Friendzone

Κεφαλαιο 1

Καθομασταν κατω απο το πλατανι, διπλα απο το ποταμακι που κυλουσε ηρεμα παρασερνοντας τα φυλλα και τα κλαδια που επεφταν απο τα δεντρα. Ημασταν μικροι τοτε, 10 χρονων. Ο Αντωνης επαιζε με τα σκουλικια που εβρισκε στο χωμα και εγω εφτιαχνα μικροσκοπικα κρεβατακια απο φυλλα για αυτα.

"Σημερα ειδα τον αδερφο μου να φιλαει στο στομα το κοριτσι του" μου ειπε

"Ιουυυ, αηδια, μπλιαχ!" ειπα εγω βγαζοντας τη γλωσσα μου εξω

"Ναι αυτο σκεφτηκα και εγω Σοφια" ειπε βαζοντας σκουλικια πανω στα φυλλα

"Εμενα ο αδερφος μου θα παντρευτει μεθαυριο" ειπα τιναζοντας τα χερια μου

"Γιατι οι μεγαλοι παντρευονται Σοφια;" με ρωτησε κοιτωντας με μεσα απο τα στρογγυλα γυαλια του

"Δεν ξερω, αλλα ακουσα οτι κοιμουνται μαζι" ειπα ψιθυριζοντας δυνατα

"Δηλαδη;" με ξαναρωτησε

"Ξαπλωνουν στο κρεβατι και αγκαλιαζονται και μετα κανουν παιδια" ειπα πλενοντας τα χερια μου στο ποταμακι

"Εσυ ποιον θελεις να παντρευτεις;" ειπε πλενοντας και εκεινος τα χερια του στο ποταμι

"Δεν ξερω" ειπα σκουπιζοντας τα χερια στη μπλουζα μου

"Αν σε δεκα χρονια δεν βρουμε καποιον να παντρευτουμε, θα με παντρευτεις;" ρωτησε γλυκουλικα

"Οχι, εσυ εισαι φιλος μου!" ειπα και τον κοιταξα με αμηχανια

Πηραμε τα ποδηλατα μας και κατεβηκαμε τον λοφο. Ηταν το πρωτο αγορι που μπηκε στο friendzone μου και εμεινε εκει για πολυ καιρο χωρις να πει τιποτα. Ο Αντωνης ηταν ενα πολυ καλο αγορι. Απο οσο θυμαμαι ειχε ξανθα μαλλια και γαλαζοπρασινα ματια. Δεν ξερω αν φοραει ακομα γυαλια. Εχω να τον δω πανω απο 15 χρονια. Δεν ξερω τι κανει, που βρισκεται, τιποτα. Σκεφτηκα πολλες φορες να ψαξω να τον βρω αλλα ποτε δεν εβρισκα την ευκαιρια. Κοιταξα αρκετες φορες μηπως εχει λογαριασμο στο facebook αλλα ποτε δεν μου εβγαζε το ονομα του. Ποιος ξερει που μπορει να βρισκεται ο χαμμενος χαχαχα.

Θυμαμαι οταν περπατουσαμε στο χωριο, ειχε βρει κατω ενα βραχιολι με ροζ χαντρουλες και μου το εδωσε. Ακομα το εχω. Μου ειχε πει οτι θα μου πηγαινει καλυτερα απο οτι στη μαμα του. Εγω ενιωθα ασχημα και μετα πηγαμε και μαζεψαμε λουλουδια για να της παει.

Οταν ημασταν 12 ειχαν μετακομισει στο Παρισι και απο τοτε δεν τον εχω δει ποτε μπροστα μου. Στελναμε που και που γραμματα ο ενας στον αλλον και μαθαινα τα νεα του. Λιγο διαστημα αργοτερα οι γονεις του χωρισαν και εκεινος επεστρεψε στην Ελλαδα αλλα πηγε με τον πατερα του να μεινει στην Παρο, γιατι απο εκει ηταν η καταγωγη του. Αυτο ηταν το τελευταιο γραμμα του, αυτο που ελεγε οτι επεστρεψε. Δεν μου εγραψε τη διευθυνση του για να του στελνω γραμματα, αλλα ουτε και αυτος εστειλε ξανα σε μενα παρολο που γνωριζε που μενω. Εν τω μεταξυ, οι γονεις μου ειχαν πεθανει σε ενα αεροπορικο δυστυχημα πηγαινοντας στην Ιταλια για να γιορτασουν την επετιο του γαμου τους. Απο τοτε εμενα με τη γιαγια μου στο σπιτι της, σε αλλο χωριο, οποτε και να μου εστελνε ο Αντωνης κανα γραμμα δεν μπορουσα να του απαντησω. Τωρα που το σκεφτομαι, θα ηταν πολλη καλη ιδεα να παω στο παλιο μου σπιτι και να δω αν εχω κανενα γραμμα, εστω και μετα απο τοσα χρονια. Ναι αυτο θα κανω.