Sert bir görüntüm var biliyorum,
o çocukken herkesi kendime çeken enerjim yok belkide artık. Okadar hayal kırıklıkları yaşadımki bu hayatta, insanlara olan güvenimi kaybettim malesef.
Kendime buzdan soğuk bir kalkan ördüm, nezaman sıcak davranıp yüreğimi açsam birine sırtımdan vuruldum. Kırıla kırıla, o buzdan duvarların arkasına sakladım kendimi, korktum. Kime güveneceğimi bilemedim. Düştüm! Kendim kalktım, çok küçükken öğrenmiştimya kendim kalkmayı. Güçlü gözükmek için, soğuk buz gibi oldum insanlara.
Ama güçlü gözükmekten çok yoruldum.
Buzdan duvarların ardında çok üşüdüm.
Buz tuttu yüreğim. Okadar güçlü göründüğüme bakmayın. Çok kırılganım aslında
....
Benim bir hayat felsefem vardı buhayatta.
Güven en önemli şeydi benim için..
Bir arkadaşım derdiki! "kimseye güvenme, babana bile!
Ben de derdimki!
" İnsan güvenmeden yaşayabilirmi!
Tek başımızamı yaşayacaz buhayatı, kimseye arkamızı dönmeyecekmiyiz! Ben güvenmeden yaşayamam, etrafındaki insanlara güvenmekti hayat felsefem,!
Ama ne yazıkki kimseye güvenmemeyi sırtımdan vurula vurula anladım.
Çok yazık
.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ateş Ve Su
Non-FictionHani ıssız bir yoldan geçerken. Hani bir korku duyarda insan. Hani bir şarkı söyler içinden. İşte öyle birşey.
