Όλα Μου Εσυ

Κεφάλαιο 4

Επιτέλους και κάτι διαφορετικό από αυτή την φθηνή καθημερινότητα! Εκδρομή με φίλους στην φύση. Όπου και να κοιτάξεις αυτό το μαγευτικό πράσινο της μητέρας φύσης σε εκπλήσσει. Και αυτό το υπέροχο ποταμακι δίπλα απο τα πράγματα μας έχει τόσο υπέροχη ακουστική , σε αντίθεση με τα χιόνια που ακούγονται καμία φορά απο την τηλεόραση καθως βλέπω με την οικογένεια μου τις αστυνομικές σειρές τους...
     Μακάρι να ήταν κι αυτός εδω, να ξάπλωνε μαζί μας και μετά να με έπαιρνε για μια βόλτα πάθους. Να απομακρυνομασταν από τους γνωστούς μας και να με πήγαινε σε ενα παγκάκι όπου θα καθόμουν πάνω στα γυμνασμενα πόδια του και να φιλιομασταν ασταμάτητα, να νιωθαμε πως τα σώματα μας γινοντουσαν ένα  και να βγαζαμε κραυγές χαρας και ειδωνεις. Μετά να είμασταν μαζί όλη την υπόλοιπη μέρα, στον γυρισμό να μου κρατούσε το χέρι μέχρι το λεωφορείο όπου θα καθομασταν μαζί, ίσως να κοιμωμασταν ο ενας ακουμπισμενος στο κεφάλι του άλλου ή απλά να μιλούσε για το μέλλον μας και παράλληλα να κάναμε βρωμικες χειρονομίες μεταξύ μας.
    Έπειτα όταν φταναμε σπίτι να φτιαχναμε μαζί την τσάντα της προπόνησης και να πηγαίναμε μαζί όπου και θα προπονουμασταν μαζί και θα γυρνουσαμε με το αμάξι του.  Θα είχα ειδοποίηση τους γονείς μου ότι θα κοιμωμουν σε εναν φίλο μου - χαχα , ούτε που θα τους ένοιαζε αλλα καλό θα ήταν να έλεγα και κάτι- κι έτσι θα ειμουν μαζί του όλο το βράδυ όπου θα κάναμε έρωτα μέχρι να ξημερωνε και στην συνέχεια θα χρησιμοποιουσα το μπράτσο του για μαξιλάρι, πιθανόν να είμασταν με τα εσώρουχα η και γυμνοί όπου το σώμα μου θα ακουμπουσε το δικό του και η αδρεναλίνη μας για άλλη μια φορά θα είχε χτυπήσει κόκκινο. Κρίμα που ολα αυτά είναι στην φαντασία μου.. Ομως και τι δεν θα έδινα για μια τέτοια νύχτα. Αχ,  δε μπορώ η αδρεναλίνη διασχίζει το σώμα μου μεσα απο τις φλέβες μου τοσο γοργα και δυνατά που νομίζω οτι θα σκάσω απο τον έρωτα μου μαζι σου. Ταυτόχρονα όμως και μια αρνητική ενέργεια απο την πικρή καθημερινότητα μου
       Τώρα, δυστυχώς η πραγματικότητα, στην οποία είμαι μακριά σου. Μόνος μου στο κρύο και άδειο δωμάτιο μου.. Εγώ και η κατάθλιψη μου. Με τον αδερφό μου έξω, τους γονείς μου μεσα σε ένα κουτί με θέατρο, τον δαίμονα μου κρυμμένο στο σκοτάδι και τις σκέψεις μου να με τρελαινουν και να με οδηγούν σε ακόμα πιο ακραίες σκέψεις όπως η αυτοκτονία... Κρίμα που δεν θα μπορέσεις ποτέ να διαβάσεις το ημερολόγιο μου, αν και δεν θα είχε σημασία...όπως δεν έχω κι εγω σημασία ούτε καν για τους γονείς μου.... Ο αδερφός μου με μεγάλωσε λάθος όσο και να προσπαθεισε... Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να ζω... Ισως να εισουν ο μόνος λόγος που ζούσα αλλα πλέον έφυγες, κι εσύ μακρυά, μου, σταματησες πλέον να κοιτάς, να πιάνεις μικρές συζητήσεις, να κάνεις ότι κάνω μέχρι που την τελευταία φορά που σου είπα καληνυχτα απλα με κοίταξες κι δεν είπες τίποτα. Γιαυτό κι εγώ, εφόσον είμαι ένα τίποτα για σένα, θα ακολουθησω τον δαίμονα μου στο σκοτάδι, θα οδηγηθω στον κόσμο του όπου εκεί δε θα με πληγώσει ποτέ κανένας και δεν θα χρειαστω ποτέ κανέναν,παρα μόνο τον δαίμονα μου που θα με κρατάει σφιχτά αγκαλιά και θα τρέφεται από εμένα όπως θα τρεφομαι κι εγώ απ'αυτον..