Behind the Scenes

Wat moet je doen als iemand die je eigenlijk niet mag leuk vinden je kust en je daarna ook niet meer met rust laat. Moet je toegeven aan je gevoelens, of moet je ze voor jezelf houden?

Ik keek nog een keer in de spiegel en ging met mijn hand door mijn haar heen. Mijn ogen schoten naar de klok, ik moet nu echt weg. Het enige wat ik ga doen is logeren, waarom ben ik dan zo zenuwachtig? Ik zocht naar mijn tas die ik ergens in mijn rommelige kamer had gegooid. Misschien had ik daar beter over na moeten denken, of misschien had ik mijn kamer moeten opruimen. Het probleem is dat mijn kamer best groot is, waardoor het heel erg veel opruimen betekend. Toch is mijn kamer niet zo rommelig als sommige andere kamers, daar kun je nog niet eens in lopen! Ik liep naar mijn grote bed toe en keek eronder, misschien was mijn tas daar gevallen? Ik schudde mijn hoofd, misschien langs de kast? Ook daar lag mijn tas niet en ik liep naar het kleine tafeltje in mijn kamer. Op het tafeltje stond een foto van mijn moeder, wat me elke keer weer zeer deed als ik er naar keek. Soms heb ik de foto omgedraaid staan, zodat ik er niet naar hoef te kijken. Toch voelt dat ook niet goed, ik wil haar niet uit mijn leven verbannen. Ze is er altijd voor me geweest, in hoeverre ze dat kon. Ze wilde altijd een goede moeder voor me blijven en daar ben ik haar zeer dankbaar voor. ‘Amelie, schiet je op! Het is al bijna 7 uur en ik moet dadelijk ook nog weg!’ Mijn oma schreeuwde zo hard dat de buren het nog konden horen. ‘Kom eraan!!’ Gelukkig zag ik mijn tas liggen in de hoek bij mijn gitaar. Ik had als eerste daar moeten kijken, meestal liggen al mijn spullen daar namelijk. Ik rende naar beneden. Oma had gelijk, ik moest echt opschieten! Ik wil niet dat oma te laat komt door mij, ik wil haar sowieso niet tot last zijn. ´Ga alvast je spullen in de auto leggen, kunnen we daarna meteen vertrekken!´ Ik mompelde een instemmend geluidje en liep naar de voordeur. Langzaam liep ik naar de deur toe. Toen ik de deur wilde open maken stopte al mijn spieren met bewegen, ik stond aan de grond genageld. Waarom kan ik de deur nou niet gewoon open maken? Mijn handen begonnen te trillen en ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Ik moest me niet zo aanstellen, sinds wanneer heb ik heimwee? Met trillende handen maakte ik de deur open, kon ik niet gewoon thuis blijven? Waarom heb ik eigenlijk ingestemd om te gaan logeren? Ik wist dat dit zou gaan gebeuren en toch ga ik. Ik kan me toch niet tegen laten houden door zo iets stoms? Het komt vast door de hormonen of zo iets, het gaat vanzelf wel weer weg. Niets ontlopen, gewoon niet zo zeuren. ‘Klaar?’ ik knikte, maakte de auto deur open en ging zitten. ‘Hoe laat moet ik je morgen op komen halen?’ ‘Doe maar rond elf uur morgen,’ zei ik zacht. ‘Is er iets?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, heb alleen een beetje hoofdpijn.’ Ik probeerde te glimlachen, maar dat mislukte totaal. Oma had door dat ik niet helemaal de waarheid sprak, maar liet het erbij zitten. Dat is het fijne aan oma, ze zeurt nooit ergens over door. Als het erg genoeg is, dan vertel ik het zelf wel. Dat weet zei ook en anders hoeft ze het ook niet te weten. Het is raar dat ik bij mijn oma woon, maar ik weet ook dat ik niet anders kan. Ik voel me er thuis en weet ook dat ik altijd op oma kan rekenen. Het is fijn om is een keer niet ergens alleen voor te staan. Om te weten dat je iemand achter je hebt staan die er altijd voor je is. Oma startte de auto en reed aan. Mijn hart klopte in mijn keel, zenuwachtig voor wat me te wachten stond.

Ik drukte op de bel en kort daarna zag ik iemand naar de deur toe lopen. Het regende buiten zachtjes, dus was ik blij dat ik niet lang buiten hoefde te staan. Ik hoorde een klik, waarnaar de deur langzaam open ging. Ik keek naar de schaduw voor me, wacht is.. Dat is Roos niet! ´Rosa!´ De jonge voor me draaide zich om en riep naar boven. ´Roos, er is iemand voor je!´ Hij wilde weg lopen, maar bedacht zich. ´Kom binnen,´ mompelde hij zachtjes. Ik glimlachte zenuwachtig. Meteen nadat ik dat had gedaan, kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Uit de buurt blijven, dat was mijn plan. Niet naar hem kijken of met hem praten. Zelfs naar hem lachen mocht ik van mezelf niet. Ik lijk wel gek, maar het is het beste. Zo kan ik mezelf ook niet blij maken met iets wat er helemaal niet is. Hij liep door de deur en ik haalde nog is een keer mijn hand door mijn haar. Rustig blijven. Langzaam liep ik achter hem aan de kamer binnen. ´Hallo Amelie!´ De moeder van Roos kwam op me afgelopen. ´Hoe gaat het met jou?’ ‘Goed hoor,’ probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. Ik voelde vanachter de ogen in mijn rug brandden, maar ik probeerde het te negeren. Ik zal het wel allemaal verbeelden. Waarom zou hij naar mij kijken? Helemaal gek werd ik van mezelf, waarom moest dit mij overkomen? Waarom moest ik verliefd worden op de broer van mijn beste vriendin? Nou ja, verliefd is misschien een groot woord. Ik ben al veel vooruit gegaan, ik vind hem al bijna niet meer leuk! Onopvallend beet ik op mijn lip, ik loog mezelf voor. Noah deed iets met mij en ik kon het niet stoppen. Hoeveel ik hem ook ontloopt, uiteindelijk kom ik hem altijd weer tegen. Hij kijkt mij veel aan, tenminste zo voelt het. Kon ik niet gewoon verliefd worden op iemand die makkelijker te bereiken is? Noah moet niets van mij hebben, dat wet ik zeker. Hij vindt mij het vervelende vriendinnetje van zijn zusje, dat er net iets te vaak is. Dat is ook zoals het hoort. Het maakt niets uit, ik kom erover heen. ‘Amelie!!´ Roos kwam de kamer binnen en liep op mij af. Ze gaf me snel een knuffel en pakte toen mijn tas vast. ´Kom, dan gaan we meteen naar boven!´ Roos wilde aanlopen, maar haar moeder hield haar tegen. ´Niet teveel herrie maken oké?’ Roos zuchtte een keer diep. ‘Ja mam, we zullen ervoor zorgen dat we muis stil zijn!’ Voordat er nog iets gezegd kon worden liep Roos naar boven. ‘Familie,’ lachte ze naar mij. Ik draaide me nog een keer op en keek Noah recht in zijn ogen aan. Hij keek mij terug aan, maar wendde toen zijn blik af. Ik voelde hoe rood ik werd en draaide me snel om. Weg van hier, weg van hem.