MEHİR.

~MEHİR 1~

Şuan ne mi yapıyordum? Dolgun dudaklarımı sıkıntıdan büzmüş bir şekilde odama konulmuş yatağımın üstünde oturuyordum. Bundan sonra ki ortamımı düşünüyordum eski ortamından daha farklı bir ortamdı. Dedemin evi ah pardon bizim yeni evimiz mi demeliydim diğer evlere göre fazlasıyla büyüktü ama bu, bu çevreyi seveceğim anlamına gelmiyordu. Saatlerdir oturuyordum yatakta çünkü yapacağım birşey yoktu. İçimden bir ses biraz kapı önüne çıkmamı söylüyordu ama o içimdeki sese uymayı düşünmüyordum bu mahalleye çıkmak değil pencereye çıkmak istemezdim.

Ama sıkılmıştım da evden şımarık biri değildim evet ama bu tür cevreleri sevmiyordum 18 yaşımda olmama rağmen boyle çevre de yaşamamıştım dedemlerin yanina gelmiştim kaç kere ama burda yaşayacağım aklıma gelmemişti. Dedemleri çok özlemiştim. O buruş buruş yanaklarını sıkmayı çok severdim ikisininde.

Derin bir nefes alarak bakışlarımı tavana sabitledim öyle ağlayan sümüklü kızlardan değildim asla hele de insanlar içinde ağlamak güçsüzlük diye düşünen biriydim.

Sıkıntıdan ayağa kalkarak 2 katli yeni evimizden aşağı kapı önüne çıkmaya karar vermiştim. Sadece kapı önüne çıkacaktım daha fazlası olmazdı asla. Aşağı indiğimde çoğu eşyaların yerleşmiş olduğunu gördüm. Sanırım sıra üst kattaki odalardaydi aşağı geldiğimi gören annemin yüzünde beliren gülümsemeyi görünce annemin güzelliğine bir kez daha hayran kalmıştım. Meleğe benziyordu gerçekten de meleğe benziyordu. Doğal sarı saçlarıyla bütünlesen yeşil gözleri ve beyaz teni her kadını kıskandıracak güzelliği vardı.

"Nereye birtanem sıkıldın mi? "

Yuzunden eksitmedigi gülümsemesiyle bildiği soruların cevabını soruyordu yine annem.

" Biraz sıkıldım kapı önüne çıkacağım annecim"

Annem bu sözlerimden sonra bana doğru hızla yaklaşarak sımsıkı sarıldı.

"Buraya alisacagini biliyordum birtanem merak etme seveceksin burayı"

Annemin dolan gözlerine şaşırmıştım bunda duygulanacak ne vardı? Veya benim bilmediğim birşey mi vardı? Annem aklımı okumuş gibi devam etti sözlerine.

"Öyle bakma kızım sadece mutlu olmanı istediğimi biliyorsun"

Ah evet biliyordum.

"Buraya alışmayacağımi hepiniz bilin o zaman"

Belki üzmüştüm annemi ama belli etmesem de buraya geldiğim için bende üzgündüm orda kurulu bir cevrem vardı.

Kapı önüne çıktığım da gözüme çarpan ilk şey ise dışarı da oynayan çocuklardı kızlar ip atlıyordu, küçük erkekler sanki büyüklermiş gibi futbol oynayıp bir birlerine öğütler veriyorlardı belki dedim içimden burda yaşasaydım bende boyle cocuklugumda eğlenebilir miydim?

Gözlerimi çocuklardan çektiğim de sokağın diğer ucunda gözlerime takılan kahve gözlerle buluştu gözlerim. Belliydi serseriydi ama boyle bir yakışıklı çocuğun boyle bir mahallede olduğuna inanasım gelmiyordu ne o gözlerini çekiyordu nede ben kendi kendime kızdım sahi napıyordum ben hepsinden, herkesten uzak duracaktım. Çocuğa tiksintiyle bakarak kafamı başka yöne çevirdim.

Ah içimde ki his neydi böyle gözlerim serseri çocuğun gözlerine bakmak için çabalıyordu. Sacmalama dedim kendi kendime ama elimde olmadan kafamı yine onun olduğu tarafa çevirdim.

Yoktu.

Gitmişti temiz havayı son kez içime cekerek eve girdim. Yorulmuştum bugün fazlasıyla.
Anneme görünmeden direk odama çıktım. Sonun da odamdaki eşyalar gelmişti. Üstümdeki kıyafetleri umursamadan kendimi yatağa attım biraz uyumaya dinlenmeye ihtiyacım vardı.

Bedenim yavaş yavaş kendini uykuya teslim ederken aklım hala o kahve gözlerdeydi.

~~~~~~~~~~~

Genç adam elinin acısını umursamayarak bir daha, bir daha ve bir daha vurdu.

Unutamıyordu genç kızın o bakışlarını düşündükçe kalbi kasiliyordu. Düşündü genç adam, bu kadar mi igreniyordu bu yerden, insanlardan, bilmese de ona karşı hislerini adını koyamayan genç adamdan.

Genç kız da birşeyler hissedecekti. Hissetmek zorundaydı genç adam onu görünce nasıl yüreğin de birseylerin çırpındigini fark ediyorsa genç kız da hissedecekti.

Hayatin da bir kişi tarafından sevilmek istemişti genç adam.

Annesi, onu 6 yaşında yarı yolda bırakan annesi tarafından sevilmek istiyordu. Annesi de genç kız gibiydi sevmezdi bulunduğu geri gözleri hep yükseklerdeydi.
Annesinin yoklugunda babasi da gitmişti tek kalmışlardı bu hayatta biricik kız kardeşiyle, babaanneleri hic yalniz birakmamisti onları elinden ne geliyorsa yapmıştı genç adam minnettardı ona.

Simdi ise kız tarafından sevilmek istiyordu.

Olacaktı, olmak zorundaydı.
Sevecekti, sevmek zorundaydı.