Nightboy {slow updates}

•01•

Nathan.

"Wakker worden, slaapkop!"

Was het eerste dat ik hoorde op de vroege ochtend. Ik kreunde, trok mijn kussen gefrustreerd over mijn hoofd en gooide er één naar waar de lacherige stem vandaan kwam.
Ik mompelde iets van 'ga weg' en draaide me weer om.

Met een luide plof lag Alex vlak naast me met een grote glimlach op zijn jonge gezicht.

"Vandaag voorbereidingen, weet je nog?"

"Alweer?" Kreunde ik.

"Niet zo zeuren, het is maar eens in de maand." Alex kwam rechtop en gooide nog een kussen naar mijn hoofd als finale doelpunt.
"Je word over tien minuten in de Arena verwacht."

"Goed dan." Kraakte mijn stem. Ik opende mijn slaperige ogen en gooide het dunne deken van me af. Ik woelde eens goed door mijn roetzwarte haar, terwijl Alex de kamer verliet. Zuchtend stond ik op. Moest hij dit nou elke week doen?
Maar goed; een nieuwe dag, dat betekende nieuwe kansen.

Mijn kleren lagen al klaar over de rand van het bed. Het was elke dag hetzelfde.
Zwart.

Een torso met lange mouwen van een strakke elastische stof met een dikkere leren stof dat de schouders deels bedekte. De stof vormde ook een soort kruis op de voor en achterkant.
Dat ging samen met een lage skinny jeans waar ik intussen al een aantal gaten in had gemaakt.

Al drie jaar was ik hier. Al bijna drie jaar zat ik hier gevangen als een soort soldaat, politieagent. Het is mijn taak, met zo'n tachtig andere jongens, om ons deel van het gebied te beschermen.

En dat niet zonder enige reden. Bijna dertig jaar geleden is het hier goed mis gegaan. Ik zal het wel even kort samenvatten;

Zo'n dertig jaar geleden besloten twee mannen dat ze ons land anders wilden regeren. We leefden onder verdrukking, zeiden ze. Daar hadden ze nog best gelijk in.

Als snel ontstond er een nieuwe politieke stroming met meningen die tegen de destijdse regering in gingen. De bevolking raakte al snel overtuigd en sloot zich aan bij de nieuwe stroming.
Na vier jaar van strijd wonnen zij, en sindsdien regeerden zij hier.

Tot tien jaar geleden.
De twee mannen kregen verschillende meningen over de politionele acties die werden uitgevoerd. Dit leidde tot een grote ruzie dat totaal uit de hand liep.

Uiteindelijk is de oudste man vermoord door de ander in samenwerking met een aantal aanhangers van zijn politieke ideeën. Die verdedigden hem fel en vol woede.

De aanhangers van de vermoorde man pikten dit niet en maakten plannen om de leider terug te pakken. Maar ze werden betrapt en niemand weet wanneer het plan word uitgevoerd, of waar de overgebleven leider zich bevond.

De bevolking raakte opgesplitst in twee groepen; de witten en de zwarten. Er werd een dikke streep door het land gezet.

Ik hoorde bij de zwarte kant. Zwart werd altijd gezien als de donkere, gewelddadige kant. Ik had er niet zelf voor gekozen. Ik was gewoon geboren aan de zwarte kant. Mijn ouders hadden ervoor gekozen, zij hadden alles meegemaakt.

Ik niet.
Ik was bijna negentien, maar niemand hier wist dat. Op deze helse plek was je precies als de andere jongens. Iedereen was hetzelfde.

Ik zat op het randje van mijn bed en staarde naar de andere kant van de kamer. Jesse was waarschijnlijk alvast gegaan.

Ik trok mijn kleren aan en liep mijn kamer uit. Mijn haar liet ik voor wat het was. Ik ging toch na de training douchen.

Ik draaide de deur op slot en stak de sleutel in mijn broekzak.
Met mijn nog steeds zware oogleden liep ik door de lange gang. Je kon je eigen voetstappen duidelijk horen, waardoor een hol geluid de hal vulde.