Nightboy {slow updates}

•Proloog

"Levi Blue." Werd er omgeroepen. De krakerige stem echode over het grote plein.

Een lange jongen met lichtbruin haar kwam tevoorschijn uit de menigte en liep met een gebogen hoofd over het verdorde grasveld.

Eenmaal aan de overkant werd hij meteen ruig bij zijn armen gepakt en meegenomen.
Vlak naast me hoorde ik gesnik. Er stond een vrouw met tranen in haar ogen die al snel over haar wangen gleden. Ze leek één van de hogere rang. Strakke knot, designer tas, rode hakken en uitgelopen make-up. Mij werd geleerd geen medelijden te hebben met deze mensen. Maar het zag er eerlijk verschrikkelijk uit.

Zenuwachtig beet ik op de binnenkant van mijn wang.

Alsjeblieft, zeg mijn naam niet.

Mijn hele leven was ik al bang geweest voor dit moment. Nog nooit had ik zo slecht geslapen dan vannacht. Ik wilde hier niet weg. Ik wilde mijn familie hier niet achterlaten. Ze hadden me nodig en ik hen. Ze hadden iemand nodig die vader hielp met het werk. Iemand die oma hield in de tuin.

Mijn vader legde beschermend zijn handen op mijn schouders en ik keek iets omhoog, recht in zijn troebele ogen. Hij was dus nog steeds iets langer. Ik gaf hem een onzeker lachje.

Vandaag werden de jongens opgeroepen die de jong volwassen mannen moesten vervangen. Het was een verplichte handeling volgens de regering.

Alle jongens vanaf zestien moeten zich 1 september melden voor de CYANS. Dit is een bevel van jullie leider. Wordt dit niet opgevolgt, dan zal er actie worden ondernomen.

Zo kreeg ik vorige maand de brief gestuurd, bestempeld en al.
Dit evenement vond jaarlijks plaats. Alle jongens van zestien werden naar CYANS gestuurd, en daarvoor in de plaats keerden de jonge mannen van twintig terug naar huis.

Die had ik net al gezien. De meesten werden warm onthaald bij hun terugkomst. Anderen verlieten het terrein van de Arena in hun eentje, zij hadden hun families verloren in de strijd tegen de andere kant.

Ondertussen ging het oproepen van namen gewoon door. Verschillende jongens liepen over het grasveld naar het grote gebouw, waar de jongens die nu nog is dienst waren in uniform netjes hun plicht uitvoerden;
De nieuwe jongens ruig welkom heten.

Ik wist niet zeker of ik naar CYANS moest. Ik was genomineerd en op basis van mijn afkomst werd bepaald of ik in dienst moest.

Grote kans trouwens, mijn ouders hadden allebei voor de zwarte kant gekozen.

"Jesse Gold." Klonk er hard door de luidsprekers.
Wat?

Mijn beste vriend kwam tevoorschijn en liep langzaam met zijn handen in zijn zakken naar de overkant. Zijn wilde blonde plukken stonden alle kanten op en hij zag eruit alsof hij dagen geen rust had gehad. Ik moest beseffen dat ik hem nu bijna vijf jaar niet ging zien, tenzij ik ook werd gekozen..

Een naar gevoel bekroop me toen ik de volgende twee woorden door de luidsprekers hoorde;

"Nathan Collins."