Hani her insan geceleri gökyüzüne baktığında kendisine bir yıldız seçer,ona elleriyle uzanmak ister ya işte ben yıldızımı gökyüzünde değil senin gözlerinde buldum.Geceleri beklememe gerek yoktu artık.Senle her göz göze geldiğimizde iniyordu gökyüzündeki bütün yıldızlar yüreğime...Zor değildi bir bakış yetiyordu geceleri yıldız şölenine çevirip kalbimi aydınlatmaya.Biliyordum her yıldızın bir ömrü olduğunu,o ışığın bir gün söneceğini ama yine de insan vazgeçer mi gökyüzüne bakmaya?Ya da dokunamadığı için yıldızından vazgeçmeye?Zor biliyorum o yıldızlar söndü bir daha eskisi gibi parlamayacak,kamaştırmayacak gözlerimi ama o gözler kendimi bulduğum kutup yıldızımdı işte.O gözlerdi beni o büyülü samanyolunda yolculuğa çıkaran.Öyle uzaktan bakma bana kendimi kaybediyorum sonsuza yuvarlanıyorum.Çok uzaktasın tutamıyorum, düşüyorum...Artık o yıldızlar söndü,düştü ya birer birer gözlerinden,kayboldum zifiri karanlıkta ölümü bekliyorum...
