14.
Adı buydu.
Ama kesin mi değil mi belirsiz.
Hatırlayamıyordu.
Bir kadının vücut hatlarına ve bir şeytanın gözlerine sahipti.
Kırmızının derin ve vahşi bir tonuna ait olan gözler.
Kan kırmızısı.
Kırmızı.
Tanıdığı herkesin kendine ait bir rengi vardı.
16 mordu mesela.
18 ise sarı.
Geçen hafta tanıştığı 7 ise maviydi.
Rengini kullanmayı sevmezdi ama.
Çok belli ediyordu kendini.
Siyah ve beyaz bir yığının arasında kırmızı bir nokta.
Vahşi ve derin bir kırmızı.
Dizlerine kadar uzanan yumuşak ve tatlı kömür karası saçları vardı.
Her ne kadar serbest bırakmayı sevse de iki uzun örgü yapardı saçlarını.
Hareketini engellerdi yoksa.
Sonuçta dünyasının özeti buydu.
Öl ya da öldür.
Öldür ya da öl.
Sadece başka bir ton için.
Kanın bile kırmızı olmadığı bir dünyada.
Her ne kadar hoşuna gitmese de parlak kırmızı bir nokta olmak,
Renginden kolay kolay vazgeçmek istemiyordu.
Hayatından ise asla.
Günaydınlar efendim.
Günaydınlar.
Siyah beyaz bir gün ne kadar aydın olursa.
-
Yatağından yavaşça kalktı.
Solundaki tuvalet aynasından yorgun ve uykulu yüzüne bir baktı.
Dünden kalma, dağılmış ve yastığa bulaşmış makyaj.
Yorgun ve bezmiş bir surat.
Ve gözler, vahşi ve derin bir kırmızıya ait.
Arkasında ise farklı ama tanıdık bir yüz daha vardı.
16.
Ve altın sarısı gözleri.
Her ne kadar rengi mor olsa da altın sarısı gözleri vardı.
Hani demiştim ya renk için ölüm diye.
Demek ki altın sarısı bir şahıs.
Ömrünü 16'nın dişleri arasında bitirmişti.
"Günaydın kızıl."
