Preamble II
"Cupid doesn't know everything but he knows something would light you up or gives you a dark shadows."
Ang lahat ay tinatawag ako sa ngalan na "CUE". Ika nila ako daw ay kakaiba, dahil daw sa ugali ko. But I always answered, "I don't think so. Hindi n'yo lang siguro ako gaano kakilala, kaya't nasasabi n'yo iyan."
Para sa'kin ako ay ISANG PILIPINO. Haha, kidding. Isang typical na tao na nangagarap sa buhay. At hindi uso ang pangungusap na, "Huwag kang makialam sa problema ng iba, atupagin mo ang problema na mayroon ka." I want to continue where's the path I constantly taking. But I always turned back to them with a sunny smile. "Tapos na ako sa problema ko, obviously ikaw hindi pa. Kami na mismo ang tumatakbo ngunit sadyang mabagal lang kayo kaya't problema n'yo na mismo ang humahabol sa ibang tao."
Sa kaginsa-ginsang pagkakataon may isang taong lumitaw at binago ang lahat ng aking katauhan. Ang taong dala at liwanag ng inspirasyon o kadiliman na mating dahilan ng siphayong mararanasan.
A man came forward,
In the middle foggy night,
I turned away like a coward,
But he chased me of all his might.
I stood under a blue,
When the light turned up day-to-day,
That gave me no clue,
Where the wind whipped cold off bay,
Never stop, I ran for my life,
Even formula in Math could't stopped,
And true life triggered through a knife,
Will anyone can interrupt? . . .
(to be continued)
Isang tulang aking nilikhang hindi natapos dahil sa isang maling akala, maling sagot sa problema at sa sobrang tanga.
At hinihintay ang muling pagtatapos ng inumpisahang storya.
Ngunit kailan ako maghihintay sa katapusan ng kwentong aking sinimulan?
Mabubuhay nalang ba sa Mundo ng duhaging ako?
O tatalikod sa nakaraan at mag-uumpisa uli ng bagong storya sa ganap na kasalukuyan?
