Behind the Scenes

Hoofdstuk 2

Het was nu een week geleden, maar de kus ging maar niet uit mijn hoofd. De hele week heb ik hem kunnen vermijden op school, maar ik weet ook dat ik heb een keer moet tegen komen. Toch lukt het goed, meestal kwam ik hem meer dan een keer per dag tegen. Ik schaam me dood, maar ik weet wanneer en waar ik hem zou moeten tegen komen. Als ik die punten gewoon vermijd, is er niets aan de hand. 'Kom je nog?' Ik werd uit mijn gedachte gehaald door Roos die ongeduldig stond te wachten. 'Kom, het is pauze!' Ze draaide blij een rondje en ik glimlachte naar haar. Pauze, wat een plezier. 'Zullen we naar buiten gaan, het is best lekker weer?' Ik knikte afwezig, ik vond alles goed. Daarbij, Noah zal wel niet buiten zijn. 'Echt, we hebben geluk dat we in maart al buiten kunnen zitten!' Roos begon te praten, maar ik was al lang afgehaakt. Ze kon soms uren over iets door praten en meestal vond ik dat wel leuk. Alleen vandaag had ik daar niet zo'n zin in, daarom deed ik maar alsof ik luisterde. Roos leek het allang goed te vinden en samen liepen we naar de tuin van onze school. 'Ik zal de rest ook even laten weten dat we hier zitten.' 'Is goed,' zei ik nog steeds afwezig. 'Wat is er toch met jou?' Roos stopte lachend haar mobiel weer terug in haar tas. 'Hoezo?' Ik voelde dat ik rood werd. Zou ze iets door hebben? Ze mag niets door hebben, dan ben ik mijn beste vriendin kwijt! 'Je bent de hele tijd al zo afwezig, eigenlijk al de hele week. Is er iets gebeurd?' Ik schudde dwangmatig mijn hoofd. 'Nee,' zei ik zo overtuigend mogelijk. 'Wat zou er gebeurd moeten zijn?' Het was een vraag waar ik liever geen antwoord op wilde. Toch wilde ik testen of Roos misschien iets wist, of alleen al in de buurt kwam. Misschien heeft ze door dat het sinds het logeren al zo gaat en geloofd ze niet dat ik alleen maar naar de wc was! Dadelijk heeft zo ons gezien! Ik schoot in de stress en voelde mijn hart sneller kloppen. Ze mag niets door hebben, het was allemaal een grote fout. Hij was gewoon te dronken om nog normaal te kunnen nadenken. 'Weet ik niet, daarom vroeg ik het!' Ze keek me onschuldig aan en mijn hart ging weer normaal kloppen. Ze heeft niets door, natuurlijk heeft ze niets door! Waarom zou ze eraan twijfelen of ik wel echt naar de wc was? Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, ik moet normaal gaan doen. 'Er is helemaal niets aan de hand,' verzekerde ik haar. 'Ben alleen een beetje moe.' Ze wilde iets zeggen, maar werd onderbroken door Lisa die luid pratend aan kwam lopen. 'Geschiedenis was echt zo ongelofelijk saai, waarom heb ik dat vak ooit gekozen!' Met een plof liet ze zich vallen in het gras. 'Wat maakt mij het uit hoe de Romeinen leefde, dat is eeuwen geleden!' We lachte allemaal om haar, maar Lisa leek het niet grappig vinden. 'Ik meen het, ik had iets anders moeten kiezen.' Ze ging verder met haar verhaal, maar ik was al lang afgehaakt. Noah kwam de tuin in gelopen. Hij lachte hard en was omringd door een groepje vrienden. 'Ik moet even naar de wc.' Ik wilde opstaan, maar mijn benen werkte niet meer. 'Wacht tot na de pauze, dan ga ik met je mee!' Ik knikte met een lach, ik wil niet wachten tot na de pauze. Ik wil nu weg, voordat hij mij ziet. 'Hierna hebben we wel luister toets, dus we moeten wel op tijd komen.' Zo snel als ik kon stond ik op. 'Zie jullie bij Engels.' Ik pakte mijn tas en liep weg. Helaas zat Noah bijna voor de ingang. Ik moest langs hem, anders kwam ik de school niet meer in. Waarom maak ik altijd de verkeerde keuzes? Ik had gewoon moeten blijven zitten, dan had hij mij waarschijnlijk niet eens gezien! Zo onopvallend als ik kon probeerde ik de school in te lopen, maar ik was niet onopvallend genoeg. 'Hey Amelie!' De stem van Noah echode na in mijn hoofd. Net doen alsof je hem niet hoort, hem gewoon negeren. Ik schoot de hoek om en vluchtte naar de eerste wc die ik tegen kwam. Zo snel als ik kon sloot ik mezelf op in het hokje, mijn rug leunend tegen de deur. Waarom praat hij tegen mij? Wat wil hij van mij! Mijn hoofd begon te duizelen. Ik deed de deksel van de wc dicht en ging erop zitten. Waarom praat hij opeens tegen mij, zou hij het dan toch nog weten? Dat zinnetje verbande ik snel uit mijn hoofd. Natuurlijk niet, hij probeert gewoon aardig te zijn. Waarom moet dit mij overkomen? De bel ging, maar ik kon niet in beweging komen. Als ik hier nog even blijf zitten, is hij dadelijk weg. Dan hoef ik hem in ieder geval niet nog een keer tegen te komen. Het zenuwslopende is misschien wel de onzekerheid. Als ik wist wat hij van de kus vond en of hij deze nog kon herinneren, werd alles veel makkelijker. Dan had ik kunnen zeggen dat het een fout was, dat we beter nooit meer naar elkaar kunnen kijken. Nu weet ik helemaal niets, niet eens of hij het nog wel weet! Hoe stom kon ik zijn om hem te gaan helpen, wat bezielde me! Ik maakte de deur open van de wc. Ik keek uit het raampje van de wc, er was bijna niemand meer op de gang. Snel pakte ik mijn tas en liep ik de wc uit, op naar Engels. Ik sloeg rechts af en liep door de klapdeuren heen. Opeens zag ik aan het einde van de gang iemand verschijnen. Shit, hoe moeilijk is het om iemand te ontlopen! Zo snel als ik kon draaide ik me om en liep ik weer door de klapdeuren af. De eerste trap ging ik naar beneden, om vervolgens ergens anders weer naar boven te lopen. Het kan me niets schelen of hij het zag, nou eigenlijk is dat niet waar. Hij zal me wel dom vinden, ik ben hem duidelijk aan het ontlopen. Maar het leuke is, het maakt helemaal niets uit wat hij van mij denkt! Hijgend omdat ik zo snel gelopen had kwam ik de klas binnen, net op tijd. Mijn Engels leraar sloot de deur achter me en ik ging zitten. Blij dat ik hier was, hier waar ik hem toch nooit zal tegen komen.

Zo snel als ik kon fietste ik naar de bibliotheek. Eigenlijk wilde ik op school een boek lenen, maar de school bieb was dicht. Lezen is echt iets wat ik graag doe en daarom wil ik een boek halen. Als ik me verveel heb ik tenminste iets te doen en het zorgt voor afleiding. Het zo moeilijk om niet aan Noah te denken. Om niet aan zijn kus te denken, om niet aan zijn mooie ogen te denken, om niet aan zijn glimlach te denken! Ik haat mezelf echt, waarom kan ik niet gewoon stoppen met denken! Kon ik niet verliefd worden op iemand die mij ook ziet zitten? Zijn woorden van vandaag dreunde nog steeds door mijn hoofd heen. "Hey, Amelie!" Hoe weet hij überhaupt mijn naam! Oké, misschien is dat wat overdreven, maar waarom zou hij hoi tegen mij willen zeggen? Ik wil niet op hem reageren, maar ik wil hem ook niet negeren. Wat wil ik wel? Eigenlijk weet ik het zelf niet eens, ik weet het echt niet. Soms zou ik willen dat hij niet bestond, maar andere keren wil ik dat hij mij ziet staan. Dat hij mij ook leuk vindt, ook al weet ik dat dat nooit zal gebeuren. Ik zette mijn fiets in het rek bij de bibliotheek en liep snel naar binnen. Misschien dat als ik snel thuis was, ik nog kon koken voor oma. Mijn vingers gleden over de zachte kaften van de boeken heen, welke zal ik lezen? Bijna alle boeken hier had ik al is een keertje gelezen. Terwijl ik zoekend door de gangen heen liep, hoorde ik iemand binnen komen stormen. Ik schonk er geen aandacht aan, het zal vast niet iemand zijn die ik ken. Wie komt er tegenwoordig nog in een bibliotheek. 'Ssst,' hoorde ik de juffrouw achter de kassa zeggen. Even glimlachte ik in mezelf, de persoon zal vast niet vaak in de bibliotheek komen. Ik hoorde hoe de persoon zo voorzichtig mogelijk verder liep, bang voor nog een waarschuwing. Terwijl mijn vingers verder gleden zag ik ineens een boek dat me leuk leek. Ik stopte en pakte het boek uit het rek. 'Ontwijk je me nog steeds?' Ik schrok en liet met een harde klap het boek op de grond vallen. Deze stem kwam me bekend voor, té bekend.