I Slept With Glaiza De Castro

I Slept With Glaiza De Castro (18)

|Rhian|

It is our fourth and last day in Alaminos. Four memorable and happiest days of my life with Glaiza. Kung saan magkasama naming inangkin ang mundo. We build a paradise that only the of us exists. Walang mga matang mapanghusga at bibig na walang alam kundi pumuna.

But I guess, all good things destined to have their ending. Hindi naman kase pwedeng kami lang lagi sa mundong kami lang ang nakakaalam. Whether we like it or not, we have to leave our paradise and face the real world. Dahil may mga taong kailangang balikan at pagpaliwanagan. Mga taong naging mahalagang parte ng buhay namin bago pa man namin nakilala at minahal ang isa't isa. I know it would be hard and crucial facing the world, and it scares me more than anything but I wanna be tough for Glaiza ... for our love.

It's almost dusk and we're both sitting on the sea shore. Magkatabing nakaupo sa buhanginan at naghihintay sa tuluyang paglubog ng araw. Nakasandal ako sa balikat nya habang nakayakap naman ang isa nyang kamay sa likod ko. I always felt safe and secured in Glaiza's arms. Kung pwede nga lang na ganito na lang kami habang buhay. If only I could stop time, I would. And I would trade anything in a heartbeat just to be in her arms forever.

Pareho kaming tahimik habang nakaharap sa dagat at pinapanood ang pagbabago bago ng mga ulap at ng kulay nito. Habang bumababa ang araw, nag iiba iba ang kulay ng mga ulap. Masarap sa mata, masarap pagmasdan. Parang ipinapahiwatig nito na bukas, may isang umagang punung puno ng pag asa.

Hindi ko maiwasang ikumpara ang nangyayari sa'min ngayon ni Glaiza sa mga ulap na pinagmamasdan namin. Before she came into my life, I thought I was fine, I thought I was complete, I thought I was contented ... but then she came. And just like those clouds, she bring different colors to my life, in different ways, in different forms.

Nahagip ng paningin ko ang isang maliit kahoy di kalayuan sa amin na marahil inanod ng dagat sa dalampasigan.

Hindi ko maiwasang mapangiti ng maalala ko ang gabing isinulat ni Glaiza ang mga pangalan namin sa buhangin. That time I find it silly, but I guess love makes us all silly in one way or another. Yung mga inaakala mong maliit at simpleng bagay lang na ginawa nya, yun yung nagkakaroon ng malaking impact sa'yo pagdating ng araw.

Tumayo ako at dinampot ang maliit na kahoy pagkatapos ay muling umupo sa tabi nya.

Nagsimula akong magsulat sa buhangin habang nakatingin lang sya sa sinusulat ko. I Love You Glaiza that's what I wrote, with an infinity sign at the bottom.

Ilang sandali ko pa lang naisulat ang mga yun sa buhangin ng biglang umalon ng malakas at maabot ng alon ang isinulat ko. It automatically vanished on the sand.

"There goes your 'I Love You Glaiza' ... it vanished right through our eyes. I hope your love for me is not like what you've written on that sand ... konting alon lang, nawala agad." Glaiza said softly. There's something in her voice that I couldn't give a name. Was it sadness? Fear? Insecurity? Nararamdaman din ba nya ang nararamdaman ko ngayon? Because honestly, I felt I was about to lose her. But we promised to fight no matter what. At hindi namin bibitiwan ang isa't isa without putting up a goddamn fight!

I wrinkled my nose as I turned to her. Slightly irritated by what she said. It's unfair that she compared my love for her to what I just written on the sand.

"Glai, sulat lang yan sa buhangin. Natural mawawala din agad yan, lalo na at naabot ng alon. Pero yung pagmamahal ko sa'yo, hinding hindi yun mawawala. Dahil nakatatak na yun dito ..." I simply point my chest where my heart is located. "Sa puso ko."

Kinuha nya ang dalawang kamay ko at inilagay sa ilalim ng baba nya. Bago tumingin sa'kin ng matiim at nagsalita.

"Nangangako ka ba na hinding hindi ka bibitiw kahit anong mangyari?"