af gelegd om voor eeuwig maagd te blijven. Ze heeft de eed gebroken en hier ben ik. Door haar fout wordt ik al 13 jaar verafschuwd. Ik zou niet moeten bestaan. Gelukkig is er een plek voor mij in kamphalfbloed. Een plek waar halfbloeden zoals ik veilig zijn voor de monsters en trainen voor het geval we in dodelijk situaties komen. Zelfs de kinderen daar kijken me aan alsof ik verkeerd ben. Ik heb weinig vrienden en ik heb ook geen broers en zussen. Er zijn maar een paar mensen die weten hoe ik me voel. Thalia, Nico en Percy horen ook niet te bestaan. Thalia is mijn beste vriendin. Ik zie haar niet vaak, want ze hoort nu bij de jageressen. Ze jaagt samen met mijn moeder op monsters. Percy en ik zijn ook heel close, maar Annabeth zijn vriendin is vaak bij hem. Zij is een van de mensen die mij niet mogen alleen door wie mijn moeder is. Verder is Nico er nog. Hij is best wel stil en vreemd, maar als je hem beter leert kennen is hij echt heel aardig. De laatste tijd is hij vaak weg. Hij heeft me vertelt waar hij heen gaat, maar ik moest echt beloven het aan niemand te vertellen. Hij heeft een soort van zusje uit de onder wereld mee genomen naar een ander kamp. Ik kon het niet geloven toen hij het voor het eerst zei, maar er zijn blijkbaar niet alleen kinderen van Griekse goden. Er zijn ook kinderen van romeinse goden. Ik lig nu in mijn bed. Ik wilde gaan slapen, maar elke keer als ik mijn ogen dichtdoe zie ik de beelden voor me van de oorlog die we hebben gehad met de titanen. Het was verschrikkelijk, maar door Percy en Annabeth hebben gewonnen. Ik heb hard gevochten en ik heb de littekens om het te bewijzen. Percy werd bewonderd na zijn heldendaad er werd hem zelfs gevraagd om god te worden. Hij zou nu gewoon bij zijn vader kunnen zijn en voor eeuwig leven. Maar hij zei nee. En weetje waarom? Hij deed het voor de liefde. Hij kon niet zonder Annabeth leven.
Ik sluit mijn ogen en een paar minuten later val ik uiteindelijk toch in slaap.

Ik wordt wakker en herinner mij dat vandaag de dag is dat ik weer terug kan gaan naar het kamp. Op het kamp wordt ik niet echt geaccepteerd, maar niks is erger dan de echte wereld waar elk moment je leraar in een monster kan veranderen of je beste vriend je vader probeert te vermoorden. Dat soort dingen gebeuren mij bijna elke dag. Sommige mensen zeggen dat ik maar beter op het kamp kan blijven het hele jaar door, maar dat kan ik mijn vader toch niet aan doen. Ik sta op en kijk in de spiegel. Ik doe mijn donkerblonde haar even snel in een knot en trek snel wat kleren aan. Ik loop naar beneden en mijn vader heeft het ontbijt al neer gezet. "Elise komt over 2 uur dan ga ik." Elise is een sater en mijn beste vriendin. Zij is aangewezen om mij te beschermen. Ze keek mij vroeger ook met afschuw aan. Ook al moest ze me beschermen, maar we hebben te veel mee gemaakt samen en zijn nu echt hele goede vrienden geworden. Mijn vader zegt niet veel het ontbijt. Hij vind het vreselijk dat ik weer weg ga, maar hij weet dat het moet. Want als ik niet getraind wordt hou ik nog geen dag uit in de echte wereld.

Na 2 uur staat Elise voor de deur en ik neem afscheid van mijn vader. "Zorg goed voor jezelf." Zegt hij. Ik knik en geef hem een kus op zijn wang. Dan stappen Elise en ik in Elise's auto. Ik ben nog maar 14, maar Elise is 21. Saters groeien minder snel op dan mensen en halfbloeden. Na een dag rijden stoppen we bij een hotel in New York. We gaan allebei meteen naar bed.
De volgende ochtend ontvangen we een Iris bericht. Dat is de manier van communiceren tussen halfbloeden, omdat we geen telefoon mogen hebben. Het is Annabeth ze is helemaal in paniek. Het moet wel heel ernstig zijn als ze mij gaat bellen. "Senna je moet snel naar het kamp komen er zijn echt verschrikkelijke dingen gebeurd." "Annabeth ik ben onderweg blijf rustig. Wat is er aan de hand?" Percy is nog steeds niet terug. Op mijn zoektocht ben ik 3 andere halfbloeden tegen gekomen. Eentje is een kind van Jupiter." Ik barst in lachen uit. "Hoor je wel wat je zegt? Een kind van Jupiter." Annabeth kijkt mij doodserieus aan. "Omg je meent het, maar hoe kan dat dan?" "Ik heb geen idee daarom moet je komen. Chiron wil iedereen op het kamp hebben." Ik knik en Annabeth hangt op.  "Elise we moeten verder gaan. Percy is nog steeds niet terug en er is een kind van Jupiter op het kamp." Nu barst Elise in lachen uit. "Jij bent wel erg grappig Sen. Hoe kom je daar nou weer bij." "Het is geen grap." Zeg ik. "We moeten nu echt verder gaan." Nadat we ontbeten hebben en ons hebben klaar gemaakt zijn we weer onderweg.