Nightmares {ft. One Direction}

The horrible mirror

P.O.V. Kate, 11.15

 ”KATE! JIJ KOMT NU ONMIDDELLIJK NAAR BENEDEN ANDERS KOM IK JE HALEN!” Schreeuwt Angela. Laat ik je even voorstellen aan Angela: Ze is een heks. Een blonde, grote, enge heks. Oh ja, en het hoofd van dit gesticht aka weeshuis. Ik zucht, stop mijn dagboek – niet lachen daarom – terug in mijn kussensloop, en sta wankel op.

 Ik ril, en strompel naar beneden. Ik grom tegen de kleine kinderen dat ze niet aan mijn benen mogen hangen, en strompel door naar de keuken. Water, ik heb water nodig.

Als ik net een glas heb gepakt schrik ik. “AAAAAAARGH!” Hoor je waarschijnlijk tot het einde van de straat. Ik laat mijn glas vallen, en Angela komt verschrikt de keuken binnen rennen. Achter haar staan vijf jongens, die mij ook verschrikt aankijken.

“Oh, hehe, yup, niets aan de hand mensen. Ik zag mezelf gewoon in de spiegel.”

De jongens achter Angela lachen. Ik duik naar beneden, en pak de grootste glasscherven op. Ik laat ze plots weer vallen, en ren naar het toilet.

 IEEEEWW! Ik haat overgeven!!  Pas als ik overeind kom, merk ik dat iemand mijn haar uit mijn gezicht heeft gehouden. Ik haal trillerig adem, en spoel door. Ik kom langzaam en moeilijk overeind, om gelijk mijn evenwicht te verliezen.

 Joehoe.

 Maar, ik val niet. Nee, iemand heeft me opgevangen, en ik kijk achterom. Het is een blonde gast, en hij kijkt me bezorgd aan. Het valt me op dat hij me nog niet van angst heeft laten vallen, ik lijk echt op een of andere zombie of zo! De jongen helpt me overeind, en ik steun op hem als we teruglopen naar de keuken.

“Angela, het is misschien beter als ik even ga liggen.” Zeg ik zwakjes, en kruip dan zelf heel langzaam naar boven. Ik kruip eerst nog even de badkamer in,  was mijn gezicht en poets mijn tanden. Had ik al gezegd dat ik ziek zijn HAAT? Nee, dan weet je het nu.

 Ik kruip weer verder naar mijn eigen kleine kamertje, en val op mijn krakende bed. Rillend trek ik de dekens over me heen, en rol me op tot een balletje. Ik wieg mezelf heen en weer en verlang naar het moment dat ik weer normaal kan eten, en niet alles moet uitkotsen!

Mensen kijken vaak verbaasd naar mij; ik lijk negen vanwege mijn lengte – 1 meter 32 – en mijn babyface. Als ik dan zoveel eet, denken ze dat ik gek ben, want ik ben echt dun. Dat komt door mijn verleden.

Ik praat er liever niet over, dus dat laat ik altijd over aan Angela.

Ik kijk even rond in het bouwvalletje waar ik in slaap, en mijn ogen fixeren zich op een boek. SAVED!

Ik hou zo veel van lezen! Het maakt niet uit wat, als het maar een boek is. Volgens mij heb ik meer boeken gelezen dan een gemiddeld meisje van mijn leeftijd.

Snel graai ik naar het boek, en sla het open. voordat ik het zelf echt door heb, ben ik verzonken in het verhaal.

P.O.V. Zayn, 08.30

 “Laat me slapen! Ik smeek het jullie! PLEASE!” Roep ik dramatisch, en sla mijn dekens weer over me heen. “Nope!” Zegt Harry grijnzend. Ik grom. Het is half negen… in de ochtend… en het is zaterdag.

Normaal lig ik nog gewoon te slapen!

 Vervolgens voel ik een plens ijskoud water over mijn gezicht heen gegooid worden en schiet omhoog. “LOUIS WILLIAM TOMLINSON IK GA JE VERMOORDEN! MET MIJN EIGEN HANDEN!” Schreeuw ik, en hoor de Doncaster-boy gierend van het lachen mijn kamer uitrennen.

“Mijn haar!” Jammer ik, en Harry doet moeite om niet in lachen uit te barsten. Ik kijk hem aan met een dodelijke blik. Dan staat hij snel op en struikelt mijn kamer uit.