Kızıl'ın Gizli Tonu

Kızıl Saçlar

Arkadaşlar bu hikayem umarım hüsranla sonuçlanmaz.İyi okumalar
Yeni başlangıçlar ve yeni umutlarım var.Bunca zaman sonra kalbimin en derinlerinden umutlarımı kurtardım.Çürümeye ve tüm vücudumu esir almış umutlarımı enkaz altından çıkardım.İlk adımı atmam lazımdı.Hemen ilk gördüğüm kuaföre gidip saçlarımı alev kırmızısına boyattım altları da sarı kaldı.Gören beni soyadıma yaraşır (!) bir biçimde ATEŞ zannederdi.Ben Kızıl Ateş bu dünyadaki tüm insanlara karşı istemsizce cephe aldım.Tek dostlarım her gün gittiğim izbe harabe ve bana her gittiğimde öğüt vermeyip sadece anlamaya çalışan Ayperi abla.Kuaförden çıktığımda insanların meraklı ve yadırgayan bakışları üzerimdeydi ama ben buydum.Bu saç rengi bana anlayamadığım bir özgüven vermişti.Aslında renkler önemli değildi önemli olan insanın karakterinin rengiydi.Benim karakterim maviymiş eskiden ama şimdi koyu bir gri . Siyah değil çünkü benden iyi hayatlar da vardı ve benden kötüleri de vardı belki.Ama her insan umudundan vurulur derler ya ben de umudumdan vuruldum . Ben bunları düşünürken malikaneme gelmiştim. Oturdum banka ve düşünmeye başladım. Ben böyle düşüncelere dalmışken yanıma biri oturdu."Umudumu toprağa verdim.Yardım eder misin ? "dedi. Ona göz ucuyla bakınca liseli yaşlarında bir erkek gördüm. "O zaman sen de öl " dedim." Ben umut istiyorum tutunmak için ölmek eğer bulamazsam yapacağım ilk iş . "dedi.Ben de "Direk öl bence bazen ölmek bile insan için umuttur . " dedim.Çocuk ise başını salladı ona baktığımda içim bir kötü oldu . Yüzü solmuş ve asi görünüyordu ve ben ilk kez birine bu kadar derin baktım.