Keşke hep çocuk kalsaydım... keşke tek derdim oyuncağımın kırılması olsaydı... keşke masallardaki gibi bütün hikayeler mutlu sonla bitseydi....
Tamda şuanda odamdaki boy aynamda gerçeklerle yüzleşiyordum belkide biran hiç büyümek istemedim hep o masum Masal olarak kalmak istedim fazla birşey mi istiyordum? Sevilmek bu kadar zor muydu... tamda aşkı bulduğumu sanmıştım şimdi herşey böyle olmak zorunyamıydı . En yakın arkadaşım sandığım kız beni sevgilimle aldatmıstı hemde 2 yıldır tamı tamına 2 yıl bense bunu bugün öğrenmiştim peki ya şimdi ne yapmam gerekiyordu giderken ise tek sözü " her insan senin kadar saf deyil Masal , herkesi kendin sanma " olmuştu evet tamda onun dediği gibi ben bi saftım...
Belime dek uzanan hafif dalgalı sarı saçlarıma bi göz gezdirdim aklima gelen tek şey en son saçlarımı okşayan kişiydi... hafif iri yapılı deniz rengindeki gözlerimi çok sevdiğini söylerdi bu çok hoşuma giderdi yüzümde beliren acı bir gülümseme olmuştu . fiziğimi çok güzel bulurdu ince bir belim vardi elini belime doladiginda beni daha çok sevdiğini söylerdi şimdi anlıyorum demek hepsi yalanmiş... elimi yumruk yapıp aynaya bi tane geçirdiğimin hiç farkında deyilim . Sağımda ve solumda cam kırıkları vardı ve elimin kanadığını fark ettim biraz acımıstı doğru ama kalbimin yanında bu bir hiçti . Kapıya aniden giren annemle göz göze gemiştik panikle odadan çıktı ve iki saniye sonra elinde ilk yardım çantasıyla odaya geri döndü . elimi uzun beyaz bezle sardı , kollarını kocaman acıp " herşey geçiçek kızım " dedi , o anda " hiç birşey geçmicek anne geçti sanıcam ama hiç bir şey geçmiyecek unuttum sanıcam ama hafızam beni onunla yaşadığım anılara götürecek ve ben yine onu deliler gibi özlüyeceğim " demek istesem de diyemedim her zaman olduğu gibi yine diyemedim .
