Nightboy {slow updates}

•08•

April.

"Hallo?"
Zo nam ik mijn telefoon op terwijl ik mijn lippen inkleurde met lipgloss.

"April, met mij. Ik ga het niet redden. Ga maar zonder mij naar school. Ik zie je later wel."
Ik haalde mijn telefoon weer van mijn oor af.
Opgehangen.

Madison kwam mij en Julia altijd ophalen met haar auto en nu zat ik dus zonder vervoer op de eerste schooldag van het jaar.
Ik vloekte nog wat onverstaanbare woorden in de microfoon en gooide mijn telefoon op bed.

Dat werd dus fietsen. Maakte ik dus gelijk een goede indruk op mijn nieuwe klasgenoten.. Ik gooide gefrustreerd mijn laatste beetje make-up in mijn legergroene tas en gooide het over mijn schouder.

Niet veel later stond ik met mijn fiets en wat brood in mijn mond buiten. Ik had nog tien minuten en moest nog een kwartier fietsen. Ik had eerder gedacht dat Madison zou bellen om te zeggen dat ze voor de deur stond en dan weer zou zeuren dat ik op moest schieten.

Ik schrok van een harde toeter en liet van schrik mijn zwarte fiets in het gras vallen. Mijn oordopjes schoten uit mijn oren en ik kon ze nog net opvangen.

Was Madison nou wel gewoon op tijd en vond ze het leuk om me te laten schrikken? Ik draaide me meteen om en riep kwaad;
"Maddie, dit is niet grappig! Nu mag ik weer-"

Ik viel meteen stil toen ik Daimen zijn gezicht zag. Hij had een vermakelijke uitdrukking op zijn gezicht wat me eerst raar deed kijken. Toen herinnerde ik me de avond van Julia's feestje weer. Daimen had me thuis gebracht na het incident met Lucas. Hij liet het raampje naar beneden.

"Ik zei acht uur," Begon hij. "niet twintig minuten later. Je bent laat."

Ik lachte, pakte mijn tas en deed de portier open.

"Sorry, ik had er niet meer aan gedacht dat je me kwam ophalen." Verontschuldigde ik me.

"Dus je bent ook vergeten dat je een extreem goede indruk kan maken als je met mij de school in loopt?" Hij trok een paar keer zijn wenkbrauwen op.

Ik rolde met mijn ogen. "Denk je dat, ja?" "

"Ik weet het wel zeker."

"Ga rijden dan!" Riep ik lachend toen we een poosje stil stonden. Daimen lachte en trapte het gaspedaal lichtjes in zodat we in beweging kwamen.

Ongeveer vijf korte minuten later kwamen we aan bij school. De hele rit hebben we gepraat over afgelopen weekend en zo kwamen we erachter dat we het over veel dingen eens waren.

"Kom je me morgen weer ophalen?" Vroeg ik voorzichtig toen we voor de school stonden. Hij knikte licht en ik dacht zelfs een kleine glimlach te zien.
"Bedankt." En ik gooide de deur open.

"Ho-ho-ho, niet zo snel, milady,"
Ik bleef abrupt zitten en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan.

"Dat is dan twaalf euro vijftig."

Met een brede grijns hield hij zijn hand op. Ik schudde mijn hoofd en sloeg met een knipoog op zijn handpalm.

• • •

Ik plofte met een diepe zucht op de stoel naast Madison, achterin de klas. Ik heb haar de hele dag moeten missen en nadat ik haar een preek had gegeven over vanochtend, hoopte ik op een goede laatste les. Mijn horloge gaf aan dat het acht over vier was, wat betekende dat de lerares weer eens te laat was.

Ik keek op toen ik de deur hoorde piepen. Er liepen twee bekende jongens de klas in, en ik herkende ze maar al te goed.
Lucas en Daimen.

Daimen vond mijn ogen en ik glimlachte waarop hij een klein lachje terugspeelde. Lucas, die achter hem liep, zag Daimen naar me kijken maar gunde mij geen blik waardig. Deed hij dat uit arrogantie of schaamte?

De hele klas viel stil en keek ze verwonderd aan.
Ze namen hun tafel achterin de klas in en leunden nonchalant achterover alsof ze de beste waren in dit vak; Maatschappelijke problemen.

Lucas zou er onwaarschijnlijk goed in zijn. Hij was er blijkbaar zelf één.
Daimen leek me daar niet echt het type voor.

Al heb ik nooit echt nagedacht over het contact tussen Lucas en Daimen. Ze leken elkaar totaal te haten maar waren wel altijd met hun vaste groep van vier jongens. Die alle vier de school in hun handen hadden en alle meisjes en leraren gemakkelijk om de vingers wonden. En school was nog maar net begonnen.
Maar de vraag was natuurlijk; Hoe?
Ze leken me niet echt jongens die zin hadden ergens veel moeite in te steken.

Ik voelde een tik op mijn linkerschouder en ik draaide me naar Madison toe.

"Wat doen zij in onze klas? En waar zijn die andere twee?" Fluisterde ze, haar blik niet loslatend van de twee jongens.

Ik haalde mijn schouders op en keek ze weer aan. Ze waren inderdaad veel te interessant om los te laten. Waarom waren de nieuwen de badboys van de school, en waar kwamen ze eigenlijk vandaan?

More investigation needed.

"Goed klas." Begon Mevrouw Woodsen. Ik had niet door dat ze de klas al in was gekomen.
"Vandaag beginnen we gelijk met een verslag, die we-" Maar heel veel verder kwam ze niet door het luide gekreun van de klas.

"Ahum." Ze ging rechtop staan en schoof haar bril verder op haar neus. "Ik was nog niet uitgesproken. Ik weet dat dit jullie eerste schooldag is, maar hoe kan je nou beter beginnen dan met een verslag?"

"Nou, met een vrij uur." Levi trok zijn mond weer eens open. De klas gniffelde en fluisterde met elkaar. Maar door het 'niet-grappig'- gezicht van Woodsen, werd het al snel weer stil.

"Juist." Zei ze.
"De opdrachten liggen op jullie tafel, jullie werken in tweetallen. De opdracht is een goede voorbereiding op jullie toekomstige leerstof."

Madison gaf een klein gilletje en greep me gelijk bij mijn arm. "We gaan een topteam worden!"
Ik lachte. "Team eekhoorns!"
Ze gaf weer een gilletje en deed een eekhoorn na.

"Voordat we hier allemaal noten gaan verzamelen," Zei Woodsen met een strenge blik op Madison. "heb ik de tweetallen gemaakt zodat ik zeker weet dat er wat op mijn bureau komt te liggen aan het einde van de maand."

Madison stopte abrupt met imiteren en keek me met een verdwaalde blik aan.

Mevrouw Woodsen las een hele namenlijst op en soms hoorde je de vreugde of teleurstelling van de studenten door het lokaal galmen.

"Madison en Daimen."
Madison keek me verrast aan. "Ik mag met de nieuwe!" Ze glunderde van opwinding,
Ik stootte haar speels aan.
"Hé, ik wilde Daimen!"

"April en Lucas."
En zo werd mijn veras momentje voor Madison verstoord.

Dit moest een grap zijn.

Ik stond zonder nog langer na te denken op van mijn stoel.
"Pardon mevrouw, maar dit moet een vergissing zijn."

Woodsen keek me boven haar brilletje aan. Ze was blijkbaar geïrriteerd dat ik haar uit haar oplesing haalde.
"Miss Smith, ik maak nooit een vergissing. Zou je nu alsjeblieft weer terug op je stoel willen gaan zitten? Dankjewel."

Ik liet me langzaam terugzakken op mijn stoel en voelde de ogen van mijn klasgenoten op me branden. Ik wierp een snelle blik naar de andere kant van het lokaal, waar Lucas me breed aan zat te grijnzen.

Zijn wraakplan was begonnen en ik zat in de problemen.