kendimden bile kıskandığım
Bu aralar elinden oyuncağı alınmış küçük çocuklar gibiyim. Hani bütün umutlarını ona bağlamış,O oyuncakla gülen onunla ağlayan çocuklar gibi. Aslında birazda kaybetme korkusu taşırlar. Galiba ben fazlasıyla taşımaya başladım. Mustafa şimdi yeni bulduğu kuzeniyle konuşuyor. Attığım mesajlara doğru düzgün cevap bile vermiyor. Bunun adı ne olursa olsun benden başkasıyla konuşmasını kaldıramıyorum. Ona da söylüyorum ama beni anlamıyor. Kuzeniyle arkadaşız yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyor ama ona da söyleyemiyorum konuşma diye. Napcamı bilmiyorum sanki duvarlar üstüme geliyor, boğuluyormuşum gibi. Her gün her saat kavga ediyoruz. Ortalıkta ruh gibi dolaşıyorum. O bunun farkında bile değil. Sonunda söyledim biraz kavga ettik kuzeniyle felan ama her şey yoluna girecek inşallah. Eskisi kadar kavga etmiyoruz artık sevgilim kendine geliyor galiba. Konuşmuyorlar şimdi içim çok rahat. Nası bir duygu tarif edemem. Kardeşim dediğin insan geliyor senin sevgilinle neler konuştuğunu anlatıyor ya ızdırap mübarek. Tabi aşık olmayan anlamaz! :)
