Benimde mutlu olmaya hakkım vardı neden bende mutlu olamiyordum herkes arkadaşlarıyla gülüp eğlenirken ben neden herkes gibi gulmek yerine neden biryerlde agliyordum.Hep farkındaydım ben hiç bir zaman insanlar gibi gulemeyecektim.herkes eğlenirken birbirleriyle anlaşırken ben neden kimseyle anlasamiyordum.ortaokul lise hayatımda hep böyleydi ve böyle de devam ediyor.herzaman kalbimin bir köşesinde bir eksik vardı neydi bu eksik bir türlü cozememiyordum.belkide ailemden dolayi böyleydi. Anneme ile babam ben küçük
yaşta ayrılmışlar . Ne babam kabul etmiş ne de annem . Amcam bana 3 4 sene bakabilidi. Yengem olacak o kadın beni hiçbir sevmemisti.amcam çaresizlikten beni çocuk esirgemeye vermek zorunda kaldı .istemeye istemeye cocuk esirgeme kurumuna gittim.beni 10.odaya vermislerdi.oradiklerinde benden bir farki yoktu kimsinin ailesi caresizlikten kimsininkide benim durumumdayidi. Bos olan yatağın birine beni bir teyze yerlestirmisti.bende kiyafetlerimi bana gösterdiği dolaba yerleştirme zaten iki üç parça bir kiyafetim vardı.
Ismini bilmediğim teyze bana dönerek
-"kızım ben gidiyorum bir ihtiyacin olursa bana bagirman yeterli."dedi.
