Don't Be Afraid [Liam Payne] - Nederlands

Hoofdstuk { 4 }

"Zeg me eens, Liam. Wat gebeurde er precies op twaalf november?" de vreselijk irritante stem van mevrouw Darce schuurde door mijn hoofd. Ik trok mijn hoofd recht dat het voorbije uur al heel de tijd op mijn rechtervuist lag, en antwoorde. -Vlot en correct. Iedereen keek verbaasd naar me op. 'What the f?' hun gezichtsuitdrukking sprak zinsdelen. Ik grijnsde even en liet me dan achterover vallen, als ik mijn rechterbeen over het linker sloeg. Dit was al ongeveer de twintigste keer dat ik correct antwoordde, nou ja. Ik heb niet bepaald geteld... Iedereen vond het indrukwekkend, alleen ik vond het maar niks speciaals. Vampiers hadden de mogelijkheid om alles te weten, als hun iets gevraagd werd. Nu, ze kunnen niks 'persoonlijks' weten, of gedachten lezen. Alleen de wiskundige, historische en dergelijke vragen bleven altijd beantwoord voor ons. Will tikte mij op mijn schouder, hij zat achter me. Ik gooide mijn hoofd zijn richting in en keek hem vragend aan. Zijn ogen stonden wijd open achter zijn bril, en zijn mond playbackte woorden die vrij duidelijk overkwamen. 'How?' toonde hij. Ik grinnikte even en hief toen mijn schouders op. Will ging terug zitten en ik grijnsde naar de rest die af en toe bewonderend omkeek. Ik werd al snel de lieveling bij elke leraar. Wat ik ook deed, ze lieten me alles toe zolang ik maar bleef antwoorden. Ik at een broodje tijdens Nederlands, gooide mijn benen op de tafel bij Aardrijkskunde, het maakte hun allemaal niet uit. 

"Wow dude! hoe deed je dat?" iedereen drukte zich tegen me aan, terwijl ze steeds dezelfde zinnen riepen. "Rustig, alsjeblieft!" ik duwde iedereen van me weg en liep toen door de gang naar mijn kluisje. Ze lieten me met rust en bleven achter. "Will!" ik riep door de drukke gang als ik mijn vriend zocht. "Will waar the hell ben j-" "Geen zorgen, Liam! Ik geraakte even verloren in de menigte" ik had mijn zin nog niet afgemaakt en Will trok aan mijn mouw, als hij langs achteren opdook. We liepen naar onze kluisjes en draaiden ze gelijk open. "What the heck was dat..." zuchtte ik als ik Will verward aankeek. Hij zuchtte terug. "Dat was de kracht van populairiteit..." hij gaf me een schouderklopje en begon zijn cours naar de trap. "Populair-iteit?" herhaalde ik hem als ik hem de trap af volgde. "Ja, dat is waar middelbare school zowat om draait. Als je populair bent, heb je veel vrienden en heb je net een luxe-leven. Zo niet, dan ben je één van die rare kwieten die elke dinsdag weer aan de losertafel eet." legde hij me uit. Ik knikte als ik het begrepen had. 

"Waar gaan we nu naartoe?" vroeg ik hem als we de laatste trede afsprongen. "Lunchen" glimlachte hij en keek me opgewonden aan. "Heb je geen honger dan?" grinnikte hij en porde me in mijn buik. Ik sloeg een arm rond mijn middel zodat hij me niet nog is porde, en schudde mijn hoofd. "Nee, niet echt" Vampieren hadden bijna nooit honger. Ze aten wel, maar ze konden al lang een stuk voedsel vinden voordat hun maag er zelfs aan dacht om te knorren. Hij keek me verbaasd aan. "Wat!? Geen, honger?!" vroeg hij me vol ontzet. Ik trok mijn mond open om te antwoorden, maar een zachte stem was me voor. "Will!" riep een enthousiast meisje als ze op de jongen afstormde. Will viel bijna omver als hij het meisje dat in zijn armen sprong opving. "Wat een tijd geleden was dat!" riep ze. "Danique! Meid ik heb je zo gemist haha!" beaamde Will en sloeg zijn armen rond Dani. Ze moesten even lachen, voordat Will het meisje neerzette en ze glimlachend naar hem staarde. "Oh, Dani! Dit is Liam, hij is nieuw hier" zei Will en zette een hand op mijn rug. Danique keek me nog steeds heel enthousiast aan en stak haar hand voor me uit. "Liam! Wat een coole naam!" riep ze me stralend aankijkend. Ze maakte me aan het lachen en ik schudde haar hand. "Leuk je te ontmoeten, Danique! Jij hebt ook een prachtige naam, ik heb hem nog niet gehoord" knipoogde ik glimlachend. Ze lachtte dankbaar en keek dan terug naar Will. "Liam, dit is Dani. We zitten al ongeveer tien jaar bij elkaar op school en zijn beste vrienden" knikte hij, het meisje aanstarend. "Dus, Liam! Heb je het hier al een beetje door?" vroeg Danique als ze een lok haar achter haar oor stak. "Nou, het door hebben is één..." grinnikte ik terug. "Oh haha, ! wil je mee gaan lunchen?" glimlachte ze knikkend in de richting van de cafetaria. "Um...Tuurlijk" beaamde ik. Ik twijfelde even, maar herrinnerde me toen dat niemand mocht weten dat ik nooit honger had. "Cool! Kom mee!" ze griste mijn pols vast en trok me mee naar de cafetaria deur. Will volgde ons, lachend. Ik keek hem verbaasd aan terwijl ik mijn evenwicht probeerde te behouden die Dani van me wegtrok. 

"We zijn er!" riep ze enthousiast. Ik knikte lachend. "Oké! Wat gaan we nu doen? Slingers ophangen?" lachte ik haar plagend. Ze rolde haar ogen en trok een gedist gezicht. "Nee, hoor" lachte ze terug. "Sorry Li, wen er maar aan. Danique is altijd al het zonnestraaltje van de school geweest, haha!" Will gaf Dani's schouder een stoot die geplaagd haar tong uitstak, nog steeds in de lach schietend. Ik en Will moesten mee lachen. "Dus, hier neem je een plateau, en dan schuif je mee aan in de rij" Danique drukte een plateau in mijn handen, waardoor ik geen keuze had dan die vast te pakken. Ze nam er één voor haar zelf en ging voor me in de rij staan. Ze glimlachte naar me, wijzend naar de bakjes bestek die naast de plateau's stonden. Ik knikte dankbaar en griste een vork en een mes uit het bakje. "Goed, dus hier heb je een soort buffet. Je vraagt maar wat je wilt en ze leggen het op je bord" knikte ze en ratelde daarna een hele lijst van gerechtjes die ze graag op haar bord wou, tegen de cafetaria-vrouw. Ik kon amper wat onthouden van wat ze allemaal zei, toen ze eindelijk haar zin afmaakte en de vrouw bedankte. Ik keek haar met grote ogen aan. "Bestel je dat allemaal?" zei ik, mijn stem verlagend met elk woord. Ze lachte. "Het lijkt veel, haha, maar eigenlijk is het niet veel... Ik moet namelijk een bepaalde voedingslijn volgen vanwege een probleem in mijn nier. Daarom zoveel woorden bij mijn bestelling" haar enthousiasme vloog iets naar beneden als ze vertelde over haar gezondheidsprobleem. "Oh..." knikte ik met een druppel medelijden in mijn stem. "Ik ben namelijk ook al 17 jaar aan het leven met één werkende nier" vervolgde ik als ik dacht aan de moeilijke tijd die ik al doorgebracht heb. Ik keek even naar de grond als ik voelde dat ze haar ogen in mijn nek boorde. "Wat? Kan niet!" zei ze met begrip in haar stem. Ik knikte, haar spijtend aankijkend. "No way! Ik heb juist hetzelfde! Alleen werkt mijn nier niet meer voor een jaartje. Wat een kleine wereld omg!" zei ze als ze mijn pols vastgreep. Mijn ogen sperden zich wijd open. Wat een toeval! Eindelijk iemand die het begrijpt hoe hard het is om te leven, met dit voorval. Ik kon geen woorden uit mijn bewegingsloze lippen brengen, wat ze al snel doorhad. "Ik weet het, ik ben ook verbaasd" fluisterde ze. 

Ik bestelde hetzelfde menu als Danique, en volgde haar naar een grijs tafeltje. Will was ondertussen al vertrokken naar één van zijn andere vriendengroepjes, dus zaten ik en Dani alleen aan tafel.

"Smaakt het je?" vroeg ze tussen twee happen door. Haar gulzigheid bracht me aan het lachen. "Ja hoor, prima" knikte ik en beet zachtjes van de portie rond mijn vork. Ons plateau zat vol met allerlei verschillende dingen. Een pak melk, een blik bonen -wat ik vreemd vond voor een school- een bord met sla, en een groot bord met het hoofdgerecht. Ik bekeek het blik bonen raar, voordat ik het even draaide. "Oh, wees gerust. We krijgen dit niet elke dag. Eén 'gerechtje' wordt elke dag verandert." knipoogde ze en pakte haar blik van haar plateau. Ze probeerde hem wanhopig open te doen, maar ze slaagde er natuurlijk niet in. Ik moest lachen. "Jaja lach maar" zei ze puffend van de kracht die ze erop zette. Ik grinnikte. "Moet ik je helpen?" bood ik haar vriendelijk aan en stak al een hand uit om het blik over te pakken. Ze knikte. "Nou eindelijk, ik dacht dat je het nooit zou vragen" lachte ze. Ik rolde mijn ogen voordat ik terug in de lach schiette. Ze gaf me het blik, en met volle kracht trok ik aan het kleine stukje dat eraan vast hing. Tuurlijk lukte het me binnen de seconde, ik ben... Nou ja een vampier. 

"Bedankt!" lachte ze en stak haar hand uit om hem te pakken. Ik glimlachte dankbaar en hield het blik in haar kant. Ze griste het uit mijn vingers, als er een rilling door me heen ging. "Ow!" schreeuwde ik, mijn hand wegtrekkend. "Omg nee! Sorry, sorry sorry! Is het een diepe snee? Gaat het? Doet het pijn?" ze overwelmde me met vragen als ze alles neerlegde en opstond om mijn pols vast te pakken. Het deed pijn, maar het probleem waar ik me zorgen om maakte, is dat ze 'der misschien achter zou komen dat ik geen bloed heb. 

Ik trok mijn hand weg zodat ze de snee niet in zicht zou krijgen, en keek haar met een rustgevende blik aan. "Ja hoor, het gaat, geen zorgen!" glimlachte ik. De paniek en bezorgdheid was nog niet compleet uit haar ogen verdwenen, maar ze leek al een beetje meer gerustgesteld. Dani leek te twijfelen, maar pakte haar eigen hand vast en ging terug zitten. "Het spijt me" knikte ze. "Het is oké" knipoogde ik en wikkelde een doek rond mijn hand, in hoop dat ze niet door zou hebben dat er geen teken van leven door mijn aderen stroomde. Ze glimlachte en ontspande zich terug. "oke..." zuchtte ze en prikte een stuk vlees op haar vork.