Kayıp aşk MMX

II. Bölüm ; Türkiye yolçusu kalmasın!

Fadime ile vedalaştım ve havalimanına gideceğiz annemlerle, bavulları abım yüklenmiş arabaya götürüyor. Abim benden tam 13 yaş büyük, 27 yaşında. Evli değil. Nişanlıydı ama onun da nişanı maalesef bozuldu, bundan çok yıprandığını çok iyi biliyorum. Abimle ben birbirimize çok bağlıyız o kadar aramızda yaş farkı olmasına rağmen, her derdimi ve her şeyimi ona anlatabiliyorum her zaman. Annem ve babamla ki bağım, abimkinle kıyaslanamaz. Dağlar kadar fark var, onlarla biraz daha mesafeliyim. Bunu istemezdim ama bu küçüklükten gelen bir şey. Hepsini ayrı ayrı seviyorum. Sonuçta ailen arkanda olmadımı biraz daha yoksul ve yalnız hisseder insan kendini..
-
Sonunda arabaya bindik ve Amsterdam'a doğru yol aldık. Arabaya bindiğimde ben genellikle hemen kulaklığımı takar, müziği son sesine kadar acarım. Biraz dünyadan uzak, ve kendi halimde. Müziğin ritmine bağlı, düşünürüm. Eğer slow dinlersem mesela, daha fazla düşünürüm olup bitenleri. İnsanın bazen kendine ihtiyacı var, başkalarından ziyade. Aklımdan gecen onca şey vardı ki ama yine dönüp dolaşıp aklım O'na gitti.Yavaş yavaş gözlerim kapandı O'nu düşünürken..

~2 saat sonra~
Gözlerimi açtığımda gelmiştik havalimanına, bavulları arabadan indirdik ve abimle vedalaştık. Her seferinde gözlerim doluyor vedalaşınca, vedaları ben hiç sevmem!
-
Her kontrölden geçtik ve uçağa bindik sonunda. Uçakla seyahat etmeyi çok severim. Yolculuğumuz 3 saat sürecekti. Çok zaman geçmeden ben yine uykuya daldım..
-
Uçağın sallanmasından dolayı bir anda uyandım. 3 saat geçmiş ve tam uçak inmeye hazırlanmıştı. "Emniyet kemerinizi lütfen takınız" tabelası ışıklandı ve herkes kemerini takıp kendini uçağın inişi için hazırladı. Yarım saat geçmeden uçak başarılı bir şekilde inişi gerçekleştirdi ve herkes pilotu alkışlamaya başladı. Sonunda varmıştık Türkiye'ye, BENİM memleketim. Bizim topraklarımız!