Kararım ailemi korumaktı onu nekadar özleyeceğimi bilsemde aileme zarar veremezdim ve bende kabul ettim...
Onunla son günümdü onu aldım ve bahçeye çıktım yeri temizlenecekti onu gezdirdim yani daha çok bir banka oturduk ve göleti izledik köpeğim yuvarlak şeklini alarak kucağıma yattı inanın bana dünyanın en mutlu hissiydi köpeğimi çok severdim fakat ona iyi bakamazdım.... annemin onu verebilme olasılığı olmadığını düşünmüştüm fakat varmış.... herneyse birden annemler çağırdı köpeğim ayaklandı kucağımdan atladı ve bende onu kucağıma alarak eve doğru yürüdüm bunu bile güçlükle yapıyordum nekadar hızlı yürürsem okadar hızlı kaybederdim onu bende yavaş yürüdüm fakat bir işe yaramadı gitmesini hiçbir zaman istemedim ablamlar kimin alacağına karar vermişti kuzenlerim ise bütün eşyaları toplamıştı.... ben ise ağlıyor paşaya sarılıyordum onu son görüşüm olmuştu sonuna kadar gitmek istedim kime vereceğimi bilmek istedim ama benim daha çok üzüleceğimi söylediler ve evde kalmamı taleb ettiler ben nekadar hayır desemde evde kül bile oynamamıştı çok ağladım ettim ama evde kim varsa.... kimse hiç bir şey olmamış gibi davrandılar ben orada 3 yıllık dostumu kaybederken onlar balkonda sigara ile kahve içiyorlardı çok zoruma gitmişti yapabileceğim tek birşey vardı o da ağlamak odama gidip ağlamaya devam ettim
Gün geçtikçe daha çok özlüyordum onu....
Köpeğimi geri istiyorum diyordum ama her diyişimde unut onu! Diye söyleniyorlardı....
Ben ise unutmayacağım işte! Diye bağırıyordum....
Ve o günden sonra bu konu hiç açılmadı....
Ve benimde o günden sonra en yakın arkadaşım ve en ilgi duyduğum şey
Kar küreleri oldu....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kar Küresi
RandomBir köpeğin dostluğu bir insanın dostluğundan daha hayırlıdır .....
