Pasaran xa moitos anos dende que Rosa non ía a granxa onde se criou de pequeña, en Italia, aínda que ao lago dos anos foi olvidando cada vez mais momentos fascinantes, mais tempos queridos, en definitiva, mais recordos e momentos da súa longa vida. A súa idade é de 86 anos, e iso non xogaba ao seu favor... Cando era só una nena de 10 anos tivo que trasladarse coa súa avoa a un pequeño pobo, pois eran tempos de guerra. Lamentablemente, en 1944, cando ela cumpliu os 15 anos, a súa avoa faleceu a mans do enemigo. Ela tivo que coidar a granxa, e sempre dáballe a benvida a todo animal ferido por aqueles tempos.
Agora mesmo, Rosa encóntrase coidando aos seus netos, Luís e Diego, dous rapaces de 10 e 7 anos, xa que a súa filla tivera que ir a traballar. Propúxolles ir a un parque que habían construido fai pouco, pero habería que ir en autobús. Ao subir ao vehículo comezaron a viaxe, ela miraba con morriña a paisaxe, recordando e comparando os seus tempos co presente.
-En verdad o parque está lexos-
Dixo o pequeño. A súa avoa sorriu con dulzura.
-Chegaremos pronto Luís-
O tempo pasaba lentamente, e comezaron a salir da cidade. De súpeto, cunha axilidade asombrosa para a súa idade, a vella levantouse e dixo: -¡Paren o autobús!-
