He's Mine, But He Can't Remember

Chapter 1

"Girl! Where's your groom na ba! Anu b yan kung kelan naman kasal nyo saka pahuli huli yang mapapangasawa mo!"

Sumasakit na ang tenga ko sa mga hiyaw ni Rain. Kanina pa sya ganyan. Almost 30 mins. late na si Drei. It's our wedding day and I'm so happy. But I feel so nervous right now, at the same time I feel ashamed.

Pakiramdam ko hindi nya ko sisiputin.

''Heaven, my God! Where's your groom?'' mommy asked me. I just stared at my mom. How would I know. Kung sila kinakabahan pano pa kya ako. Im the bride. I'm much tense than them.

"Mom, let's wait please? Bka naman na traffic or bka parating na si Drei. Baka.. B-bka'' I almost choked. Napaiyak na 'ko.Kinakabahan ako. I feel something na hindi tama. Hindi kaya nagbago ang isip ni Drei at narealizednya na hindi pala nya ako mahal? na hindi nya pla ako kayang pakasalan? Or baka may iba pang dahilan.

Mommy embrace me and tried to stop me from crying "Anak don't cry, masisira ang make-up mo, parating na siguro si Drei, anak hush please'' I brushed the another batch of tears falling on my cheeks. Nakakahiya naman at pakiramdam ko ay gumagawa ako ng eksena. Eksena sa sarili kong kasal. I tried comforting myself at inayos kong muli ang sarili ko.

I look around and wait kung baka paparating na si Drei. Nahuli lng talaga siguro sya. Tama! Baka kinakabahan lang din sya katulad ko. Masyado lang talaga akong nag iisip. I look around and realized na ang ganda ng pagkakaayos sa church. Green and cream ang motif ng kasal namin ni Drei. Ang tagal namin itong pinaghandaan. Dapat ay last year pa kami magpapakasal after sana ng graduation pero napag desisyunan namin na ipostpone at ngayon nga, natuloy na. I look around kung gaano karami ang mga bisita namin and as I look around napansin ko si  Tito Dave, Drei's Father napalapit na sa akin.

"Heaven, I can't contact him, his phone's off. Malilintikan talaga sa akin yun, Iha.  Hayaan mo at pagsasabihan ko mamaya, parating na siguro yun." sabi nya at ngumiti sa akin. Tuamalikod ulit sya at napansin ko na tinatawagan nya ulit si Drei.

I tried calming myself at think that it will be alright.Pero ilang minuto  na ang lumipas but wala pa din sya. Nagsisimula na din magtaka ang mga bisita at ganun din ako.

Nasan kana na ba Andrei?

"Tito! Tito!" Johann came running at humahangos. Sya ang kasa-kasama ni Drei kanina bago kami naghiwalay. Nagkita pa kami kaninang umaga. Sa wakas dumating din sila. Kinalma ko ang sarili ko and ready myself dahil anomang sandali ay t'yak na magsisimula na ang kasal.

"Tito, Heaven, naaksidente si Drei!''