O segredo da biblioteca

Capítulo 2

Quedeime pensando nesas dúas preguntas. Intentaba atopar alguna resposta. Decidín ollar algún libro daquela extraña pero interesante biblioteca. Fun directa á sección de misterio, a miña preferida. As estanterías eran moi altas, había demasiadas novelas. Iso non me importaba, tiña todo o tempo do mundo. Collín unha escaleira e comecei por enriba. Tras mirar dous ou tres libros, fixeime nun cunha vella tapa chea de telarañas e po. Collinno. Non se podía leer o título, pois a portada estaba moi desgastada polos anos. Cando mirei o reloxo daban as 22:00.

 Saín da biblioteca e dirixinme cara o meu cuarto, co libro baixo o meu brazo. Púxenme o pixama  a toda présa pois tiña moitas ansias de  leelo . A medida que proseguía a miña lectura ía interesándome máis  e máis . Cando cheguei ao capítulo 5 decateime de que a historia que estaba a leer desenvolvérase na casa na que eu mesma me atopaba  agora. De súpeto sentinme extraña e inqueda, pois a historia trataba sobre un caso paranormal que ocurrira anos atrais a unha familia que residía aquí. A novela narraba que nunca nadie soubo da respota daquel extraño caso.  Todo quedara sen resolver. Falaba dunha muller ,que precisamente era a do cadro que se atopaba na entrada da casa. Parece ser que Rosa , que así se chamaba, fora poseída por un extraño ser descoñecido, matara a toda a súa familia e , como castigo polos seus actos , levou consigo a maldición.  Conta a lenda que aínda hoxe pódense escoitar os seus lamentos.

Cando rematei o libro tiña os ollos coma pRatos. Quedárame pretificada. Tiña medo. Decicín non contarlle nada aos meus pais.

Erguinme pola mañá, cedo. Nin  meus pais nin os meus irmáns estaban espertos . Baixei pouco a pouco as escaleiras e fun á biblioteca. Fixen o mesmo percorrido que onte, pero esta vez devolvendo o libro. Collín a escaleira e deixeino. Perdín o equilibrio e apoieime sen querer nunha pequena manivela que sobresaía a través das estanterías. De súpeto abriuse un pasadizo segredo . Todo estaba escuro. Os meus instintos invitáronme a adentrarme naquel extraño lugar. Ao pasar a porta, pechouse tras de min. Por moito que berrei nadie me escoitou , pois estaba moi lonxe. Non vía nada e  comecei chorar.