Συναντώντας ο ένας τον άλλον

Κεφάλαιο 2β

Αχιλλέας

Ήταν Παρασκευή, η ημέρα που παίζαμε.
Την είδα να μπαίνει στο μαγαζί με τον Γιώργο, την Ηλέκτρα και την Ελένη και πήγα να χαιρετήσω.
"Γειά σας παιδιά! Χαίρομαι που ήρθατε." Μάλλον την κοιτούσα πολύ έντονα γιατί είδα μια αμηχανία στο βλέμμα της. Τους βρήκα ένα τραπέζι κι έκατσα μαζί τους μέχρι να αρχίσουμε.
"Τι κάνεις;"με ρώτησε. Δεν περίμενα να μου αρχίσει τη συζήτηση.
"Μια χαρά εσυ;"
"Καλά. Επειδή ήσουν λίγο αναστατωμένος την τελευταία φορά που σε είδα." Αα ετσι εξηγείται.
"Αα ναι όλα καλά πάντως μη σε νοιάζει." Ας πούμε ότι ήταν καλά.
"Χαίρομαι. Έχεις άγχος;"
"Εε λίγο. Το έχω κάνει τόσες φορές που δε με πιάνει και πολύ πλέον."
"Χαχαχα ναι σωστά εγώ σίγουρα θα είχα."
"Ασχολείσαι με κάτι;"
"Όχι. Βασικά ζωγραφίζω αλλά μόνη μου, δεν πάω σε σχολή"
"Αλήθεια; Θα μου δείξεις κανένα;"
"Χαχαχα μπα δεν νομίζω"
"Γιατί;"
"Δε τα εχω δείξει σε κανέναν"
"Θα ξεκινήσεις με εμένα."
"Χαχαχα καλά θα δούμε."
"Ωραία..ανυπ.."
"Άντε ρε Αχιλλέα έλα τόση ώρα μόνοι μας παιδευόμαστε!"
"Καλά ρε έρχομαι." γύρισα προς το μέρος της και της ψιθύρισα "Ετοιμάσου να συγκλονιστείς"
"Χαχαχαχα τι ταπεινό παιδί"
Της έκλεισα το μάτι και έφυγα. Οκ, αυτό πρέπει να σταματήσει εδώ. Απλά για κάποιο λόγο όταν ήμουν μαζί της δε σκεφτόμουν καθαρά. Κάνω σαν αυτούς που κοροϊδεύω. Δεν την ξέρω σχεδόν καθόλου και σκέφτομαι αυτά τα πράγματα. Έλεος Αχιλλέα συγκεντρώσου!

Αρχίσαμε το πρόγραμμα με μια μπαλάντα. Δε το έκανα επίτηδες αλλά δε μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Τι μου έχει κάνει;
Μετά από δύο ώρες περίπου το πρόγραμμα τελείωσε.
"Αχιλλέα έτσι και ξαναγίνει αυτό το να μη βοηθάς καθόλου και να έρχεσαι απλά σαν τουρίστας ειλικρινά θα μαλωσουμε πολύ άσχημα! Τα παιδιά σκέφτονται ότι καλύτερα θα ήταν να σε αντικαταστήσουμε"
"Κάτσε ρε Κώστα ηρέμησε μια φορά έγινε εντάξει δε θα ξαναγίνει!"
"Δεν έγινε μόνο μια φορά και το ξες! Και δεν είναι μόνο αυτό. Και στις πρόβες έρχεσαι όποτε θες, δε σε νοιάζει καν και μετά έχεις απαιτήσεις! Δε ξέρω τι σκατά περνάς με τον μπαμπάκα αλλά αυτό δε γίνεται να συνεχιστεί!" Τώρα ξεπέρασε κάθε όριο! Τον έπιασα από τον γιακά και τον κόλλησα στον τοίχο. Μαζεύτηκαν πολλά άτομα μαζί τους ό Γιώργος που προσπαθούσε να μας χωρίσει.
"Τι είπες;"
"Αυτό που άκουσες"
"Αυτό θα το μετανιώσεις. Και μην μπένεις στον κόπο να με διώξεις, φεύγω μόνος μου, άλλωστε δε θέλουμε να φανείς εσύ ο κακός."

Βγήκα έξω έτοιμος να φύγω, όταν με περικύκλωσαν κάτι τύποι κι άρχισαν να έρχονται καταπάνω μου.
"Οπα ρε παιδιά, τι έγινε;"
Ο ένας ήρθε πολύ κοντά μου και με χτύπησε στο μάτι και μετά ακολούθησαν και υπόλοιποι ώσπου έφυγαν. Ξαπλωνα στο δρόμο ανήμπορος να σηκωθώ και να βοηθήσω τον εαυτό μου μέχρι που με βρήκε ο Γιώργος και η Αντιγόνη. Με σήκωσαν, με έβαλαν στο αυτοκίνητο του μπαμπά του Γιώργου και φύγαμε.