Ne çok şey sakladım icimde.
Kimseye anlatamadığım anlatsam dahil analayabileceklerine inanmadığım icin. Hep sustum.Öyle sustuğum zamanlar oldu ki kendi icimde bile sessizliğe gomüldüm.
Yazmak istedim yazamadım kelimeler bile toparlanmadı bir arada.
Ağlayayım dedim göz yaşlarım kurudu.
İcime doğru yol bulup süzüldü. Kırgınlıklarım oldu; incildiğim zamanlar. Ve ben yine sustum.
Ah bir duya bilselerdi kalbin kırılırken çıkardığı sesi,
Titrerlerdi tutşurdu yürekleri.
Aldanislarımda oldu bilerek inandığım yalanlarda.
Öyle bir zaman geldi ki gerceklere inanmaz oldum.
Çünkü gercekler acıydı gercekler boynuma dolaşmış yağlı bir urgan gibi kesiyordu nefesimi.
Yalanlar ise hep bir ümit kapısı.
Hep bir yol aradım sessizce.
Ne zaman kafamı çevirsem bir mücadelenin içinde buluyordum kendimi.
Kavgalar sanki benim için düzenlenmiş.Geçeceğim yollar önceden belirnelip tuzaklar yerleştirilmiş.
Düştüm avuçlarım kanadı.Yarılan etimin içine doldu tozlar. En çok ta o vakitler sustum kime güvenipte anlata bilirdimki yanan canimın acısını. Kim hissede bilirdi hissetdiklerimi.
Şilkeledim avuclarimı temizlendim. Tuzaklarla dolu yolumu sensizliğin sessizliğiyle yürümeye devam ettim....
