Don't Be Afraid [Liam Payne] - Nederlands

Hoofdstuk { 1 }

LIAM's POV:

“Dus vanaf vandaag is het 17... Great.” zuchte ik terwijl ik zonder enige enthousiasme uit bed kroop. De ramen waren dichtgeplakt dus moest ik mijn weg zoals elke ochtend in het donker vinden. Terwijl ik halfslapend mijn armen door de kamer zwierde, probeerde ik het onzichtbare lichtknopje te bereiken. Zonder problemen klikte ik het knopje naar boven en een kaal lampje boven me sprong gelijk aan.

Ik knipperde sissend met mijn ogen als het licht me even verblindde. Nee, het is geen 'vampieren-feit' dat we niet tegen het licht kunnen, het was gewoon net dezelfde reactie als die elke puber heeft als hij zijn iPhone om drie uur 's nachts checkt.

In mijn boxershorts ontweek ik de kleine hoopjes kleren die opgestapeld op de grond lagen, terwijl ik naar mijn kast toeliep. Mijn kamer was niet veel groter dan een opbergkast, in feiten is het de opbergkast. Het was niks persoonlijks, alleen was er geen plaats meer in het huis omdat alle kamers al bezet waren door praktisch heel mijn gezin dat hier woont. En persoonlijk, vond ik het wel knus – zo alleen op je kamer zitten als je eens genoeg had van de buitenwereld.

Ik opende mijn kast en griste er een wit v-neck t-shirt uit. Daaronder droeg ik een gewone jeans – met een paar onschuldige scheuren in – en zwarte schoenen. Ik pakte mijn rugzak en verliet mijn donkere kamer. Terwijl ik mijn hoofd naar beneden hield had ik geen idee wie er op de gang was.

“OW! Kijk toch uit mafkees!” riep Richard tegen me die me boos opzij duwde, en voorbij stak. Jezus wat haatte ik die gast. Hij is niet mijn familie, maar omdat de zijne praktisch helemaal in de gevangenis zit, moest hij door ons opgenomen worden. Ik besloot er niet op in te gaan, - omdat dit al de zoveelste keer was – en hem gewoon te volgen op een veilige afstand.

Terwijl ik de trap afstormde met luide voetstappen gooide ik mijn rugzak tegen de deur die naast de trap geplaatst was. Half mijn haar fixend liep ik door naar de badkamer en negeerde ik alle verjaardagswensen die de rest van het huis me toe riep. Tuurlijk was ik ze dankbaar, maar dit verjaardagsgedoe was niks voor me. Ik bedoel ik ben toch onsterfelijk, waarom houden vampiers zelfs verjaardagsvieringen? Ik drukte de badkamer-deur-klink naar beneden, maar het lukte me niet om de deur open te krijgen. Geïrriteerd klopte ik op het witte hout. “Caisey maak dat je klaar bent!” riep ik toen ik Caisey's favoriete band in de badkamer hoorde spelen. Ze zuchtte geïrriteerd en raapte haar spullen bij elkaar, terwijl ze geeuwend de badkamerdeur openzwaaide. Ik deinsde achteruit en wanneer ze officieel de badkamer uit was, vloog ik erin en met de wind die ik meedroeg, sloeg de deur ook in één klap dicht. Elke ochtend moest de hele familie de witte tinten op hun gezicht bedekken, zodat stervelingen niet zouden opmerken dat er geen bloed door onze aderen stroomt.

Eens dat ik een camouflagelaag op had gedaan, poetste ik mijn tanden en rechtte mijn haar met een glansje gel. “Liam Liam Liam Liam!” mijn naam werd herhaald door een klein, en teder stemmetje. Bo vloog de badkamer binnen en greep me vast aan mijn mouw. “Ik heb geen tijd meisje,” zuchtte ik tegen mijn wil als ze een rood balletje tegen mijn zij aanduwde. “Waarom niet?” beaamde ze teleurgesteld. Ik zakte op mijn knieën en greep mijn zusje bij haar schouders. “Het spijt me, Bo. Maar ik ben 17 geworden vandaag.” zei ik terwijl ik een diepbruine lok achter haar oor stopte. Ze zuchtte. “Oké dan broertje... Veel succes op je eerste dag in de stervelingenwereld!” zei ze met haar enthousiaste toontje op het einde van haar zin. Ze gaf me snel een vlinderkusje op mijn wang en zweefde terug door de deur.

“Liam, nog 5 minuten!” riep Tyler terwijl hij de gang doorliep met Jake op zijn arm. Ik zuchtte geïrriteerd en verliet de badkamer. Ik griste nog snel een lunchzak mee van tafel en gooide die letterlijk in mijn rugzak. Erna pakte ik mijn jeansvest – zonder mouwen – en verliet het chaotische huis vol van de drukte. Terwijl ik de deur achter me sloot en het kleine sleuteltje doordraaide, gooide ik een blik op de mistige morgend die me tegemoet kwam. Ik stapte een paar stappen vooruit en wachtte op een diepgrijze keisteen die altijd al in de voortuin had gelegen. “Je ziet er best zenuwachtig uit” klonk het terwijl iemand mijn schouder vastpakte langs achter. Ik zwiepte mijn hoofd naar achter en zag mijn vertrouwde, oudste zus me begrijpend aankijken. “Ja, dat ben ik. Is het verkeerd?” zuchtte ik, mijn blik rustend op een klein kiezelsteentje dat ik in een soepele beweging weg shotte. “Nee hoor, tuurlijk niet” glimlachte ze terwijl ze naast me kwam zitten. “Onthoud wel, dat als je wil slagen je je manier van leven moet veranderen. Leef zoals zij, en het is voorbij voordat je het weet.” vervolgde ze als ze me zachtjes over mijn rug streek.

“Charlotte, mag ik je iets vragen?” ik draaide mijn hoofd zodat ik haar diepgroene ogen kon zien. “Ga je gang” glimlachte ze als ze haar beide handen op haar schoot legde. “Wat als ik niet slaag” fluisterde ik, nog altijd super zelfzeker. Ze begon hysterisch te lachen. “Je slaagt wel, ik bedoel dat is toch niet zo moeilijk. Iedereen heeft het gedaan! Maar als je een antwoord op je vraag wilt: Als je niet slaagt kom je er niet levend vanaf. – Het betekent dat je het niet waard bent om een vampier te zijn” grijnsde ze als ze me een keer door mijn haren streek. Ik schrok even, en blijkbaar zag ze de schok in mijn ogen. “Je denkt toch niet dat je de enige gaat zijn in dit huis die niet geslaagd is!” ze begon weer hysterisch te lachen. Ik schudde mijn hoofd meteen. “Wat denk je wel? Als Richard geslaagd is gaat dit voor mij gemakkelijker zijn dan een mus te vangen” lachte ik. Ze begon harder met me mee te lachen en gaf me ondertussen een vuistje. “Tuurlijk haha. Nou kijk goed uit, dat is je beste advies. Want je kunt iets tegenkomen wat velen al in de weg heeft gestaan, maar niemand heeft het ooit kunnen uitleggen. Dus, kijk goed uit je doppen voordat je aanvalt” knipoogde ze. “Daar is Tyler al” vervolgde ze als een garagedeur haastig openschoof. “Ok. Mijn beurt nu.” mompelde ik en zwiepte mijn rugzak over mijn rug terwijl ik van de koude keisteen opstond. Charlotte knikte, en liet me gaan. Ik liep naar de auto, en sprong erin als ik de autodeur opentrok. “Ready?” grijnsde Tyler terwijl hij de motor startte. Ik zuchtte geïrriteerd en draaide mijn blik naar de andere kant. “Ok” vervolgde hij als de auto voorzichtig wegdreef van de oprit. Ondertussen stond heel het huis op de stoep, me uit te zwaaien. Ze riepen allemaal aanmoedigingen aan, maar ik negeerde ze. Waarom is dit zo belangrijk? Ik bedoel, ik ben gewoon zeker dat ik dit aan ga kunnen. Als iemand dit op een farse manier kan, – dan ben ik het wel.

OK. VERTEL ME WAT JE ERVAN VOND :) 

Want zonder enige feedback schrijf ik niet verder :P