Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
Εδώ και ωρα ακουω φωνες απο το σαλονι, παλι η Νωαινα πρεπει να φωναζει. Ποτε δεν ηρεμει αυτη η γυναικα μονο να φωναζει και να προκαλει ξερει. Ουτε σημερα δεν καταφερα να κοιμηθω λιγο παραπανω που ειναι Σαββατο και δεν εχω σχολειο. Σηκωνομαι σιγα σιγα απο το κρεβατι μου και κατευθυνομαι προς το μπανιο να πλυθω και να κανω ενα πρωινο ντουζακι. Οι φωνες σταματησαν αρα πρεπει να εφυγε για την εταιρεια. Μπαινω μεσα στο ντουζ και αφηνω το ζεστο νερο να πεσει πανω στο κορμι μου,κλεινω τα ματια μου και σκεφτομαι τη ζωη μου μεχρι αυτη τη στιγμη. Δεν εχω κανει κατι πραγματικα απο οσα θα ηθελα. Αλλα το καλο ειναι πως σε μια εβδομαδα απο τωρα θα μπορω να κανω οσα θελω χωρις να ρωταω εκεινη συνεχεια. Οσο ζουσε ο πατερας μου ο Αριστειδης ηταν παντα καλη ''μητερα'' για μενα. Το επαιζε παντα καλη μπροστα του αλλα δυστυχως τον χασαμε πριν ενα μηνα τρακαρε με το αυτοκινητο και επεσε πανω σε μια νταλικα. Μου λειπει αν και δεν ηταν ο βιολογικος μου πατερας μου λειπει πολυ. Ξεπλενομαι και βγαινω απο το ντουζ. Σκουπιζομαι με μια πετσετα και βαζω ενα τζιν και ενα απλο μπλουζακι με ριγες απο πανω. Αφηνω τα μαλλια μου κατω να στεγνωσουν,βαζω τα παπουτσια μου παιρνω το κινητο μου απο το κομοδινο και κατεβαινω κατω στο σαλονι. Με ρωτανε οι υπηρετριες αν θελω να φαω πρωινο τους απανταω με ενα κουνημα του κεφαλιου μου αρνητικα και κατευθυνομαι προς το ησυχαστηριο μου. Ηταν το δωρο του Αριστειδη σε μενα οταν εκλεισα τον πρωτο μου χρονο σε αυτο το σπιτι. Ημουν δεκα ετων οταν με υιοθετησαν. Λιγο μεγαλη αλλα οπως μου ειπαν δεν ειχαν χρονο να ασχολουνται με μωρα και πανες και ετσι ηθελαν ενα μεγαλο παιδι σε ηλικια. Μου αρεσε η μουσικη στο ορφανοτροφειο ειχαμε ενα πιανο και περναγα τις περισσοτερες ωρες της ημερας εκει μαζι με τον Φιλιππο να παιζουμε και να γελαμε. Μου μαθαινε τοσα πολλα πραγματα. Αλλα δυστυχως με αφησε μονη και εφυγε, ετσι επρεπε να γινει. Μου ειχε υποσχεθει πως θα ειναι παντα κοντα μου εστω και απο μακρυα,αλλα οι ανθρωποι ξεχνανε με τον καιρο και ετσι μαλλον και αυτος με ξεχασε. Καθισα στο σκαμνακι του πιανου και αρχισα να παιζω ενα νεο κομματι που εμαθα.
