Friendzone

Κεφάλαιο 7

Χωρις να το καταλαβω ηρθε η μερα που επρεπε να φυγω απο το νησι. Αρχιζαν τα σχολεια και επρεπε να παω στη δουλεια μου. Το ειπα στον Αντωνη και δεν ηθελε να το παρει αποφαση οτι επρεπε να χωρισουμε. Δεν μπορουσα να αφησω τη δουλεια μου.

"Δεν θελω να φυγεις Σοφια μου" ειπε

"Δεν γινεται να μεινω, μεχρι να μπορεσω να ερθω να δουλεψω εδω θα πρεπει να περασουν τουλαχιστον δυο χρονια, αμα θες μπορεις να με περιμενεις" ειπα λιγακι χαριτολογωντας

"Παντρεψου με και παρατα τη δουλεια σου, ελα να δουλεψεις εδω στην ταβερνα μας" ειπε με ικετευτικο υφος

"Δεν μπορω να σε παντρευτω καλε μου" ειπα

"Δυο λεπτα περιμενε..." ειπε και πηγε μεσα στο δωματιο του

Ηρθε μετα απο λιγο και γονατισε μπροστα μου εκει στην αυλη.

"Τωρα σε ζηταω και επισημα σε γαμο, αυτο το δαχτυλιδι ηταν της μητερας της γιαγιας μου και μπορω πλεον να στο προσφερω..." ειπε και με κοιτουσε γλυκα

"Αχ Αντωνη τι μου κανεις τωρα" ειπα κοκκινιζοντας

"Σε θελω αγαπη μου, πες το ναι" ειπε

"Ναι Αντωνη μου, δεχομαι" ειπα και εβαλα τα κλαματα απο τη χαρα μου

Περασε το δαχτυλιδι στο δαχτυλο μου και με φιλησε.

"Θα κανουμε οικογενεια Αντωνη μου; και παιδια;" ειπα χαρουμενη

"Πολλα παιδια μωρο μου" ειπε και με ξαναφιλησε

Εκανα αιτηση για να μπορεσω να διδαξω σε καποιο σχολειο στην Παρο και μεχρι να εγκριθει η αιτηση μου δουλευω στην ταβερνα της θειας του Αντωνη. Το επομενο καλοκαιρι καναμε εναν παραδοσιακο νησιωτικο γαμο. 

Δεν το πιστευω οτι βρηκα το αλλο μου μισο. Πιστευω οι δικοι μου να με βλεπουν και να χαιρονται απο εκει ψηλα. Μακαρι να ηταν εδω και να μοιραζομουν τη χαρα μου μαζι τους. Μου λειπουν καποια βραδια, καποιες νυχτες που εχει συννεφα και βρεχει. Νιωθω την παρουσια τους διπλα μου σαν να με προστατευουν και σαν να με συμβουλευουν με εμμεσο τροπο. Δεν ξερω πως γινεται αυτο απλα το νιωθω.

Το πρωτο μου παιδι το ονομασα Ανατολη, οπως ελεγαν την μητερα μου, γιατι μου τη θυμιζε πολυ. Θυμαμαι που καθομασταν μαζι στο σαλονι στο σπιτι στο χωριο και μου ελεγε πως οταν ερθει η ωρα να γεννησω θα ειναι εκει και θα μου κραταει το χερι και θα μου δινει κουραγιο. Το χερι μπορει να μην μου το κρατουσε αλλα ηταν σιγουρα εκει, διπλα μου.

Τρια χρονια μετα τη γεννηση της κορης μου εγκριθηκε η αιτηση μου και δουλεψα σε ενα δημοτικο σχολειο στην Παρο. 

Ειμαι πολυ ευτυχισμενη με τη ζωη μου και πιστευω πως η αποφαση μου να ψαξω τον Αντωνη ηταν η σωστοτερη ολων των αποφασεων που εχω παρει στη ζωη μου.

                                                                          ΤΕΛΟΣ