Bir Daha Asla

1.Bölüm *BDA*

1. Bölüm
Savaş :
Önümdeki sayfalara baktım. Artık kafam almıyordu. Telefonu elime alıp saate bakmak için telefonun ekranını kaydırdım. Nerdeyse 8'e gelmişti. Kafamı geriye yaslıyıp, boynumdaki kravatı genişlettim. Kaç saattir burdaydım ve nerdeyse herkes gitmiş güvenlikçi ile beraber kapatıcaktık şirketi. Ellerimi başıma götürüp biraz ovmaya ve başımdaki ağrıyı geçirmeye çalıştım. Telefona bakmak için elime aldım. Sabahtan beri yoğun çalışmak için kapatmıştı ve şimdi neler olmuş diye bakıcaktı. Telefonu açıp baktığında cevapsız aramalara ve mesajlara baktı. Genelde nişanlısı, ailesinde ve arkadaşlarındandı.
Nişanlısı beraber ve arkadaşlarıyla bara gidip eğlenmek istediğine dair mesajları, ailesinin özellikle annesinin genellikle nerdesin sen içerikli mesajları vardı. Şimdi hiçses çekemiceti. Eve gidip bir güzel uyumak istiyordu. Nişanlısına gelmeyeceğine dair, annesine ise eve geleceğine ama yorgun olduğuna dair mesaj attı. Eşyalarını toplayıp kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açıp çıktı. Kilitleyip asansöre doğru ilerledi. Arabaya atlayıp eve doğru sürmeye başladı. İçinden inşallah trafiğe kalmam dedi. Şimdi de bununla uğraşıp sinirlerinin gerilmesini istemiyordu.
Neyseki trafiğe kalmamıştı. Eve az kalmışken aniden karşısına çıkan anı araba yüzünden frene bastı.
"Lanet olsun. Bir sen eksiktin." diyerek nefes verdi. İçinden kendini sakin eve az kaldı diye teskin etti. El frenini çekip vitesi boşa aldı. Kapiyi açıp arabada hasar var mı diye arabaların nerdeyse burun buruna gelmiş kısmına ilerledi. Diğer arabadaki sürücü hala inmemiş telefonla konuşuyordu. Gerizekalımıydı bu. Nerdeyse ikimizide öldürücekti ama hala telefonla mı konuşuyordu? Arabanın önüne baktığında bir şey olmadığını gördü ve diğer arabanın şoför kısmına ilerde. Camı tıklattı. Cevap gelmeyince eli kapı koluna gitti açık olup olmadığına bakarken kapının açık olduğunu farketti ve açtı. Karşısında gördüğü görüntü hem garip hem de komikti ama gülemeyeceği kadar yorgundu. Karşısındaki kadın -evet bir kadındı- elleri direksiyonda, kolları kaskatı kesilmiş ve gözleri korkuyla açılmıştı. Boğazı temizledi.
"İyi misiniz? Bayan iyi imisiniz?"
Kadın yavaşça kafasını bana doğru çevirdi. Neredeyse ağlayacaktı.
"Çarptım mı?"
Hafif cılız ve korkak sesini duydu. Gerçekten mi? Gece gece bununla mı uğraşıcaktı?
"Hayır bayan çarpmadınız, arabalarda hasar yok. Sakin olabilirsiniz. Ellerinize de direksiyondan çekebilirsiniz."
Kadın hafifçe silkelenip kenidisine geldiğini farketti.
"Ben çok üzgünüm. Gerçekten. Daha önce böyle bir şey başıma gelmemişti."
Savaş kadını daha da germemek ve şu durumu uzatmamak için konuşu.
"Önemli değil bayan. Arada herkesin başına gelebilir. Yalnız araba kullanıcak halde misiniz? İsterseniz brini arayın sizi alsın veya ben bırakıyım diyicem ama arabanız burada kalır."
Nazikçe teklifte bulunda ama içinden teklifi kabul etmisini pek istemiyordu.
Kadın konuşan adama baktı. Nazikçe teklifte bulunsa da yorgun olduğu belli oluyordu. Her ne kadar bu durumun sahibi kendisi olsada onu suçlamak yerine nazikçe teklifte de bulunmuştu. Adamı daha fazla yormamak için :
"Yok teşekkür ederim. Ben eşimi ararım. Tekrar özür dilerim. Gece gece sizi de yordum. "
Savaş cevap karşısında biraz mutlu olmuştu.
"Önemli değil. İsterseniz sizi eşiniz gelene kadar bekleyebilirim."
Kadın nazikçe teklifi reddetti.
"Size daha fazla yormak istemem. Zaten benim yüzümden bu duruma düştünüz. Siz devam edin. Eşim beni buradan alır. Teklif için teşekkürler."
Savaş kadına gülümseyip kapıyı kapattı. Kendi arabasına giderken sakince bir nefes verdi. Bu durumu da çözmüştü. Sonunda yumuşacık yatağına yatabilirdi. Arabaya atlayıp diğer kadına son bir kez selam verip yoluna devam etti.

Alev :

Giden adamın arkasından baktı. Tanrım. Ne gündü. Neyseki şansına nazik bir adam denk gelmişti. Akşamın 9'unda bir de magandayla uğraşmak istemezdi. Son bir kez şansına teşekkür ederek eşini aradı.
"Hayatım nerde kaldın? Evdeyim ben sen hala yoksun?  " diye isyan eden eşine gülümsedi. Kazayı biraz çarpıtarak anlatsa bir şey olmazdı. Akşam akşam onu telaşlandırmak istemezdi. Zaten yeni evlemişlerdi.
"Hayatım biliyorum. Ama galiba araba da sorun var kenara çektim. Acaba taksiyle gelip arabaya baksan olur mu?"
Kocasının sesi hafif telaşlı sesi gelince acaba abarttım mı diye düşündüm.
"Hayatım iyi misin bir şeyin yok ya? Neden böyle oldu ki? Arabanın kontrollerinde bir şey çıkmamıştı. Neyse hayatım sen bana konum at ben heme gelirim sevgilim."
Hafifçe tebessüm ettim. Sevgilim hemen telaşlanmıştı. Gerçi aşık olarak evlenmeselerde 3 ayda birbirlerini sevmeye başlamışlardı. Gerçi Alev öyle düşünüyordu.
"Tamam canım atıyorum. Sende hemen gel."
"Tamam sevgilim hemen geliyorum. Ben gelene kadar kapıları kitle, içeride bekle."
Kocası onun için endişelenmişti. Mutlu oldu. Bu ona değer verdiğini gösterirdi.
"Peki sevgilim hemen gel kurtar beni." dediğinde kocasının kahkahasını duydu. Biraz da olsa az önceki olayı unutmuş aşıklar gibi kocasıyla konuşuyordu.
"Hemen geliyorum hayatım. Bekle beni. Dediğimi de unutma. Kitle."
"Tamaaam. Kitledim bak. Gel hadi."
"Tamam geliyorum bay bay sevgilim."
"Bay bay sevgilim." ve telefonu kapattı.

-1 Hafta Sonra-

Savaş:
Mine ile karşılıklı oturmuş yemeklerimizi yiyorduk. Daha doğrusu ben yiyordum o da bana okulda neler olduğunu anlatıyordu. Saçma şeylerdi. O okulu bitireli 4 5 sene oluyordu ve bu tarz konuları bırakalı çok olmuştu ama nedense nişanlısını kırmamak için dinliyormuş gibi yapıyordu.
"Hayatım beni dinliyor musun?"
Dudaklarını öne çıkararak sordu Mine.
Savaş hiç onun için öne çıkmış dudakları dikkata almadan Mine'ye baktı.
"Efendim Mine ?"
Savaş gerçekten sıkılmaya başlamıştı. Zaten yetiştirmesi gereken bir proje vardı ve zeka yoksunu asistanları acaba onsuz bi şeyler yapabiliyorlarmıydı diye düşünmek yerine yanlarına gitmeyi istiyordu.
"Bebeğim beni niye dinlemiyorsun? Bu konu gerçekten önemli ama."
"Mine Ahmet'in Mehmet'in kimle neler yaptığından banane. Şuan gerçekten şirkette önemli bir süreçteyiz zaten seneye sende gelince fark ediceksin."