Δίλημμα Καρδιάς

Κεφάλλαιο 12

Αλέξανδρος POV
Έχει περάσει σχεδόν ένα μήνας απο τοτε που βγήκε από το νοσοκομείο..την έφερα μαζί μου στο σπίτι ..δεν ήθελα να είναι μόνη της..ευτυχώς δέχτηκε αμέσως..
Έδω έρχονται και την βλέπουν η Κατερίνα ,ο πατέρας της και στην παρέα έρχεται η Δήμητρα και Παύλος ..του είχα καλέσει για να γνωρίσουν την Βίβιαν και από τότε η Δήμητρα της έχει συμπαρασταθεί πολύ..
Όσο μπορεί βέβαια γιατί μόλις μπήκε στο τελευταίο μήνα και είναι δύσκολα..το μωράκι αυτό ακόμα δεν έχει γεννηθεί..και μας έχει τρελάνει..ακόμα και η Βίβιαν έχει αλλάξει χαμογελάει ξανά και προσπαθεί να ασχοληθεί παίρνωντας δώρα και παιχνίδια για το μικρούλι..
Την αγαπάω τόσο πολύ..ξέρω είναι πολύ νωρίς αλλά έιμαι  έτοιμος να προχωρήσω μαζί της..
Είμαι στο γραφείο μου...και σκέφτομαι το σημερινό πρωινό..που σαν γάτα τριβόταν πάνω μου...που κάναμε έρωτα ..την φιλαγα και δεν την χορταίνα .το κορμι της  το ναρκωτικό  μου.με μεθάει με απογειώνει. .. όμως δεν θέλω να την πιέσω περισσότερο για κάτι φοβαμαι ακόμα για την υγιεία της..
Κρατάω στα χέρια μου ένα μικρό κουτάκι...ναι είμαι έτοιμος...

Το βράδυ θα της κάνω πρόταση ..
Να της δείξω πως τίποτα από όσα μου είπε δεν μου άλλαξαν γνώμη για εκείνη..
Ναι στεναχωρήθηκα που υπάρχει περίπτωση να μην κάνουμε παιδία .αλλά υπάρχουν εκαντοντάδες λύσεις..
Χτυπάει η πόρτα και βλέπω να μπαίνει μέσα η Βίβιαν
..κρύβω το δαχτυλίδι..ευτυχώς δεν το είδε...
Θέε μου είναι πανέμόρφη.
Κλειδώνω την πόρτα του γραφείου μου...και την παίρνω αγκαλία ..πίανοντας την απο τους γλουτούς ...γλέιφω το κάτω χείλη της και βογγάει μέσα στο στόμα μου..
Ερεθίζομαι...απόλυτη ηδονή ..με διαπερνάει..
-Μου έλειψες τόσο πολύ ..
-Μά ήμασταν μαζί το πρωί μωρό μου ..μου λέει και της χαμογελάω ..
-Ναι αλλά δεν σε χορταίνω ...δεν μου φτανουν οι ώρες....
Γελάει μελωδικά και το γέλιο της βάλσαμο της ψυχής μου..
Γεια πες μου μικρή μου..πως και ήρθες..;
-Μήπως δεν ήθελες να έρθω ;σουφρώνει τα χείλη επειδεικτικά και γελάω ..είναι τόσο χαριτωμένη και σέξυ όταν το κάνει αυτο...
-Μακάρι να σε είχα  24  ώρες το 24ώρο εδώ μαζί μου..αλλά έχεις και εσύ δουλειά...ξεκινάς αύριο κανονικά ;
-Ναι αγάπη μου...αύριο θα επιστρέψω αρκετά έλειψα ..αλλά μου ανακοίνωσε ο πατέρας μου ότι η γραμματέας  έφυγε λόγο οικογενειακων προβλημάτων..και θα γνωρίσω  τον καινούργιο γραμματέα ...
Ενα αίσθημα ζήλιας με διαπερνάει αλλά προσπαθώ να μην το δείξω ακόμα για αρχή..
Ναι μωρό μου ...μα τι έχω πάθει ;ηρέμησε Αλέξανδρε δεν είναι τίποτα..μπορεί ..μπορεί να μην κάτι σημαντικό
Λοιπόν εγω τελείωσα ..πάμε από το σπίτι να αλλάξουμε και θα βγούμε σήμερα..εντάξει μικρή μου ;
Γνέφει θετικά ..ακουμπάω τα απαλά χείλη της .πως ζούσα χωρίς εκείνη ;..φεύγουμε από το νοσοκομείο
Το κινητό μου χτυπάει ..το κοιτάζω και είναι ο Παύλος ..
-Έλα ρε ..τι κάνετε ;η Δήμητρα πως είναι ;
-Καλά είναι ..είναι η Βίβιαν δίπλα σου και δεν μπορεις να να μιλήσεις σωστά ;
-Σωστά Παυλούκο..
- Ει ει ..ηρέμησε μεγάλε όλα είναι έτοιμα για το βράδυ..όλα κανονισμένα .. μην αγχώνεσαι ..σίγουρα είναι νωρίς αλλά η Βίβιαν είναι μια καταπληκτική  κοπέλα ...είστε τυχεροί που  έχετε ο ένας τον άλλον..λίγοι το βρίσκουν..σου αξίζει να γίνεις ευτυχισμένος..
-Σε ευχαριστώ για όλα Παύλο..θα τα πούμε..το κλείνω και βλέπω τη Βίβιαν να με κοιτάζει με λατρεία..
-Πρεπει να νοιάζεσαι πολύ για τον Παύλο...
-Χμ δεν νοιάζομαι απλώς..είναι ο αδελφός που δεν είχα...κοίτα Βίβιαν για λίγα άτομα θα έκανα τα πάντα και κυρίως για εσένα...
-Και εγώ μωρό μου ..και εγώ..την φιλάω γλυκά...κοιτάζω πίσω και νομίζω πως βλέπω την Μαρία ..αλλά μάλλον ιδέα μου είναι...
Μόλις φτάνουμε στο σπίτι πηγάινει προς το μπάνιο..και δεν αντεχω την ακολουθό...
Αρχίζει και γδύνεται ..με κοιτάζει και ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο εμφανίζεται...
Μπαίνει μέσα και το λευκό κορμί της έρχέται σε αντίθεση με τα μαύρα πλακάκια του μπανιου..ένα έργο τέχνης..νίωθω σαν τον δημιουργό του ..αυτή η γυναίκα δεν είναι απλός πόθος..είναι όλα .
Γδύνομαι και μπαίνω μάζι της.. την αγκαλιάζω από πίσω .αν και ψηλή μοιάζει τόσο μικροσκοπική μπροστά μου..τα δάχτυλα μου ξεκινάνε έναν χορό πάθους..ανατριχιάζει με το άγγιγμα μου..φιλάω την ωμοπλάτη της ..μικρά βογγητά ξεφεύγουν από το γλυκό της στοματάκι..κατεβαίνω φιλώντας την καταμήκος της σπονδυλικής της στήλη.. γονατίζω και τα χέρια μου αγκαλίάζουν τα ολοστρόγγυλα οπίσθια της..
Τα φιλάω ... θέλω να την γευτώ....την ανοίγω  και  χώνω την γλώσσα μου στο άνοιγμα  ξαφνιάζεται και κρατιέται όσο μπορεί από τα πλακάκια..ρουφάω αχόρταγα τηνκλειτορίδα της ..δεν σταματάω ..δεν μπορώ και ούτε θέλω να σταματήσω...κοιτάζω ψηλά και την βλέπω να με κοιταει με υγρά μάτια..
Τρελαίνομαι...δεν σκέφτομαι ...με κάνει ανίκανο να σκεφτώ  οτιδήποτε ..
Βάζω δυο δάχτυλα μου μέσα της και τα κουνάω τόσο γρήγορα γλυφωντας την γρήγορα ..νιώθω τον οργασμό της να πλησιάζει  και τότε τελειώνει και γεύομαι  τα υγρά της ..
Η στήση μου κοντεύει να εκραγεί..
Τν κρατάω στο χέρι μου και τον τρίβω πισω της ...κουνιέται και τον αποζητάει μέσα της..
-Αλέξανδρε τον θέλω μέσα ...δώστον μου..δεν μπορεί να αρθρώση λέξη..
Τον παίρνω και τον βάζω μέσα στη θέρμη του υπέροχου κόσμου της..
Σαν να μην υπάρχει χρόνος..σαν να μην επικοινωνούμε ..έχουμε χαθεί στην δικιά μας λήθη..
Δεν θελω να τελειώσει ...χανομαι μέσα της ...μπαινοβγαίνω με μανία ...
Πιο δυνατά Αλέξανδρε..πιο γρήγορα..
Χάνω το μυαλό μου με τα λόγια της..την αρπάζω από πίσω  και την φέρνω με δύναμη πάνω μου...ένα μεγάλο ουρλιαχτό ακούγεται τελειώνοντας πάνω μου...δεν αντεχω άλλο ..και χύνω μέσα της ...
Την κρατάω στην αγκαλία μου ...
-Βίβιαν ...δεν θα αντεξω λεπτό μακρια σου..σε αγαπάω τόσο πολύ..
-Μην με πληγώσεις  Αλέξανδρε ..μόνο αυτό ..όχι εσύ ..από εσένα δεν θα το αντέξω...
-Προτιμώ να πληγωθώ εγώ παρά να σε πληγώσω αγάπη μου..
Μου χαμογελάει και μου δίνει ένα φιλί στο στήθος..
Βγαίνουμε έξω για να ετοιμαστούμε..
Εγώ βάζω ένα μπλε κουστούμι ..