Don't Be Afraid [Liam Payne] - Nederlands

Hoofdstuk { 2 }

"Ok dus je weet hoe dat het verloopt he" verzekerde Tyler me terwijl hij beide ogen op de weg hield. Ik knikte als ik hetzelfde deed. "We rijden nu naar je tijdelijke nieuwe flat, - waar je brief al aangekomen zal zijn - en dan breng ik je rond acht uur naar je school." - "Brief?" beaamde ik hem. "Ik dacht dat we zelf naar de raadgevers moesten vliegen en daar de informatie ophalen." zei ik als ik mijn blik zachtjes naar hem toe draaide. Hij knikte. "Inderdaad, dat gebeurde twee jaar geleden zo. Ze hebben onlangs het systeem verandert, en persoonlijk lijkt het me vele gemakkelijker." vervolgde hij terwijl hij me een snelle blik gaf. "Hoezo" ik leunde naar achteren met de vermoeidheid die me de volgende manen te wachten stond. "Anders zouden ze je allemaal aanstaren en je bekijken, en dat is vrij eng als je het mij vraagt." antwoordde hij, me grijnzend aankijkend. Ik knikte instemmend. 

"Dus in de brief staat..." - "de sterveling. Inderdaad" hij vulde mijn zin aan toen hij zag dat ik hem niet wou beëindigen. Knikkend keek ik uit het raampje waar de huizen al om de beurten begonnen op te lichten. "Zijn dat ze?" ik wees op een vrouw die een gordijn opentrok van binnen in een huis. Tyler knikte. Ik gooide me weer naar achteren en ontspande me terwijl ik alle raad, stappen en technieken overloopte. "Zie je dat grote appartement in de verte?" zei Tyler terwijl hij me aankeek. Ik knikte als ik me voorover boog om het gebouw beter te zien. "Daar is je flat. En als je honderd meter verder loopt ben je al op school." legde Tyler uit terwijl hij wijzende gebaren maakte op de weg. Ik knikte weer. "Cool." 


"Ok dan Liam, hier zijn je sleutels, je handboek voor als je een vraag hebt - alles staat er in -, en een fles water. Stop die in de zijkant van je rugzak, dat is wat ze allemaal doen."Tyler overhandelde me de spullen één voor één als we voor de deur van een groot gebouw stonden. Ik zei niks, pakte mijn spullen en stapte uit. "Succes!" riep Tyler nog uit de auto voordat hij wegdreef.

Ik zuchtte en keek de auto na hoe hij zachtjes wegreedt. Als Tyler uit mijn zicht verdwenen was, draaide ik me om en bekeek het gebouw. Het was vrij groot, maar nu ook niet te groot. Knus en ruimtevol. Ik verplaatste mijn voeten in de richting van de deur, terwijl ik mijn tas doorzocht naar de sleutels. Als ik ze vastkreeg rukte ik ze uit de tas en duwde ze in de grote glazen deur waar ik voor stond. Gemakkelijk kreeg ik de deur open, en al snel stond ik in het midden van de gang. 

Ik keek verward naar de ingewikkelde gang met oneindig veel deuren. Hoe ga ik ooit mijn flat hier vinden? Ik stopte mijn pas in de smalle gang en al snel botste er iemand langs achteren tegen me aan; "Ow, sorry! Het was niet mijn bedoeling" verontschuldigde de gast die me tegelijkertijd observerend aankeek. Ik zei niks terug. Geïntresseerd bekeek ik het stervelijke figuur van top tot teen, het verbaasde me niet dat ze er net hetzelfde als ons uitzagen. Na een moment elkaar aan te staren, knikte de gast. "Ik ben Will. Aangenaam." glimlachte hij terwijl hij mijn hand vastgriste en hem verwelkomend schudde. Ik glimlachte terug. "Liam" 
"Liam! Cool" lachte hij. "Ben je nieuw? Zoek je je flat?" vroeg hij als hij de verwarring in mijn ogen ontdekte. "Um ja" knikte ik door de gang glurend. "Is ok, wat is je kamernummer?" vroeg hij me behulpzaam aankijkend. Ik keek hem vragend aan. "S-sorry?" herhaalde ik hem nog altijd verward aankijkend. Hij schudde zijn hoofd en pakte mijn hand vast. Ik trok hem direct weg uit reflex.

Hij lachte naar me. "Dude, chill! Ik bijt je niet of so haha" en greep terug naar mijn hand. Ik liet het toe, maar hield elke beweging die hij deed in doog. Ik bedoel wat dacht hij wel, een vreemdeling zomaar een lichaamsdeel van me pakken. Hij draaide mijn palm naar boven en greep de bos sleutels uit mijn hand. Ik keek hem nog altijd verward aan. Hij keek op het kleine sleutelhangertje dat aan de kamersleutel hing, en gooide me de sleutels terug. "Ok, volg mij maar" knikte Will. Ik ving de vliegende sleutels en keek naar het sleutelhangertje dat Will duidelijk gemaakt had in welk nummer ik zat. - Tuurlijk, het stond er op. 

Ik volgde de jongen die me voorop liep in de smalle gang. Hij was niet zo groot, en was niet super gespierd ofso, maar het was een heel aangename jongen. Hij had rechtopstaand gegelt haar, een bril en een losse broek die spande aan de pijpen. Hij had een coole look, typisch een studentenlook. 

We liepen door naar het einde van de gang, toen Will bleef staan langs de voorlaatste deur. "Dit is de jouwe" glimlachte hij. "Bedankt" knikte ik terug. Hij stak zijn hand op en liep door naar de laatste deur, aan de andere kant van de gang. Ik zuchtte nog is en observeerde de donkere deur voordat ik hem opende. De flat was niet verlicht, de muren waren donkergroen geschildert en de vloer was met diep-bruin hout bekleed. Ik liep de kleine kamer binnen en liet mijn zak vallen op het mooi bekleedde bed. Ik liep door naar de gordijnen die doorliepen tot de grond, dat betekende vast dat er een raamdeur achter zou staan. Ik schoof één gordijn opzij en draaide de klink naar rechts. Het raamdeur ging open en ik stond op het balkon van mijn klein flatje. "Ik wist niet eens dat dit een balkon had..." zuchtte ik terwijl ik bewonderend van het uitzicht naar voor leunde. "Nee, ik eerst ook niet" ik scrhok even, maar ontspande me toen ik de kleine maar charmante jongen weer zag. "Will, ga je me echt overal lopen stalken?" lachte ik. Ik zei het alsof ik het irritant vond, maar we wisten allebei dat het geacteerd was.

"Haha nee hoor, het is gewoon tof om iemand nieuw in het appartement te hebben." ik glimlachte terug en wendde mezelf weer aan het uitzicht. 

"Dus ga jij ook naar Westfield High?" vroeg Will me, zijn blik gericht op het parkje dat naast het appartement lag. Ik gaf hem een vragende blik. Hij zuchtte weer: "Die school daar..."
- "Oh ja" knikte ik, en ging zitten in één van de stoeltjes die ook op het klein terrasje stonden. 

Na een paar minuten zwijgend naar de lucht te staren, draaide Will zich om. "Ok, over een kwartier vertrek ik. Je kunt met me mee rijden als je wilt." hij rekte zijn armen boven zich uit en liep terug naar binnen. "Ja, als het mag." beaamde ik hem als ik de deur van het balkonnetje sloot. Hij knikte en zette zijn haar recht terwijl hij in de spiegel van de badkamer keek.

"Oh trouwens je kreeg vanmorgend al een brief. Hier is ie" hij trok een envelop uit zijn hemd en overhandelde hem aan me. Ik schrok en opwinding vloeide gelijk door me heen. Ik knikte dankbaar, waarna hij uit mijn flat liep. Ik las de brief, die er ongelooflijk proffessioneel uitzag. De brief stond in het engels geschreven, waardoor het er nog belangrijker uitzag.

                                           Dear, Liam Payne.
       We have received the note of your 17th birthday anniversary. 
       You know exactly what that means. So here is the information of 
                     the person you'll have to do your exam with. 


Verder stond alles in het Nederlands. Waarschijnlijk omdat ze het eerste stuk altijd hetzelfde houden op elke brief, en het volgende zelf geschreven wordt. Dus, de brief vervolgde:

Geslacht: Vrouw
Leeftijd:    17
Naam:      Emily Walls
Uiterlijk:   Gemiddeld lang haar, bruin.
                   Diep-Groene ogen

                          
                             We wish you lots of succes with your exam.
                                                          Greetings.

En daarmee eindigde de brief. Ik zuchtte en stopte die in de voorste zak van mijn jeansvest. "Liam!" riep Will terwijl er een luid ge-toeter van buiten kwam. Hij zat al in de auto, dus griste ik mijn zak mee en liep ik de deur uit. "This is it..." zuchtte ik, en gooide de deur op slot.