Nightboy {slow updates}

•12•

April.

Oké, blijf hier ik ben zo terug." Zei hij wat schor.

"Sure."

Ik wachtte tot Lucas de deur uit was en zuchtte diep. Mijn ogen vonden de muur van ramen en ik liep er langzaam heen.
Dit appartement zat redelijk hoog vergeleken met anderen, waardoor je over de gebouwen heen kon kijken. De buitenwereld zag er vanaf hier werkelijk prachtig uit.

Verderop was de grens tussen zwart en wit duidelijk te zien. Aan deze kant prachtige gebouwen en veel welvaart.
Aan de andere kant was alles donker, grauw en het had een paar oude huizen met een tuintje. Geen winkelcentra, supermarkt of mooie gebouwen.

Het enige aan de zwarte kant wat mijn aandacht trok was een grote arena. Het was fel verlicht en het enige 'rijke' gebouw dat ik vanaf hier kon zien. Ik dacht altijd dat de zwarten arm waren. Maar misschien woonden daar de rijke en belangrijke mensen? Ik zou er wel nooit achter komen.

Ik mocht van geluk spreken dat ik hier terecht was gekomen. Al was dat ook redelijk vanzelfsprekend, omdat mijn vader de leider was van de witte kant.

Ik draaide me weer om en keek rond in het luxe appartement. Ik vond het eerlijk echt mooi. Ik zette stappen door de living en liet mijn vinger over het keukenblad glijden. Tot mijn ogen op een opmerkelijke gang vielen. Ik trok een wenkbrauw op en besloot een kijkje te nemen. Lucas zou het zeker niet gewaardeerd hebben, maar hij mocht mij toch al niet. Niks te verliezen dus.

Mijn voetstappen echoden een beetje. Aan het einde van het gangetje vond ik een grijze deur. Vreemd, alle deuren ik dit huis waren toch wit?

Ik legde mijn hand op de koude deurklink en duwde het langzaam naar beneden.
Ik vond mezelf in een donkere muffe kamer en ik zocht in het donker naar een lichtknopje.
"Damn it," Wie installeerde er zou geen licht op een donkere kamer?

De gordijnen aan mijn rechterkant waren dicht. Ik twijfelde geen moment en rukte ze open.
Mijn ogen moesten even wennen aan de plotselinge lichtinval.
Hmm. Ik had verwacht dat er wel wat te zien was, maar het was gewoon weer een muur van ramen.

De kamer was niet zo groot. Het had een bureau, met erop een tekenblok en heel veel verschillende kleuren potloden. De potloden lagen verspreid over het bureau, alsof iemand ze erop had gegooid.

Ik zuchtte. Leuk, zo'n studeerkamer. Ik had meer verwacht dat ik er iets zou vinden over de identiteit van de jongens. Waar was ik ook mee bezig? Ik brak eigenlijk gewoon in.

Maar toen ik me omdraaide om weer terug te gaan, viel mijn mond bijna open van verbazing.
Door de gordijnen open te doen kwam de muur achter me beter tevoorschijn en kon je alle tekeningen zien die erop hingen.

Ik mompelde wat en liep er langzaam heen. Hoe dichter ik kwam, des te meer details er te zien waren. Ik bracht mijn vingers naar de schetsen en streek er overheen.

Het was werkelijk prachtig.
Ik liep van de linkerkant, naar de rechterkant van de muur. Het hing helemaal vol met schetsen en tekeningen. Ik vroeg me af wie dit allemaal had gemaakt, maar ik had al een vermoeden.

Onderaan de muur lagen allemaal propjes papier met ernaast een volle prullenbak. Het zat tot aan de nok toe vol met proppen papier.
Ik pakte een propje op en vouwde het open.
Voor een moment moest ik naar adem happen.
Het was een portret. Het was zo gedetailleerd dat het bijna eng was.

De vrouw had haar haar in een rommelige knot naar achter en lachte naar me, waardoor je de kleine rimpeltjes naast haar ogen kon zien. Een paar dunne plukjes van haar haar verdoezelden haar jukbeenderen en kaaklijn.
Op de achtergrond stond een kleine vuurtoren getekend.

Het was zwartwit getekend en er stond één grote grijze streep, dwars erdoorheen.
Was iemand er niet tevreden mee?

Ik vouwde het op en stak het in mijn achterzak. Het was dan misschien niet netjes, maar zo kon ik misschien meer over deze jongens te weten komen.

Ik stak mijn handen in mijn zakken en liep er een rondje voorlangs.
Ik kon er geen woorden voor vinden.
Verschillende portretten en schetsen trokken mijn aandacht.
Ik fronste mijn wenkbrauwen bij een schets van een oud huisje. Het huisje stond tussen het puin en zag er verwaarloosd uit.

Maar toen ik een stapje dichterbij wilde doen werd ik met een harde ruk aan mijn pols teruggedraaid.
Mijn adem stokte in mijn keel toen ik besefte dat het Lucas was.

"Wat doe je hier?" Zijn groene ogen doorboorden me bijna en ik had ze nog nooit zo furieus gezien.

"Ik ehm-" Maar hij liet me niet uitpraten. Hij greep mijn arm en trok me hardhandig uit de kamer. Ik liet me door hem meeslepen.
Ik was betrapt.

Voor ik het wist stonden we weer in de livingroom. Hij pakte mijn schouders en drukte me op de grote hoekbank.

"Wat deed je daar? Dat is prive!"
Hij wees kwaad naar de deur waar we net uit kwamen.
Lucas gooide zijn opgehaalde stapel papieren met een klap op het bijzettafeltje, waar ik van schrok.

"Ik ehm- dacht dat daar misschien wel wat pennen zouden liggen." Verzon ik, en eindigde de zin vragend.

"Die hebben we niet eens nodig, weet je nog?"

Komkommers, hij had gelijk.

Helaas wist ik niks beters te verzinnen dus haalde ik maar mijn schouders op. Nope, ik had dit nooit mogen doen. Dat gaf ik eerlijk toe.

"Het spijt me," Zei ik zacht, en keek omhoog. Lucas had zijn armen over elkaar geslagen en zuchtte. Hij keek over me heen, naar buiten. Zijn blik verzachtte een beetje.

"Hunter zou de sleutels er vast in hebben laten zitten." Zuchtte hij.

Hunter? Zat hij dan achter de tekeningen?

"Ik eehm-" Hij zuchtte nog een keer en verschool zijn gezicht achter zijn hand. "Zou je alsjeblieft naar huis willen gaan? Je hebt dingen gezien die je nooit had mogen zien."

Ik knikte zacht. "Ja, ik zal gaan." En stond op.
Ik liep om hem heen naar de voordeur en keek nog een keer achterom voor ik de deur sloot. Hij stond nog steeds met zijn rug naar me toe en zijn hand zijn hoofd steunend.

"Het spijt me echt." Fluisterde ik en sloot de deur. Had ik hiermee een gevoelige snaar geraakt?