Don't Be Afraid [Liam Payne] - Nederlands

Hoofdstuk { 5 }

De eerste schooldag liep ten einde, net als de eerste dag van de zes manen. Ik griste mijn boeken van tafel en smeet ze in mijn tas. Ik stond op van mijn stoel en gooide mijn tas over mijn schouder. "Vergeet morgen jullie huiswerk niet af te geven" riep mevrouw Van Malcot en raapte een paar papieren bij elkaar. Gemurmel klonk door het lokaal terwijl iedereen het opgelucht verliet. Iedereen propte zich ongeduldig door de deur. Ik wachtte nog even naast het bord zodat de hoop zich wat kon verplaatsen. Terwijl het trillende geluid van de bel uitstierf schoof het groepje wat verder de gang op, en kreeg ik het zicht op de haastende pubers die hun boeken aan hun kastjes verzamelden om vervolgens naar huis te spurten.

"Liam!" een diepe stem liet me opschrikken. Ik gooide mijn hoofd naar waar het geluid vandaan kwam en kreeg zicht op een gespierde jongen. “Hallo” mondde ik. Ik stopte mijn pas en draaide me luchtig om zodat de jongen me kon inhalen. “Ken ik jou?” vroeg ik als ik mijn tas dichtritste die zotezien nog openstond. “Nope. Je kent me niet. Ik heb je hier ook nog niet gezien, vanwaar kom je?” vroeg hij subtiel en drukte een boek dieper in zijn tas. “Ik... Umm...” - “Woon je niet in dat appartement verderop? Bij Will” onderbrak hij me. Ik zag een kans voor een uitvlucht en knikte heftig. “Ja. Precies” hij schudde zijn hoofd. “Cool. Ik wou je vragen, je ziet me er nieuw uit maar best cool. Hou je van skaten?” ratelde hij door. Mijn mond viel even lichtjes verbaasd open bij de gedachten van 'skaten'. Ik had er nog nooit van gehoord, en nog nooit gedaan. “Euh sorry?” stotterde ik uiteindelijk. “Ik wist het. Haha ik dacht wel dat je een proffessional was. Ok zie je rond zessen aan het skatepark.” hij klopte me op mijn rug en zette een pas de andere kant op. Ik was net van plan om te vragen waar dat was, - “Vraag maar aan Will waar het is” hij stak zijn hand op en verdween tussen de mensen.

Ik trok mijn schouders op en maakte een ongeïnteresseerd gezicht. Mijn tas slingerde langs mijn schouder en lag vervolgens op mijn rug. Ik vervolgde mijn weg naar mijn kluisje, waar ik Will bijna omver liep. “Hey” zei hij kordaat maar vriendelijk. “Hoe was je eerste dag?” vervolgde hij als ik naast hem kwam staan om mijn kluisje open te draaien. Ik knikte als er een glimlach op mijn gezicht verscheen. “Niet slecht,” grijnsde ik. “De jouwe?”, - “Ook niet slecht” grinnikte hij even als ik hem aankeek waarom hij so opgewonden was. “Oh ja... Ik heb een meisje ontmoet.” er verscheen een weide glimlach op zijn gezicht. “Ah dat is de reden dat je zo loopt te blozen hahahaha” plaagde ik hem lachend. Hij keek me geïrriteerd aan en bokste mijn schouder even, maar begon daarna mee te lachen. Ik draaide me weer grijnzend om zodat ik mijn boeken kon pakken.

“Dus, vertel me wat meer over 'dat meisje'” lachte ik. “Ze heet Sophia, en ze is enorm aardig” glimlachte hij. Ik zag zijn stralende blik op zijn boeken neerkijken. Het maakte me blij dat hij blij was. “Wat goed voor je” glimlachte ik en zwaaide mijn kluisdeurtje dicht als ik klaar was. Hij glimlachte terug zonder me aan te kijken. “We dineren vandaag.” zei hij zachtjes maar opgewonden. “Heb jij nog plannen voor vanavond?” hij kreeg weer een vriendschappelijke schijn in zijn ogen terwijl hij zijn kluisdeurtje ook dichtsloeg. Ik wou net schudden van nee, maar bedacht me toen dat ik naar het 'skatepark' ging. - Ookal had ik geen idee wat dat was. “Euhm ja één of andere gast had me uitgenodigd naar het 'skatepark'” ik kromde mijn vingers bij het laatste woord zodat ik er een accent op kon zetten. Will's hoofd schokte verbaasd op.

“Skate jij?” vroeg hij. “Wel eh...” - “Ik dacht het al! Ik zag het wel aan je kledingstijl en je manier van lopen.” onderbrak hij me, zodat ik geen enkel woord voor uitleg meer uit moest brengen. “Ja... Haha tuurlijk” grijnsde ik proffessioneel. Hij knikte naar me en ik volgde hem de trappen af. “Maar eh, ik ben net verhuisd dus ik heb geen enkel idee waar dat park is” murmelde ik terwijl we allebei door de grote deur slenterden. “Tuurlijk! Je hebt ons appartement...” met zijn handen verdeelde hij in de lucht een blok dat volgens hem onze woonplaats moest voorstellen. “... En als je oversteekt dan heb je daar een stalen poort. Gewoon doorlopen totdat je het skatpark ziet” hij gebaarde nog een paar wegen als ik het probeerde te onthouden. Ik knikte. “Oké...”

Will keek afgeleid naar een kant van het plein. Ik keek diezelfde kant uit en zag een groepje meisjes staan praten, waaruit er eentje opkeek naar Will. Ze glimlachte en stak haar hand op om vriendelijk te zwaaien. Will zwaaide glimlachend terug. Zijn gezicht begon te stralen. Ik haalde hem in en greep zijn schouder. “Dus...” grijnsde ik. Hij keek me even aan voordat hij me begreep. “Oh ja sorry,” hij schokte op uit zijn gedachten. “Dat was ze, Sophia” zei hij en keek me aan. Ik zuchtte. “Tuurlijk” glimlachte ik. Samen liepen we naar de auto om vervolgens naar ons appartement te rijden.