The secret dance

Hoofdstuk 2

Het weekend verliep veel te snel voorbij na mijn mening. Het was alweer zondag.

Het was doodstil in de dansschool op de zaterdag en zondag.

Eigenlijk was het verboden om zonder toestemming binnen te komen op de dagen dat ze waren gesloten. Toch nam ik het risico.

Ik sloot langzaam de deur achter me en liep naar de grote zaal. Ik streek mijn rokje glad, trok mijn spitzen weer aan en klikte de radio op play.

Ik begon simpel.

Ik liep op mijn spitzen heen en weer en zwaaide als een vogel langzaam en sierlijk met mijn armen, draaide een paar pirouetten en ging weer verloren in de wereld zonder problemen.

Na het dansen liep ik naar buiten met mijn spitzen nog in mijn handen.

Ik liep langzaam de stad in op weg naar mijn favoriete café. De warmte gaf een fijn gevoel aan mijn koude armen, die vol kippenvel stonden, toen ik binnen kwam.

Ik ging zitten en zette mijn spitzen op de tafel.

'May liefje!' Ik keek op van de warme stem.

Rita de eigenares van dit café. Ze is altijd aardig voor me geweest.

Rita ging op de bank tegenover me zitten en leunde met haar armen op de tafel.

Haar vingers speelde met de linten van de spitzen. Haar bronsen haren kleurden de afgelopen tijd langzamerhand grijs.

Ze schoof me een mok warme chocolademelk toe. 'Krijg je van het huis,' glimlacht ze.

De beginnende rimpels van ouderdom ontstaan op haar voorhoofd en wangen.

'Dat is lief, dankje Rita.' Ze glimlacht. 'Hoe gaat het met ballet?' Fluisterde ze.

Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. 'Gaat wel,' mompelde ik.

Ze rolde haar ogen. 'Gaat wel? Meid je bent een natuurtalent!' Zei ze verbaast.

Ik glimlachte en keek de café rond. Mijn ogen vielen op de deur die net open ging. Ryan en zijn groepje liepen naar binnen. Wat doen zij hier?

Ik prop mijn spitzen in mijn tas en vouw mijn handen om de warme kop.

Ik hoopte ze me niet zagen. Ze gingen achter me zitten.

'May?' Vroeg Rita bezorgd. Ik zette mijn mok neer en pakte mijn tas.

'Ik moet gaan,' verzon ik snel. Ik gaf rap een kus op de voorhoofd van de vrouw, rende weg en liet een verbaasde Rita achter.

Ik ging ergens op een bankje zitten en liet de pin uit mijn haar glijden zodat mijn lange gaar golvend over mijn rug hing.

Ik ging met mijn hand door mijn haar en keek naar de zon die nog hoog aan de hemel hing. Alsof hij daar hoorde. Tuurlijk hoorde hij daar. Zonder de zon was er alleen duister. De zon hebben we nodig.

Maar niemand heeft mij nodig. Dat werd zowat elke dag naar mijn hoofd gesneerd dat ik het zelf ook begon te geloven.

Ik beet op de binnenkant van mijn wang om niet te gaan huilen.

'He slet!' Riep iemand achter me. Het was Ryan met zijn groepje. De rest lachte dom met hem mee.

Ik stond op en wou weg lopen. 'O nee! Jij gaat nergens heen,' lachte Rowan. De jongen keep me stevig in mijn schouder en drukte me terug op de bank.

Ik slikte en keek naar mijn tas die op mijn schoot rustte.

Ik wil er wat aan doen, alleen heeft het geen zin.

'Wat is dat?' Vroeg Ryan nieuwsgierig. Hij staarde mijn tas aan en begon te grijnzen. Hij pakte hem vast en begon er aan te trekken terwijl ik het stevig en koppig bleef vast houden. Ze hebben al zo veel van me weg genomen. 

Net toen ik het haast had opgegeven riep er iemand mijn naam.

Het was Lucia.

'Hey, ga toch weg jullie stelletje rot kinderen. Je pest geen anderen,' zei ze kwaad.

De jongens keken haar verbaast aan.

'Nou?' Roep Lucia.

Ryan keek me nog even aan. Aan zijn blik te zien zou hij het er hier niet blij laten.