BİLİNÇSİZ

Tepe

Merdivenin demirlerine tutunarak yürüyorum. Boşluktayım, düşecek gibiyim. Bu boşluk soyut bir boşluk, içine çekiyor. Gittikçe genişliyor, engel olamıyorum.

Bağırmak istiyorum, yapamıyorum. Korkuyorum çünkü gözyaşlarım önümde engel oluşturuyor. Ne yapacağım konusunda ufak bir fikrim yok. Sadece orada ölmek istiyorum, o tepede. O tepe benim için çok şey ifade ediyor, maneviyatı büyük.

Aldatıldığım tepe. Tüm İstanbul'u gören, aşık olan ve aşkına yüzyıllardır sadece bakan bir tepe. Çaresizce çıkıyorum oraya, tekrar. Ağlaya ağlaya indiğim yerden azimle çıkıyorum. Bu arada hala bulutlar ve Güneş arasında bir şeyler dönüyor lakin onlara kafa yoracak kadar iyi hissetmiyorum.

Yıldız ağlıyor, duymak zor değil. Benimle birlikte ağlıyor zifiri karanlıkta. Öyle parlıyor ki, dünyayı delecekmiş gibi. Öyle parlıyor ki, aşkından ölecekmiş gibi fakat yinede elleri bağlı, kalbi bağlı.

Düğümleri çözebilecek tek kişi ise güneş. Bana gelirsek, hissedemiyorum zannederken his yoğunluğuyla uyanıyorum, uyuyorum, nefes alıyorum. Sadece. . . bu çok zor ve ben ölüyorum. Her şarkıda ölüyorum, bir kez ve bir kez daha.

Yaşama döndürecek bir şeye ihtiyacım var. Bu bir ışıltı, bir his olabilir fakat karar vermek zor bu duyguya. Melankolik olmaktan nefret ederken melankolik kişiliğimle melankolik hayatımda savroluyorum.

Çaresizce tepede buluyorum kendimi. İçimdeki burukluk ne zaman sona erecek? Kendimi bulduğumda diye umuyorum, tek umut ışığı bu şuanlık. Tepeye gelecek olursam tekrar ona kavuşmamın aldığı huzursuz hali beni etkilemiyor değil. Tepe de istemiyor, gökyüzü de, insanlar da. Kim istiyor beni? Ben bile istemiyorken kim isteyebilir, gülüyorum halime.

Bu hikayenin sonu gelmeyecekmiş gibi hissediyorum. Öğlen vaktinde geldiğim tepede farkına varıyorum ki, hava kararmaya çalışıyor. Güneş gitmeye çalışıyor ama bulutlar izin vermiyor. Sadece bir çaba, gitmesi gerek Güneş'in. Kendine başkalarını da aşık etmeli çünkü. Hiç ölmüyor, hep başka kalplerin içine giriyor.

Dünya aşık oluyorken içindekilerin olmaması aptallık olurdu zaten.

Ben sadece kendim olduğum, mutlu olduğum günlere gitmek için çabalayacağım lakin bu yolda ölmekten korkuyorum, dirilememekten. Buraya yazmak kadar rahatlatıcısı yok.

Kendimi ve tüm o soruların yanıtlarını bulduğumda her şeyi yazacağım.

Sadece zamana ihtiyacım var.

Ve bu tepeye.