Δίλημμα Καρδιάς

Κεφάλλαιο 25

Αλέξανδρος ΡΟV

Πως μια στιγμή στην άλλη μπορεί κάποιος να σου στερήσει την ευτυχία ;
Γιατί ; πως έχει το θάρρος να το κάνει;
Μέσα μου νιώθω μισός ..
Δεν ξέρω καν αν αισθάνομαι πόνο ..
Είμαι κοντά της γιατί μόνο εκέίνη μου έχει μείνει..

Την ημέρα που έίδα τον αδελφό μου νεκρό ..ράγισε κάτι μέσα μου ..
Προστάτευσε την Βίβιαν και το παιδί μας ..
Δεν του άξιζε κάτι τέτοιο ..
Ήρθε στην ζωή μου τι στιγμή που χρειαζόμουν μια οικογένεια ..ήταν αίμα μου ..
Έχω ακόμα την είκονα στο μυαλό μου ..

Flassback
Κρατούσα το βαφτηστήρι μου στην αγκαλιά μου και εκείνο ήσυχα έίχε κοιμηθεί.
Ανυπομονούσα να κρατήσω τον γιο μου αγκαλιά ..
Τον καρπό του έρωτα μας ..
Τον έβαλα προσεχτικά στο καρότσι και εκείνο έβαλε το δάχτυλο του σαν πιπίλα ..
Κοιτάω προς το μέρος της Βίβιαν και βλέπω να μιλάνε με τον Κώστα και μετά από κάποια στιγμή την κρατάει αγκα8λιά ...χαμογελάω στην σκέψη γιατί την αγαπάει πολύ σαν αδελφή του ...
Όμως το βλέμμα του ξαφνικά σκοτεινιάζει και κοιτάει απέναντι ..

Ακολουθώ το βλέμμα του και τότε πάγώνω βλέπωντας την Μαρία να κρατάει ένα πιστόλι στα χέρια της σημαδεύοντας την Βίβιαν ..τρέχω προς το μέρος της αλλά δεν πρόλαβα
Και τότε ακούγεται ο πυροβολισμός
..
Κοιτάζω προς το μέρος τους και βλέπω τον Κώστα να πέφτει κάτω και η Βίβιαν να πέφτει λαι εκέίνη ..
Τα πόδια μου έχουν παγώσει αλλά βρίσκω την δύναμη να πάω κοντά τους ..
Γονατίζω και πιάνω τον σφιγμό της Βίβιαν και απλά από το σοκ έχει λυποθημικό επεισόδιο..

Καλώ ένα ασθενοφόρο και μετά από 10 λεπτά έρχονται και μπαίνω μαζί με τον Κώστα στο φορείο ...
Η Κατερίνα μαζί με τον πατέρα της Βιβιαν πάνε μαζί της ..ξέρω ότι έίναι καλά τουλάχιστον..
Ο σφυγμός του είναι τόσο χαμηλός ..
Θεέ μου σε παρακαλώ ας μην πάθει τίποτα ο αδελφός μου...
-Κάντε γρήγορα...τους φωνάζω μέσα από τα αναφιλητά μου...
Δεν ξέρω καν πότε φτάσαμε τον βλέπω να τον πέρνουν με το φορείο μακριά μου...
Πως έγιναν έτσι τα πράγματα ;
Τους ακολουθώ μέσα αλλά δεν με άφηνουν να μπω μέσα στο χειρουργείο λόγο συγγένειας πρώτου βαθμού
..
Περιμένω ,περιμενω και τα λεπτά με σκοτώνουν ...
Βγαίνει ο Λάζαρος από το χειρουργίο και ερχεται προς το μέρος μου...
-Αλέξανδρε .. είναι πολυ δύσκολα στα λέω στα ίσια γιατί ξέρεις δεν θέλω να δίνω ελπίδες εκεί που δεν γίνεται τίποτα,η σφαίρα έχει χτυπήσει πνεύμονα αλλά είναι λίγες οι ελπίδες θα κάνουμε ότι μπορούμε συγγνώμη φίλε ..
Ετσι απλά ..λίγα λόγια που σε κάνουν να ματώνεις ,να πεθαίνεις μέσα σου..